هدایت شده از هادیانه ها
🔰 استاد #علی_صفایی_حائری
🔹 استاد در مورد پدرشان (مرحوم عباس صفایی) چنین مى‌گفت:
♦️هر چه دارم از اوست.
تمامى سوز تشیع و ولایت اهل بیت عصمت و طهارت را از ایشان دارم.
♦️در عظمت نگاه ایشان حقارت دنیا را مى‌دیدم.
♦️هم اوست که برایم درسى بوده تا در تنهایى به تولدى و تولیدى برسم؛ و «نداریم و تکلیفى نیست» را به «نداریم و باید بسازیم و کارى کنیم»، راه بدهم.
♦️و همین اعتقاد، مرا بر آن داشته تا به #تربیت و #سازندگى فکر کنم و #مسئولیت هر آن چه هست را خود به عهده گیرم و به انتقاد نپردازم.
♦️و همین است که کار اساسى خود را یکى دگرگون کردن تلقى توده‌ها از خود و دیگرى به دست آوردن مهره‌هاى کارساز مى‌دانم
♦️و باز در مورد ایشان مى‌گفت:
«در یکى از روزها که با هم به سمت شیخان مى‌آمدیم؛ ایستاد و گفت: بابا! کسى که در مقام اطاعت باشد. در همین #دنیا هم از تهمت‌ها آزاد مى‌شود و همان‌ها که متهمش مى‌کردند «اَلآنَ حَصْحَصَ الْحَقّ» مى‌گویند.
♦️بعد این جمله را گفت که تمام وجودم را گرفت؛ در حالى که چشم‌هایش از اشک پر شده بود. خندید که:
بابا! مردم زیادند و پر توقع و #خدا یکى است و سریع الرضا. پس تو او را راضى کن، دیگران چیزى نیستند و سپس این آیه را خواند: «ءَ اَرْبابٌ مُتَفَرِّقُونَ خَيْرٌ اَمِ اللَّهُ الْواحِدُ الْقَهّارُ.»(یوسف، 39.)
#علما
#اخلاق
•═══••@Einsad••═══•
@hadianeha
هدایت شده از
✨قابل استفاده برای دوستانی که با طلاب یا مدارس کار می کنند:
《در همين دورههاى پايين، دورهى #سازندگى و دورهى شكل گرفتن يك طلبه آغاز مى‌شود و در همين دورههاست كه
#عاطفهها و يا نفرتها،
#ايثار و مساوات و يا
خودخواهىها و #خوديابىها،
#توحيد و يا شرك،
#آزادى يا اسارت،
#قدرت روحى و يا ضعف و زبونى،
#رشد يا انحطاط در طلبه شكل مىگيرد.
و اگر #مدرس خودش را #مربى هم مىشناخت و اگر سازندگى را در حد #لياقت خود مىديد، ناچار وضع عوض مىشد و به اين دوره نيز مىپرداخت.
در اين دوره، مىتوان در نهاد #پاك و #خالى طلبه، هر چيزى را كاشت و بارور كرد؛
#خدمت و يا خيانت،
#سازندگى و يا بىتفاوتى،
#توجه به خلق و يا توجه به خود را.
و اين همه نه با حرف امكان دارد و نه با خواندن چند روايت در روزهاى پنجشنبه و جمعه.
مسألهى معاشرت فرع مسألهى تربيت است؛ چون هنگامى كه افراد ساخته نشده باشند و ملاك بدست نياورده باشند، در نتيجه به هر كجا سر مىگذارند و با هر كس دمخور مىشوند و در هر دامى مىنشينند. اما اگر مربى به طلبهاش ديد بدهد و او را متوجه و زرنگ بار بياورد و همچون نهنگ آمادهاش كند و با ملاك، نه فقط با حرفها و دستورها و بكن نكنها آشنايش بنمايد، او مىتواند دوست و معاشر خود را بشناسد و حتى مهمانى رفتن و مهمان آوردن خود را رهبرى كند. و حتى لباس و رنگ لباس خود را بشناسد.
آخر طلبهاى كه از شهوت سرشار است و به خاطر رسيدن به زن ديوانه است چگونه مىتواند به خدا برسد.
آخر طلبهاى كه
#ملاكى براى لباس پوشيدن ندارد و
#هدفى براى درس خواندن كه هيچ، براى زنده ماندن هم ندارد و
#عشقى و
#شناختى در سر و دلش ننشسته چگونه مىتواند آن باشد كه #استاد مىخواهد و استاد مىطلبد. اما اگر #طلبه فهميد كه
بايد #رشد كند و در نتيجه با كسانى مىنشيند كه يا به آنها #رشد_بدهد و يا از آنها #رشد_بگيرد
راستى اگر در افراد #هدفى نُضج بگيرد
اين هدف مىتواند آنها را #رهبرى كند؛
خواه هدف پول باشد و يا قدرت و يا شهوت و يا قرب حق و تعالى و تكامل و رشد.
