🔉 نوجوانی؛ آغاز دینداری و شروع زندگی جمعی 📅 یک جلسه | ‌۱۴۰۱/۴/۲۷ 🔻اتحادیه انجمن‌های اسلامی دانش‌آموزان

🔉 رابطه ولایتمداران با یکدیگر؛ بخش دشوار ولایتمداری 📅 یک جلسه | ‌۱۴۰۱/۴/۲۴ 🔻حرم امام رضا(ع)

🔉 علامت پذیرش عبادت 📅 یک جلسه | ‌۱۴۰۱/۴/۱۷ 🔻 کربلا، خیمه‌گاه حسینی

💠 مستند آخرین امید 🎥 این قسمت: مهدویت در افغانستان ▪️بخش اول . تهیه شده در بنیاد فرهنگی حضرت مهدی موعود(عج) #امام_زمان #نشر_دهید

💠 مستند آخرین امید 🎥 این قسمت: مهدویت در افغانستان ▪️بخش دوم . تهیه شده در بنیاد فرهنگی حضرت مهدی موعود(عج) #امام_زمان #نشر_دهید

💠 مستند آخرین امید 🎥 این قسمت: مهدویت در افغانستان ▪️بخش سوم . تهیه شده در بنیاد فرهنگی حضرت مهدی موعود(عج) #امام_زمان #نشر_دهید

