شاید برخی از دوستان بگویند: وسط این جنگِ نابرابر که باید به میدان، عملیات‌ها، مواضع سیاسی کشورها و شخصیت ها بپردازیم چه ضرورتی دارد توجه دادن به تاریخ صدر اسلام! ما یک گنجینه بزرگ در زمینه قدرت نرم داریم که وجه تمایزمان با دشمن است. رجوع به تاریخ صدر اسلام و توجه به سیره اهل بیت علیهم اسلام که چگونه در سخت ترین شرایط جریان حق را زنده نگه داشتند قطعا کمک حال امروز خواهد بود. #علیرضا_زادبر

زخم باز! مطلبی منتشر میکنم با این عنوان: زخم باز چرا و از کجا دولت تازه تاسیس امارات هر ساله با اتکا به چین، روسیه، اتحادیه اروپا و آمریکا مدعی مالکیت بر جزایر سه گانه است؟ لطفا پس از مطالعه منتشر کنید 👇👇👇

زخم باز

زخم باز از آذر سال ۱۳۵۰ تقریبا هیچ سالی نیست که دولت تازه تاسیس امارات یا یک کشور ثالث نظیر لیبی، مصر، عراق، چین، روسیه و حالا این روزها اتحادیه اروپا درباره مالکیت جزایر سه گانه حق را به امارات ندهند و یا موضع دوپهلو اتخاذ نکنند! چرا؟ ریشه این "زخم باز" کجاست؟ به ریشه تاریخی این تفاهم نامه می پردازم. . نخست اینکه بدون شک از نظر تاریخی مالکیت جزایر سه گانه به ایران تعلق دارد و آنقدر بدیهی است که نیازی به هیچ توضیحی وجود ندارد. از نظر جغرافیایی و مسافت امیرخسرو افشار(دیپلمات شاه) در جلسه شورای امنیت نقشه ای را نشان داد و گفت: تنب بزرگ فقط هفده میل از خاک ایران فاصله دارد و از سوی دیگر هر دو جزیره تقریبا پنجاه میل با راس الخیمه در آن سوی خلیج فارس قرار دارند. اما مساله چیست؟ در دهه پنجاه دولت انگلستان اعلام کرد قصد ترک خلیج فارس را دارد و نیرودریایی این کشور دیگر در منطقه نخواهد بود. اصرار این بود تا پیش از ترک انگلستان تکلیف نقاط اختلافی مشخص شود. البته فقط مربوط به ایران نبود. دو نقطه از نظر شاه مساله بود که باید حل می‌شد: بحرین و جزایر سه گانه مساله بحرین با واگذاری و تاسیس دولت حل شد، دولت ایران نیز یک ساعت پس از اعلام رسمی جدایی و تاسیس بحرین به آنان تبریک گفت. شاه در مقابل دنبال استرداد جزایر سه بود. انگلیسی ها تعلل کردند. شاه روابط را با مصر، عربستان، ترکیه و تاحدودی عراق تقویت کرد که در صورت تصرف نظامی جزایر اعتراض نکنند. با این حال لیبی، یمن و عراق معترض بودند. چرا زخم باز ماند و اشتباه شاه چه بود؟ ابوموسی که مهمترین جزیره بود، شیخ شارجه مدعی آن بود. دو تنب نیز توسط شیخ راس الخیمه ادعای مالکیت داشت. شاه با واسطه انگلستان "تذکاریه تفاهم" بین ایران و شارجه را در شش بند پذیرفت. زخم باز اینجاست: در بند دو قرار شد هم ایران و هم شارجه در ابوموسی نیرو داشته باشند و پرچم شارجه نیز بر فراز یک "پاسگاه پلیس" برافراشته شود. در واقع مالکیت مشترک! و باز ماندن زخم! بدتر اینکه موافقت نامه مالی امضا شد که تا نه سال مبلغ یک نیم میلیون لیره به شارجه پرداخته شود و شاه تا سال پنجاه و پنج این مبلغ را پرداخت کرد. نهم آذر سال پنجاه نیروی دریایی ایران وارد جزایر شد و فقط در دو تنب درگیری نظامی کوتاهی با چند کشته درگرفت‌. بلافاصله دولت ایران، امارات را به رسمیت شناخت. حالا هر سال یکی از ادعاهای امارات بر سر مالکیت جزایر به استناد همین زخم باز و مالکیت مشترک است! توهمی که هیچ گاه محقق نخواهد شد. چه روسیه و چین بگویند و چه اتحادیه اروپا #علیرضا_زادبر #ایران https://eitaa.com/Politicalhistory

تنها مسیر ثبت نام ارسال پیام به 👇👇 @sabet_21 "تعارض دین و حکومت" ترم دوم جریان شناسی آنلاین و آفلاین