می‌گفت تا وقتی رفیق دارم دشمن می‌خوام چیکار :/

چند روزی که سر سفره مـهـمـانـی‌ات بودیم، گذشت؛ نمی‌دانم چه رسـمـی‌اسـت که خـوشـی‌هـا زود می‌گذرد و چه حـالـی خوش تر از مـاه تـو ؟ ! تا آمدیم به خـودمـان بیاییم و به اسـتـقبـالـش برویم، دیدیم که باید به داغ فــ‌ را قـ ش بسـوزیـم . . . من همانم که نمـکـدان شـکسـتم و حالا تقاضای نـان دارم؛ بیا کمی طـعـام همراهِ این مسـافرِ مسـیـرِ خطـیر کن؛ مسیری که در آن، شیــطـان به کمـین من نشسته و یاری همچون نـفـس چـموش مـن دارد. اصلا بیا و دعـوت مرا قبول کـن و مـهـمان قلـبـم شو ! البته تو خودت میـزبـانِ غـریـبِ قلـبـم هستی . . . بیا و درب قلـبـم را به روی میـهمـان‌هـای ناخوانده بـبنـد. «میزبانِ غریب» #معین سحرِ عید فطر، ۲ اردیبهشت ۱۴۰۲

یه نکته‌ای که این روزا به عزیزانم میگم ،

اینه که ؛

توی مهمونی خدا ،

هرکسی ، به اندازهٔ وسعش یه چیزایی جمع کرده ..

کم و زیادش ، کمیت و کیفیتش رو کاری ندارم .. ؛

اما بالاخره یه چیزی به دست آوردیم ،

که بقیهٔ ایام سال به دست نمیاریم ؛

حتی اگر خوابیده باشیم عبادت کردیم .. !

و حالا ،

یکی هست که برای این توشهٔ ما دندون تیز کرده .. !