حتا جایزه را هم زید به‌تنهایی، بعد از مسابقۀ سنگ‌اندازی به برنده می‌داد، ولی همه می‌دانستند که جایزه‌ای است که ابوالحکم می‌دهد و زید غلامش، فقط مأمور اوست. اما با این همه حتا یک‌بار هم کسی ندیده بود که ابوالحکم جایی چیزی از مسابقه گفته‌ باشد. صبح، مادرش آرام گفته ‌بود که خودش را به بیماری بزند و در مسابقه شرکت نکند، اما وقتی پدرش با عصبانیت وارد اتاق شد، پشیمان شد. چشم‌های پدرش قرمز بود و دست‌هایش می‌لرزید. پیش از این بارها امین را در بازار یا در کوچه‌ها دیده ‌بود. هر بار امین جلو آمده‌ بود و دستی به سرش کشیده‌ بود و سلام و احوال‌پرسی کرده‌‌ بود. تا به حال از کسی نشنیده ‌بود که امین کسی را زده ‌باشد و یا حتا دعوا کرده ‌باشد. همیشه لبخند به لب داشت. مصعب مجبور بود به همۀ جوانان و بزرگ‌ترها احترام بگذارد و اگر این کار را نمی‌کرد، دعوایش می‌کردند. اما در مورد امین این‌طور نبود. امین همیشه در سلام و احوال‌پرسی از او جلو می‌افتاد. مصعب حتا دلش نمی‌آمد به او بی‌احترامی کند، چه رسد به این‌که به او سنگ بزند! دیشب خیلی‌ گریه کرده ‌بود. نتوانسته بود درست بخوابد. تا می‌خوابید، خواب بد می‌دید. پدرش را می‌دید که او را شلاق می‌زند و خون به در و دیوار می‌پاشد. صدای پاهایی را شنید. از دلش گذشت: کاش امین امروز نیاید! صدای ضربان قلبش را می‌شنید که بلند به سینه‌اش می‌کوبید: تُپ… تُپ… تُپ… پشت سرش را نگاه کرد. آن‌قدر صدای کوبش قلبش بلند بود که ترسید بچه‌ها شنیده‌ باشند. به‌آرامی به جلو خم شد و سعی کرد داخل کوچه را ببیند. قرار بچه‌ها این بود که وقتی امین از جلوِ کوچه گذشت و به در خانۀ دوم از کوچۀ بعد رسید، سنگ را پرتاب کند. احساس کرد صداهای پا بیشتر از یک جفت باشد. دقت کرد. امین بود. اما کس دیگری هم پشت سر او می‌آمد. برای لحظه‌ای از پشت امین او را دید. شناختش. علی، پسر ابوطالب بزرگ قریش بود. نزدیک بود که همان‌جا زمین بخورد. دستش لرزید و سنگ از دستش افتاد. خم شد و دوباره سنگ را برداشت. با این‌که علی هم سن و سال خودش بود و ده دوازده سال بیشتر نداشت و حتا جثه‌اش نسبت به بقیه کوچک‌تر بود، همه از او حساب می‌بردند. کسی نبود که علی را نشناسد. جریان به دنیا آمدنش را همه می‌دانستند. او تنها مولود کعبه بود. علی به همراه عمویش حمزه به شکار می‌رفت و فنون شمشیربازی و جنگ را از حمزه آموخته بود. زیرک و باهوش بود. همه می‌دانستند که به خلاف قدش که کوتاه‌تر از بقیه بود، آن‌قدر سریع و غیرقابل پیش‌‌بینی حمله می‌کند که می‌تواند در کُشتی، هر کدام از بچه‌های حتا بزرگ‌تر‌ از خودش را به‌راحتی شکست دهد. به خلاف روزهای دیگر، علی همراه امین بود. خواست برگردد و به بچه‌ها بگوید، اما وقتی که برگشت، بچه‌ها را اطرافش دید. امین را دید که از سر کوچه می‌گذشت. سنگ را ناخودآگاه به زمین انداخت. پشت سرش ناگهان داغ شد و درد گرفت. سرش را در میان دستانش گرفت و روی زمین نشست. سنگی از کنارش رد شد و به کنار پای امین خورد. ناگهان باران سنگ به سمت امین شروع شد. علی از پشت امین بیرون آمد و به سمت بچه‌ها دوید. بچه‌ها علی را دوره کردند و به سمت او حمله کردند. امین ایستاد و به سمت مصعب آمد. زیر بغلش را گرفت و بلندش کرد. با دستمالی، خون روی سرش را پاک کرد. ناگهان صدای فریاد و گریۀ بچه‌ها به نوبت بلند شد. مصعب سرش را به سمت بچه‌ها گرداند. از آن‌چه می‌دید، جاخورد. هرکدام از بچه‌ها به سمتی افتاده بودند. علی از روی زمین بلند شد و شروع به تکاندن لباس‌هایش کرد. هرکدام از بچه‌ها جایی از بدنش را با دست گرفته بود. یکی دماغش را به دست گرفته بود و دیگری گوش‌هایش را دو دستی چسبیده بود. همه گریه می‌کردند و جیغ می‌زدند. بقیۀ بچه‌ها هم پا به فرار گذاشتند. علی به دنبالشان دوید. امین، مصعب را روی زمین نشاند و به سمت بچه‌هایی که روی زمین افتاده‌ بودند و گریه می‌کردند، رفت. یکی‌یکی از روی زمین بلندشان کرد. آرام گوش‌ها و دماغشان را که علی گاز گرفته‌ بود، دست کشید و خاک سر و صورتشان را با دست پاک کرد. علی از صرافت تعقیب بچه‌ها افتاد و برگشت. به امین کمک کرد تا بچه‌ها را از روی زمین بلند کند و آرامشان کند. علی به سراغ مصعب آمد. او را از روی زمین بلند کرد و به زخم سرش نگاه کرد. وقتی که چشم در چشم مصعب شد، مصعب متوجه شد که چشم‌های علی پر از اشک شده ‌است. چشمان امین هم مانند علی بود. او با محبت با بچه‌ها صحبت می‌کرد و سعی می‌کرد از بچه‌‌ها دل‌جویی کند. بچه‌ها گریه‌کنان بلند می‌شدند و به سمت خانه‌هایشان می‌رفتند. طلحه و برادرش سعد، وقتی به خم کوچه رسیدند، برگشتند و شروع به ناسزا گفتن به علی و امین کردند. مصعب، پدرش را دید که به سمت او می‌آید. بالای سرش که رسید، امین آرام او را که منگ ضربه سنگ، کنار دیوار نشسته بود، بلند کرد و به سمت پدرش جلو برد. 👇