🛑 زندگی نامه نادر شاه افشار 🔺 پسر شمشیر ، سردار نا آرام *قسمت سی و یکم* نادر که از تشنگی بی تاب شده بود پس از رسیدن به چشمه ، دید پیرزنی در حال پر کردن مشک آب خود است ، نادر بی توجه به پیرزن ، کاسه مسی وی را برداشت تا آنرا در آب چشمه فرو برده و رفع تشنگی کند ، ناگهان پیرزن که تصور می کرد نادر سرباز دولتی است فریاد زد ، چطور بخودت اجازه میدهی بدون اجازه ، به اموال من دست درازی کنی ، مگر نمیدانی اگر نادر بفهمد تو را مجازات می کند ، نادر عذر خواهی کرد و کاسه پیرزن را به او داد و سپس آستین ها را بالا زد تا با کف های دستش آبی بنوشد دوباره فریاد پبرزن بلند شد که ای سرباز نادان ، مگر نمی دانی با بدن گرم و عرق کرده نباید آب سرد و خنک بنوشی ، نادر که تشنه بود توجهی به پیرزن نکرد و همین که خواست با دستانش آب بنوشد پیرزن چوبش را داخل آب چشمه کرد و آنرا را به هم زد تا گل آلود و کدر شود و نادر نتواند آبی بنوشد ، نادر که به سختی خشمگین شده بود بر سر پیرزن فریاد زد ، چکار میکنی عجوزه خیره سر ، چرا نمی گذاری آبی بنوشم ، پیرزن گفت ، خاموش باش نادان ، مگر نمیدانی که با خوردن آب سرد با بدن گرم و عرق کرده ، بیمار می شوی نادر که دید پیرزن دست بردار نیست خشم خود را فرو برد و در گوشه ای نشست تا گل و لای چشمه ته نشین شود و آبی بنوشد و برود ، چند دقیقه ای نگذشته بود که پیرزن ، کاسه مسی خود را از محلی که آب چشمه میجوشید پر کرد و بدست نادر داد و به او گفت ، حالا می توانی بنوشی پسرم ، چون هم بدنت سرد شده و هم عرقت خشک شده ، نادر سرگرم نوشیدن آب شد که پیرزن چشمش به انگشتر گرانبها و تبرزین و شمشیر بزرگ نادر افتاد *(شمشیر نادر بسیار بزرگ و سنگین بود و همچنین تبرزینش ، در کتابی خواندم تبرزین نادر بیست و سه کیلو وزن داشته و هر کسی نمی توانست حتی چند دقیقه با آن بجنگد ولی نادر بمدت طولانی بدون خستگی از آن استفاده میکرد و هیج زره و کلاه خودی استقامت تحمل ضربات سهمگین آنرا نداشت)* پیرزن ، پس از نوشیدن آب و قبل از رفتن نادر ، رو به نادر کرد و گفت ، بمن دروغ گفتی ، تو یک سرباز ساده نیستی بلکه خود نادر هستی ، نادر بناچار اقرار کرد و گفت درست گفتی مادر ، من خود نادر هستم ، پیرزن به نادر گفت حتی اگر از ابتدا نیز می دانستم تو نادر هستی باز هم همین رفتار را با تو می کردم نادر پس از سپاسگزاری از پیرزن گفت ، با وجود شیرزنانی مثل تو در این منطقه ، چرا بعضی از فرزندان شما خطاکار از آب در می آیند ، پیرزن گفت ای سردار دلاور ، آنها گناهی ندارند چون تصور می کنند به پادشاه کشورشان (شاه تهماسب و سلسله صفویه) خدمت می کنند ، آنها پادشاه کشورشان را مایه عظمت و اقتدار کشورشان می بینند ، فرزندان ما همه دلاورند ولی باید آنها را راضی و آگاه کنی نه اینکه با آنها بجنگی ، آنها هموطن تو هستند و مایه عزت و شکوه و اقتدار کشوری هستند که تو پادشاه آنانی و در نبرد با ببگانگان بدون آنان ، هیچ قدرتی نداری نادر که به سختی تحت تاثیر حرف های پیرزن روشن بین قرار گرفته بود انگشتر قیمتی اش را از انگشت خود درآورد و به پیرزن داد ، پیرزن انگشتر را بوسید و آنرا به نادر عودت داد و گفت ، من هرگز این انگشتر را قبول نمی کنم زیرا نمی توانم آنرا بفروشم و هر که انرا در دست من ببیند تصور می کند که آنرا دزدیده ام ، نادر آنگاه دست در جیب خود کرد و یک مشت سکه طلا به پیرزن داد و گفت مادر جان ، تو واقعا مایه افتخار من هستی و حالا تمام خستگی جنگها و سختی های آن را از تنم بیرون کردی ، پیرزن هم سریع دست در کیسه ای که به گردن خود آویخته بود کرد و مشتی کشمش و بادام درآورد و به او داد و گفت بخور مادر جان ، تا همیشه تندرست و قوی و سالم بمانی ، نادر با صدای بلند خندید و از پیرزن خداحافظی و بسوی اردوی خود بازگشت حرف های پیرزن تاثیر شگرفی بر روی نادر گذاشت ، او هنگامی که به چادر خود رسید سرداران همراهش را احضار و به آنان دستور داد الساعه تمامی اسیران بختیاری که با وی جنگیده بودند را آزاد و از هر گونه شدت عملی نسبت به مردم و ایل بختیاری خودداری کنند ، اسرای ایل بختیاری پس از آزادی به حضور نادر رسیدند ، نادر رو به آنان گفت ، من هرگز به شما ایرانیان اصیل و پاک نژاد ، به چشم دشمن نمی نگرم ، من و شما و اجداد و نیاکانمان همگی ریشه در همین آب و خاک داریم ، اکنون نیز آزادید که هر کجا که خواستید بروید ، دستور داده ام اسب و آذوقه در اختیارتان بگذارند تا به زادگاهتان بازگردید ، با پایان یافتن سخنان نادر ، عده زیادی از جوانان ایل بختیاری به سپاه نادر پیوستند و سوگند خوردند در رکاب وی جانفشانی کنند نادر بخوبی می دانست علیمراد خان از سرزمین های بختیاری خارج شده زیرا همه جای ایل بختیاری را وجب به وجب گشته بود ، وی با هوش و نبوغی که با ذات وی عجین شده بود حدس زد که علیمراد خان تنها می تواند به سمت غرب برود لذا دستور

