‌ من از این می‌ترسم که دوست داشتن را ؛ مثل مسواک زدنِ بچه‌ها ، به من و تو تذکر بدهند !

آبرویم ریخت از طرزِ عبادت‌های دل رو اگر می‌داشتم از نو مسلمان می‌شدم #محمد_سهرابی تسبیح هم خسته شد از ذکرهای بی عمل...

💕💕 خداوند امروز به شما ٨۶۴۰۰ ثانیه هدیه داد.ثانیه هایی که برای یک نفر دیگر میتونست بزرگترین داراییش باشه. آیا تو از یک ثانیه ی آن برای تشکر از او استفاده کردی؟ آیا خوشت میاد مردم در برابر خوبیهایی که بهشون میکنی اصلا ازت یکبارم تشکر نکنن؟ بی نظیرترین تکنیک برای بالا بردن سطح انرژی شکرگزاری است از صبح تا شب با ذره بین دنبال کوچکترین چیزها باش تا به خاطرش بگی خدایا سپاسگزارم اگرهیچوقت زبونت به ناشکری باز نشده، امیدوارم برات به زودی خوشی بباره.

🕊🕊🕊🕊🕊🕊🕊 🌹بــسـم رب الشهداء... بـا شهــادت زندگی زیبا شود عاشقی با سوختن معنــا شود حال، آنها رفته و ما مانده ایم از "شهادت"، ما همه جا مانده ایم تـا نفس داریم تا که زنده ایم ای شهیدان از شما شرمنده ایـم تا ابد رزمنده ایم پای ولی اللهم ارزقنا توفیق الشهادة فی سبیلڪ 🍃شـادی ارواح طیبه ی شـهدا🍃 اللهم صل علی محمد وآل محمد وعجل فرجهم

Work on yourself not your selfies. رو خودت كار كن، نه رو سلفی هات.

مشکلی نیست هرچقدرم مسیرو اشتباهی طی کرده باشی؛ همیشه میتونی دور بزنی.

خوش قلب ترين آدما همون هايي هستند که مورد بيشترين بي مهري واقع ميشن

ای ساربان غمگین مباش خوش روزگاری می رسد یا عمر غم سر می رسد یا غمگساری میرسد ای ساربان آهسته ران قدری تحمل بیشتر این کشتی طوفان زده آخر کناری می رسد

«به خدا اعتماد كن» ‌ در سالى كه قحطى بيداد كرده بود و مردم همه زانوى غم بغل گرفته بودند، مرد عارفى از كوچه‌اى مى‌گذشت. غلامى را ديد كه بسيار شادمان و خوشحال است. به او گفت: «چطور در چنين وضعى مى‌خندى و شادى مى‌كنى؟!» ‌ او جواب داد: «من غلام اربابى هستم كه چندين گلّه و رَمه دارد و تا وقتى براى او كار مى‌كنم، روزى مرا مى‌دهد. پس چرا بايد غمگين باشم در حالى كه به او اعتماد دارم؟» ‌ آن مرد كه از عرفاى بزرگ بود مى‌گويد: «از خودم شرم كردم كه يك غلام به اربابى با چند گوسفند توكل كرده و غم به دل راه نمى‌دهد، در حالى كه من خدايى دارم كه مالك تمام دنياست و نگران روزى خود هستم...!» ‌ "كسى كه به خدا توكل مى‌كند، آرامش واقعى را از آن خود كرده است."

چشمی که دائم عيب‌های ديگران را ببيند، آن عيب را به ذهن منتقل ميکند. و ذهنی که دائما با عيب‌های ديگران درگير است، آرامش ندارد، درونش متلاطم و آشفته است. در عوض چشمی که ياد گرفته است هميشه زیبایی‌ها را ببيند، اول از همه خودش آرامش پيدا می کند. چون چشم زيبا بين عيب‌های ديگران را نمی بيند و دنيای درونش دنيای قشنگی‌هاست