ما به جاى اين كه در #لباس پوشيدن دخالت كنيم، بايد اين #ملاكها و #هدفها را در دلها بگذاريم و افراد را از #ريشه عوض كنيم.》
#استاد_علی_صفایی
هدایت شده از
✨قابل استفاده برای دوستانی که با طلاب یا مدارس کار می کنند:
《در همين دورههاى پايين، دورهى #سازندگى و دورهى شكل گرفتن يك طلبه آغاز مى‌شود و در همين دورههاست كه
#عاطفهها و يا نفرتها،
#ايثار و مساوات و يا
خودخواهىها و #خوديابىها،
#توحيد و يا شرك،
#آزادى يا اسارت،
#قدرت روحى و يا ضعف و زبونى،
#رشد يا انحطاط در طلبه شكل مىگيرد.
و اگر #مدرس خودش را #مربى هم مىشناخت و اگر سازندگى را در حد #لياقت خود مىديد، ناچار وضع عوض مىشد و به اين دوره نيز مىپرداخت.
در اين دوره، مىتوان در نهاد #پاك و #خالى طلبه، هر چيزى را كاشت و بارور كرد؛
#خدمت و يا خيانت،
#سازندگى و يا بىتفاوتى،
#توجه به خلق و يا توجه به خود را.
و اين همه نه با حرف امكان دارد و نه با خواندن چند روايت در روزهاى پنجشنبه و جمعه.
مسألهى معاشرت فرع مسألهى تربيت است؛ چون هنگامى كه افراد ساخته نشده باشند و ملاك بدست نياورده باشند، در نتيجه به هر كجا سر مىگذارند و با هر كس دمخور مىشوند و در هر دامى مىنشينند. اما اگر مربى به طلبهاش ديد بدهد و او را متوجه و زرنگ بار بياورد و همچون نهنگ آمادهاش كند و با ملاك، نه فقط با حرفها و دستورها و بكن نكنها آشنايش بنمايد، او مىتواند دوست و معاشر خود را بشناسد و حتى مهمانى رفتن و مهمان آوردن خود را رهبرى كند. و حتى لباس و رنگ لباس خود را بشناسد.
آخر طلبهاى كه از شهوت سرشار است و به خاطر رسيدن به زن ديوانه است چگونه مىتواند به خدا برسد.
آخر طلبهاى كه
#ملاكى براى لباس پوشيدن ندارد و
#هدفى براى درس خواندن كه هيچ، براى زنده ماندن هم ندارد و
#عشقى و
#شناختى در سر و دلش ننشسته چگونه مىتواند آن باشد كه #استاد مىخواهد و استاد مىطلبد. اما اگر #طلبه فهميد كه
بايد #رشد كند و در نتيجه با كسانى مىنشيند كه يا به آنها #رشد_بدهد و يا از آنها #رشد_بگيرد
راستى اگر در افراد #هدفى نُضج بگيرد
اين هدف مىتواند آنها را #رهبرى كند؛
خواه هدف پول باشد و يا قدرت و يا شهوت و يا قرب حق و تعالى و تكامل و رشد.
ما به جاى اين كه در #لباس پوشيدن دخالت كنيم، بايد اين #ملاكها و #هدفها را در دلها بگذاريم و افراد را از #ريشه عوض كنيم.》
#استاد_علی_صفایی
هدایت شده از استاد علی صفایی حائری
🔰 زندگینامه استاد #علی_صفایی_حائری
🔹 مرحوم استاد شیخ على صفایى حائرى معروف به #عین_صاد اندیشمندى فرهیخته و نویسنده‌اى توانا و دردآشنا و عارفى سالک، فرزند مرحوم حاج شیخ #عباس_صفایى_حائرى و نوه‌ى شیخ محمد على صفایى حائرى در شهر مقدس #قم، در سال ۱۳۳۰ دیده به جهان گشود. در سنّ ۱۳سالگى شروع به تحصیل علوم دینى و حوزوى نمود. دروس سطح #حوزه را در مدت کوتاهى حدود ۳ سال و خورده‌اى به اتمام رسانید. به نقل از خود استاد، عمده‌ترین و بزرگترین آموزگار ایشان در این قسمت، مرحوم پدرشان بودند که از ایشان بهره‌ها بردند و استفاده‌ها کردند.