پدرش با خشم به امین و علی نگاه کرد. دست مصعب را کشید و محکم با دست به پشت سر مصعب کوبید و فریاد زد: بی‌عرضه! معصب نتوانست خودش را نگه دارد. با صورت به زمین خورد. سرش تیر کشید. صدای ناسزا و دشنام پدرش در گوشش پیچید. مزۀ شور خون توی دهانش دوید و با طعم خاکی که روی لب‌هایش بود، قاطی شد. صداها را نامفهوم می‌شنید. دنیا دور سرش شروع به چرخیدن کرد. برای لحظه‌ای امین را دید که به سمتش می‌دود. چشمانش را که باز کرد، خودش را که در آغوش مهربان امین 💕 دید؛ سرش را به‌زحمت بلند کرد. ناتوان زمزمه کرد: عمو امین، من سنگ نزدم… امین، صورتش را آرام بوسید.😘 چشمان مصعب سیاهی رفت. سرش دوباره روی شانۀ امین افتاد و بی‌هوش شد. ✍مهدی کفاش 📆بازنویسی ۱۳۹۱ 🔺برداشتی آزاد از منابع زیر:👇 ۱- تاریخ پیامبر اسلام (ص)، آیت الله حاج شیخ عباس صفائی حائری جلد سوم، صفحه ۲۵-۲۷ و ۳۴-۳۵. ۲- تاریخ طبری، جلد دوم صفحه ۵۰۹ ۳- بحارالانوار، جلد بیستم، صفحه ۵۰-۵۲ ۴- سیره نبویه ابن هشام، جلد سوم، صفحه ۸۱-۸۳ ۵- تفسیر القمی، علی بن ابراهیم القمی جلد ۱، صفحه ۱۱۴ ۶- حیاه أمیر المؤمنین (ع) عن لسانه، محمد محمدیان، جلد ۱، صفحه ۱۵۱ 🔺*توضیح در مورد ” ابوالحکم”: ابن شهر آشوب نقل می‌کند: ” ابوجهل آرزو می‌کرد زمانی بیاید که محمد به او حاجتی پیدا کند تا او را استهزا نماید. اتفاقاً روزی از غریبی که به مکه آمده بود، شتر خرید و از دادن حق آن غریب خودداری کرد. فروشنده به قریش پناهنده شد و آنان برای مسخره‌گری، او را نزد پیامبر فرستادند و گفتند که اگر او واسطه شود ابوجهل قبول می‌کند و پول تو را می‌دهد. غریب به پیامبر پناه برد. پیامبر با او نزد ابوجهل آمد و فرمود: ای ابوجهل! برخیز و حق این مرد را بده. ابوجهل از جا برخاست و بلافاصله حق او را ادا نمود. وقتی قریش او را ملامت کردند، گفت: مرا شماتت نکنید؛ چون با او دو اژدها بود و چند نفر با اسلحه همراه او بودند که از آنان ترسید. قریش به جای آنکه به پیامبر بخندند، برای بزرگ خود کنیه و نام تاریخی گذاشتند که تا ابد از او محو نشود، قریش قبلاً او را ((ابوالحکم)) می‌نامیدند و تا آن وقت کسی او را ابوجهل نمی‌گفت، اما در آن وقت به او لقب ابوجهل دادند.” 🌷🇮🇷🌷