داد نیروهای همراهش به سوی سوشتر و دزفول عزیمت کنند به علیمراد خان خبر دادند نادر به سوی شوشتر و دزفول در حرکت است ، علیمراد خان که مدتها در رکاب نادر ، هنگامی که فرمانده ارتش شاه تهماسب بود جنگیده و به روحیه و پشتکار نادر در پیگیری کارها ، کاملا واقف بود پی برد از دست این دشمن سمج راه به جائی نخواهد برد ، لذا به نزد خانواده اش که درون غار همراه وی بودند آمد و رو به آنها گفت ، سرانجام نادر مرا خواهد یافت ، مطمئنم او تا مرا نیابد از اینجا نخواهد رفت ولی با شما کاری ندارد ، می ترسم با کشته شدن یا دستگیری من ، به شما که ناموس من هستید جسارت شود که از هزاران بار مردن برای من بدتر است ، بنابراین تصمیم گرفته ام امشب شما را توسط چند راهنمای فداکار به نقطه امنی بفرستم ، چون هم بهتر میتوانم بجنگم و هم آسان تر بگریزم مادر علیمراد خان بشدت مخالفت کرد و همسر و فرزندان وی نیز همگی از رفتن خودداری کردند ، همسر علیمردان خان که زنی زیبا و بلند بالا بود گفت ، در رسم اجدادی ما ننگ است که مرد خود را در دشواریها تنها بگذاریم ما همگی همراه تو میمانیم و دوش بدوش تو می جنگیم و هنگامی که دیدی شکستت حتمی شد ، یکایک ما را بکش و آنگاه مردانه به ما ملحق شو ، هر چه علیمراد خان اصرار کرد سودی نبخشید در حدود یکماه گذشت و عاقبت پناهگاه علیمراد خان در دل کوههای زاگورکش کشف شد و علیمراد خان از بالای غار متوجه نزدیک شدن سپاهیان دولتی به سمت غار شد ، وی دوباره نزد خانواده خود امد و از آنان خواست شب هنگام بهمراه چند نفر از همراهانش از آن منطقه بگریزند که مجددا با مخالفت خانواده روبرو شد ، علیمراد خان که خود سرداری جنگ دیده و آزموده بود در بالای ارتفاعات منطقه سنگر گرفت و بشدت به مقابله با دویست نفر که در حال بالا آمدن از کوه بودند شد ، زد و خورد و جنگ و گریز بمدت چهار روز به درازا انجامید تا اینکه سپاهیان دولتی با کمک راهنمایان محلی به نزدیکی غار رسیدند ، علیمراد خان که چنین دید دوباره نزد خانواده اش آمد و با التماس به آنها گفت که خود را تسلیم کنند یا بگریزند ولی باز هم با مخالفت آنان روبرو شد و آنها گفتند تا آخر با تو می مانیم شب هنگام ، درست در زمانی که سربازان نادر به نزدیکی ورودی های غار رسیده بودند نزدیک نیمه شب علیمراد خان برخاست و کوچکترین فرزندش را که دختری زیبا و نوجوان بود را با خود به انتهای غار برد و پس از بوسیدن و در آغوش گرفتن وی ، او را به داخل گودالی عمیق و ژرف بدرازای پنجاه متر پرتاب کرد ، چند لحظه بعد فرزند دیگرش را که او نیز دختر جوان و زیبائی بود را به سرنوشت دختر دیگر دچار کرد ، علیمراد خان سپس بسوی همسر دلبند خود آمد و در حالیکه اشک می ریخت با او به قسمت انتهایی غار رهسپار شد ، در کنار گودال دو همسر مدتی یکدیگر را در آغوش گرفتند و مدتی با هم گریستند ، همسر علیمراد خان که حال همسرش را دگرگون دید بدون معطلی به درون گودال پرید و دفتر زندگی اش برای همیشه بسته شد ، در کمتر از یکساعت تمام اعصای خانواده علیمراد خان یک به یک درون گودال پریدند ، نزدیکی های دمیدن سپیده صبح ، بجز علیمراد خان و یاران اندک وی هیچکس درون غار زنده نبود نادر دستور داده بود که علیمراد خان زنده دستگیر شود ، بهمین خاطر عملیات چهار روز بدرازا کشیده شده بود ، علیمراد خان که اینک مانند پلنگی خشمگین ، آماده هر گونه حادثه ای بود با فراغ بال ، شمشیر از نیام کشیده و آماده بود تا آخرین نفس بجنگد زبده ترین و چابک ترین نیروهای دولتی در چشم بهم زدنی ، ناگهان بدرون غار تاختند و به زد و خورد با علیمراد خان و هشت نفر همراه وی پرداختند و در نهایت با کمند اندازی ، موفق شدند علیمراد خان را بهمراه چند تن دیگر از یارانش اسیر و به شوشتر نزد نادر ببرند ، در طول مسیر چند بار علیمراد خان سعی کرد خود را از ارتفاعات به پائین پرتاب کند که با هوشیاری نیروهای دولت ، موفق نشد در شهر شوشتر ، علیمراد خان قبل از آمدن نادر ، سر به شورش علیه نیروهای حکومتی زده و عده ای از نیروهای حکومتی و خویشاوندان آنها را کشته بود ، مدت زیادی طول نکشید که علیمراد خان که قبلا دوشادوش نادر در رکاب وی جنگیده بود با سر و وضعی ژولیده و چهره ای در هم شکسته ، با وی روبرو شد علیمراد خان نتوانست در چشمان نادر بنگرد ، نادر که اینک همرزم سابقش را روبروی خود می دید مدتی خاموش و بی حرکت ، سراپای علیمراد خان را نگریست و ناگهان به اسب خود مهمیز زد و از او دور شد ، سرداران نادر خود را به وی رسانده و از او درباره سرنوشت علیمراد خان پرسیدند نادر گفت ، من کاری با او ندارم ، او عده ای را در این شهر کشته و شاکیان زیادی در این شهر دارد ، او را به ریش سفید شهر و پدر فرماندار سابق شوشتر ، که بدست علیمراد خان کشته شده بسپارید هر تصمیمی که او گرفت همان را اجراء کنید سرنوشت علیمراد خان را به پدر فرماندار سابق و مقتول شوشتر وا