🔹 عباس صفایی حائری(پدر مرحوم استاد)
در مورد ایشان چنین مى‌گفت:« هر چه دارم از اوست. تمامى سوز تشیع و ولایت اهل بیت عصمت و طهارت را از ایشان دارم. در عظمت نگاه ایشان حقارت دنیا را مى‌دیدم. هم اوست که برایم درسى بوده تا در تنهایى به تولدى و تولیدى برسم؛ و «نداریم و تکلیفى نیست» را به «نداریم و باید بسازیم و کارى کنیم»، راه بدهم. و همین اعتقاد، مرا بر آن داشته تا به #تربیت و #سازندگى فکر کنم و #مسئولیت هر آن چه هست را خود به عهده گیرم و به انتقاد نپردازم. و همین است که کار اساسى خود را یکى دگرگون کردن تلقى توده‌ها از خود و دیگرى به دست آوردن مهره‌هاى کارساز مى‌دانم».
و باز در مورد ایشان مى‌گفت: «در یکى از روزها که با هم به سمت شیخان مى‌آمدیم؛ ایستاد و گفت: بابا! کسى که در مقام اطاعت باشد. در همین #دنیا هم از تهمت‌ها آزاد مى‌شود و همان‌ها که متهمش مى‌کردند «اَلآنَ حَصْحَصَ الْحَقّ» مى‌گویند. بعد این جمله را گفت که تمام وجودم را گرفت؛ در حالى که چشم‌هایش از اشک پر شده بود. خندید که: بابا! مردم زیادند و پر توقع و #خدا یکى است و سریع الرضا. پس تو او را راضى کن، دیگران چیزى نیستند و سپس این آیه را خواند: «ءَ اَرْبابٌ مُتَفَرِّقُونَ خَيْرٌ اَمِ اللَّهُ الْواحِدُ الْقَهّارُ.»(یوسف، 39.)
🔹 تسلط بر ادبیات معاصر
همزمان با شروع دروس حوزوى به مطالعه‌ى سریع و دقیق و وسیع ادبیات معاصر و داستان نویسان ایرانى روى آورد:
«شاید سیزده ساله بودم که داستان‌هاى #صادق_هدایت را تمام کردم. داستان‌هایى که درد و رنج انسان را مشخص مى‌ساخت و پوچى و بن‌بست او را نشان مى‌داد».
پس از آشنایى با ادبیات کودکان در سطح مجله‌هاى کودک آن روزگار و دستیابى به ادبیات نوجوان در سطح وسیع، حدود سن چهارده سالگى بود که به تاریخ ادبیات ایران و عرب و ژاپن و چین و یونان و اسپانیا و آفریقا و آمریکاى لاتین و کشورهاى غربى روى آورد و با نمونه‌هایى از شاهکارهاى ادبى در هر دوره آشنا گشت.
در همین دوره بود که با حرف‌هاى #فرانتس_کافکا و صادق هدایت و تحلیل‌هاى پوچ‌گراى غربى و آمریکاى لاتینى و طرح‌هاى نواگزیستانسیالیستى و مارکسیستى و تلفیقى از این همه آشنا شد و این‌ها را از زبان ادبیات مى‌شنید و جواب مى‌گفت.
مطالعه‌ى این همه و بیش از #دویست_هزار صفحه ادبیات، آن هم در مدت زمان کوتاهى، بیشتر از آن جهت برایش ضرورى بود که احساس مى‌کرد دانشمندان و ادیبان شرق و غرب، ذهن انسان گرفتار جنگ و سرگشته‌ى ماشین و سرعت را، با ادبیات تغذیه مى‌کنند.
🔹 اولین تالیف
از آن جا که تربیت را مهم‌ترین نیاز و زیربنایى‌ترین حرکت هر انسان و جامعه‌اى مى‌دید و مباحث تربیتى را از ابتدایى‌ترین و مقدم‌ترین مباحث بر مباحث دیگر مى‌دانست، با #مسئولیت_و_سازندگى آغاز کرد و اولین نوشته و کتاب خود را تحت همین عنوان در حدود سن بیست سالگى(پیش از انقلاب) به رشته‌ى تحریر درآورد.
🔹 حضور در جبهه
در بهمن ماه سال 62 عازم جبهه‌هاى جنگ شد که از اوائل بلوغ این کشش و این عشق و احساس به مرگ و شهادت را در خود احساس مى‌کرد و این عشق و احساس ریشه در تنگى دنیا و حالت‌هایى داشت که از پدر خویش نسبت به مرگ مشاهده مى‌کرد.
بارها شنیده بودیم که مى‌گفت:
«مَثَل من مَثَل مسافرى است که حتى بار و ساکش را زمین نگذاشته و هر لحظه آماده‌ى رفتن و حرکت است».
🔹 روح بی قرار و شیدای او در سحرگاه روز سه شنبه بیست و دوم تیر ماه ۱۳۷۸ در حالی كه طبق عادت همیشگی عازم زیارت مرقد مطهر حضرت ثامن الائمه(ع) بود، در سانحه تصادف از عالم خاکی رحلت نمود.
و پیكر آن فقید سعید در جوار قبر فرزند شهیدش #محمد_صفایی_حائری به خاک سپرده شد.
#⃣ #زندگینامه #متن
•═══••@Einsad••═══•