*

کتاب ِاطاق ِآبی 🦕 ؛

*

آسمان آبی تر ، آب آبی تر ! من در ایوانم ، رعنا سر حوض . رخت می‌شوید رعنا برگ‌ها می ریزد . مادرم‌ صبحی می‌گفت :‌ موسم ِدلگیری است ! من‌ به او گفتم : زندگانی ، سیبی است ‚ گاز باید زد با پوست زن ِهمسایه در پنجره اش تور می بافد می خواند من وداع می خوانم . گاهی نیز طرح می ریزم سنگی ‚ مرغی ‚ ابری آفتابی یکدست ، سارها آمده اند . تازه لادن‌ها پیدا شده اند . من اناری را می‌کنم دانه به دل می گویم : خوب بود این مردم دانه های دلشان پیدا بود . می پرد در چشمم آب انار : اشک می ریزم مادرم می‌خندد ، رعنا هم . . .

[ سهراب ِسپهری ]

*

بى نشانى رفتى و دلتنگ ماندم ، چاره چيست ؟ نامه‌ها را مى نويسم ، بايگانى مى‌كنم !

نامه‌ات را هنوز میخوانم ، گفته بودی بهار می‌آیی ؛ می‌نویسم قطار اما تو ، با کدامین قطار می‌آیی ؟

سرخی ِچشم ِکبوتر هیچ میدانی ز چیست ؟ نامه‌ام میبرد و بر حال ِدلم خون می‌گریست :)