گذار کردند ، او هم حکم کرد که علیمراد خان را به درختی بسته و دستانش را از مچ ، قطع کنند و او را در همان حال رها کنند تا بمیرد آن روز گذشت و شب فرا رسید ، پیکر نیمه جان علیمراد خان کماکان بر درختی بسته شده بود ، در این هنگام دختر جوانی آرام آرام به علیمراد خان نزدیک شد و به علیمراد خان گفت ، یادت می آید چهار ماه پیش به روستای ما تاختی و پدر و برادر مرا که در برابرت مقاومت کردند کشتی و مرا آواره خانه های مردم کردی ، امشب خود را به اینجا رساندم تا من هم سهمی از مجازات تو داشته باشم ، ولی حال که تو را در این وضع دیدم از حق خود گذشتم و تو را می بخشم و امیدوارم خداوند بزرگ هم تو را ببخشد ، حالا هم برایت آب آورده ام تا بنوشی ، دخترک که دلش به رحم آمده بود شروع به باز کردن علیمراد خان از درخت شد ، علیمراد خان پس از باز شدن ریسمانها به زمین غلطید ، دخترک سر علیمراد خان را بلند کرد تا آبی به وی بنوشاند بامداد فردا خبر باز شدن ریسمانها به گوش نادر رسید ، وی دستور داد علت را کشف و به وی خبر دهند ، مدتی نگذشت که دخترک را نزد نادر بردند ، نادر دختری دید حدودا بیست ساله ، زیبا و خوش اندام ، پس از پرسش نادر ، دخترک ماجرا را برای نادر تعریف کرد ، نادر از وی پرسید روزگار را چگونه می گذرانی دخترک گفت که هیچکس را ندارد و با تیمار چهارپایان و تمیز کردن خانه های مردم روزگار می گذراند ، نادر که روبروی خود فرشته ای زمینی با قلبی مهربان ، با چشمانی گیرا و چهره ای بس زیبا مشاهده میکرد نام دختر را پرسید ، وی گفت که نامش فاطمه است ، نادر به دخترک گفت آیا حاضری با من به پایتخت بیائی ، دخترک که منظور نادر را فهمیده بود گفت ، این افتخار بزرگی است که کنیز شما باشم (پاسخ مثبت داد) ، نادر رو دختر گفت از این به بعد نام تو ماهرو خواهد بود ، بدستور نادر آئین عقد انجام و ماهرو به همسری نادر درآمد نادر سپس بخاطر جلوگیری از شورش های احتمالی ایل بختیاری و همچنین جلوگیری از راهزنی های گاه و بی گاه ازبکان ، دستور داد چند هزار خانواده بختیاری از ایل های چهارلنگ و هفت لنگ را به قوچان در خراسان کوچ دهند روزی نادر که نمی توانست بیکار بماند دستور داد که جارچیان در شوشتر جار بزنند هر کس به سه پرسش نادر ، پاسخ منطقی و شایسته دهد هزار سکه پاداش خواهد گرفت و اگر نتواند پاسخ دهد یک دستش از آرنج قطع خواهد شد ، چند روز گذشت و هیچکس جرات نکرد خود را به خطر بیندازد ، تا اینکه روز چهارم درویشی ژنده پوش به فرمانداری شوشتر آمد و اعلام آمادگی کرد ، اطرافیان نادر درویش را برحذر داشتند که نادر کسی نیست که حرفش را پس بگیرد و اگر نتوانی پاسخ مناسب بدهی قطعا دستت را قطع خواهد کرد ولی درویش با اعتماد به نفس داخل تالار حکومتی شد ، نادر خود را به شکل یکی از سرداران خود درآورد و نزد درویش آمد و از او پرسید اولین پرسش اینست که بگوئی آیا نادر عادل تر است یا انوشیروان دادگر ، درویش گفت مسلما نادر عادل تر است ، چون انوشیروان هزاران مزدکی را فقط بخاطر عقیده شان کشت ولی نادر میخواهد جنگ های عقیدتی پایان یابد و همه فرقه ها یکی شوند دومین پرسش این است که آیا شاه عباس کبیر بالاتر است یا نادر ، درویش گفت بنظر من نادر بالاتر است چون نادر از گمنامی خود را به این مقام والا رسانده و کشور پاره پاره ایران را یکپارجه کرده ، در حالیکه شاه عباس کبیر پدرش پادشاه بود و اوضاع کشور اینقدر آشفته نبود سومین پرسش آن است که آیا علی ابن ابیطالب (علیه السلام) دلاورتر است یا نادر ، درویش از جان خود گذشت و در پاسخ گفت ، نادر غلط کرده خود را با مولای ما مقایسه کند ، نادر کجا ، علی کجا ، نادر نوکر علی هم بشمار نمی رود ، اصلا نادر سگ کیست که چنین ادعایی بنماید فردای آن روز درویش را به تالار نزد نادر با هیبت پادشاهی بردند ، درویش تا نادر را دید او را شناخت و دلش لرزید ولی به روی خود نیاورد ، نادر در حضور درباریان ، سوالات اول و دوم دیشب خود را مطرح کرد و درویش با همان استدلال پاسخ گفت ، نادر در حضور درباریان سومین سوال را مطرح کرد ، درویش کمی خاموش ماند و سپس سر برآورد و گفت قربان ، پاسخ من همان پاسخ دیشب است که خود می دانید و اجازه دهید پیش خودمان بماند ، نادر در حالیکه با صدائی بلند ، مکرر می خندید به درویش گفت احسن بر تو ، هر سه سوال را پاسخ شایسته دادی و همانجا دستور داد جایزه اش را به او بدهنکد پایان قسمت سی و یکم

شب جمعه شبی که دل هواخواه حسین است ندارد خواهشی جز این که گیرد در بغل شش گوشه ات را السلام علیک یا اباعبدالله الحسین علیه السلام