🔺او خوشبخت بود. چون هيچ سؤالي نداشت. اما روزي سؤالي به سراغش آمد. و از آن پس خوشبختي ديگر، چيزي كوچك بود. او از خدا معني زندگي را پرسيد. اما خدا جوابش را با سؤال خودش داد و گفت: «اجابت تو همين سؤال توست. سؤالت را بگير و در دلت بكار و فراموش نكن كه اين دانه‌اي ا‌ست كه آب و نور مي‌خواهد.» او سؤالش را كاشت. آبش داد و نورش داد و سؤالش جوانه زد و شكفت و ريشه كرد. ساقه و شاخه و برگ. و هر ساقه سؤالي شد و هرشاخه سؤالي و هر برگ سؤالي. و او كه روزي تنها يك سؤال داشت؛ امروز درختي شد كه از هرسرانگشتش سؤالي آويخته بود. و هر برگ تازه، دردي تازه بود و هر باز كه ريشه فروتر مي‌رفت، درد او نيز عميق‌تر مي‌شد. فرشته‌ها مي‌ترسيدند. فرشته‌ها از آن همه سؤال ريشه‌دار مي‌ترسيدند. اما خدا مي‌گفت: «نترسيد، درخت او ميوه خواهد داد؛ و باري كه اين درخت مي‌آورد. معرفت است. فصل‌ها گذشت و دردها گذشت و درخت او ميوه داد و بسياري آمدند و جوابهاي او را چيدند. اما دردل هر ميوه‌اي باز دانه‌اي بود و هر دانه آغاز درختي‌ست. پس هر كه ميوه‌اي را برد دردل خود بذر سؤال تازه‌اي را كاشت. «و اين قصه زندگي آدم‌هاست» اين را فرشته‌اي به فرشته‌اي ديگر گفت. ✍عرفان نظر آهاری 🌷🇮🇷🌷

✅ نوجوان خلاق و پویا؛ برای پیوستن به پویش «چله خدمت» و شرکت در قرعه‌کشی بزرگ عید غدیرخم ما را در صفحات مجازی زیر همراهی کنید بله👇 https://ble.ir/pishran_nojavan ایتا👇 https://eitaa.com/pishran_nojavan شاد👇 https://shad.ir/pishrannojavan

✅ ۴ گام مهم 👤 | استاد مجتبی وافی 🚥 | ویژگی های نوجوان امروزی سلسله نشست های تربیتی فانــوس مجموعه فرهنگی تربیتی شهید مَشی #کلیپ_تربیتی #استاد_وافی #شخصیت_دهی #روش_های_تربیت 📥 کیفیت اصلی: https://aparat.com/v/ndhw4n1 ❇️https://eitaa.com/fanouse ✳️https://eitaa.com/shahid_mashii

🎥 استوری 🎬 توصیه های امام رضا علیه السلام برای ایام عید غدیر 🔹 چرخ و فلک عالم چرخید و دوباره به روزی رسیدیم که ماه و خورشید در کنار هم ایستادن و روشنا رو از افلاک به زمین آوردن، بله رسیدیم به عید غدیر خم، بزرگترین عید شیعیان... 🌐 https://btid.org/fa/ 📎 #دهه_ولایت 📎 #عید_غدیر 📎 #عید_ولایت 🔰 معاونت تبلیغ و امور فرهنگی حوزه‌های علمیه @banketolidat

📌 دوشنبه ☀️ ۴ تیر ۱۴۰۳ هجری شمسی 🌙 ۱۷ ذی الحجه ۱۴۴۵ هجری قمری 🎄 24 ژوئن 2024 میلادی 📎 #تقویم 🔸 https://btid.org/fa/photogallery 🔰 معاونت تبلیغ و امور فرهنگی حوزه‌های علمیه @banketolidat

🌺 عید غدیر ♨️دلبرتین عالم 🎙حجت الاسلام علیرضا پناهیان https://btid.org//fa/ 📎 #دهه_ولایت 📎 #غدیر 📎 #عید_غدیر 🔰 معاونت تبلیغ و امور فرهنگی حوزه‌های علمیه @banketolidat