به بهانهٔ روز بزرگداشت «خواجوی کرمانی» آشنا بشیم با این شاعر بزرگ که درموردش چنین گفته‌اند: استاد سخن سعدیست پیش همه کس اما دارد ســخن حافــظ طرز ســخن خواجــو ‏━━━━━━━━━━━ کمال‌الدین ابوالعطاء محمودبن علی‌بن محمود، معروف به «خواجوی کرمانی» سال ۶۸۹ هجری قمری در کرمان به دنیا آمد. خواجوی کرمانی به نخل‌بند شاعران نیز شهرت دارد. او در دوران جوانی خود جدا از کسب دانش‌های معمولِ روزگار، مسافرت را نیز پیشه نموده و پس از بازگشت از این سفرهای طولانی در شیراز اقامت گزید. خواجو، لقب‌هایی مانند خلاق المعانی و ملک الفضلا نیز داشته است. او در نیمهٔ سدهٔ هشتم هجری در شهر شیراز درگذشت. شعر خواجوی کرمانی شعری عرفانی است. مضامین عرفانی در غزلیات وی صریحاً بیان می‌شود امّا در این اشعار که بر شاعران بعدی خود مانند حافظ تأثیرگذار هم بوده مبارزه با زهد و ریا و بی‌اعتباری دنیا و مافیها از موارد قابل ذکر است. از آثار خواجو: کمال نامه، گوهر نامه و گل و نوروز #خواجوی_کرمانی #زندگینامه شعر و ادب فارسی(طُـــــܝ‌ܘ)👇👇 @Torreh_Poem

زتو دیده چون بدوزم که توئی چراغ دیده ز تو کِی کنار گیرم که تو در میان جانــــی #خواجوی_کرمانی شعر و ادب فارسی(طُـــــܝ‌ܘ)👇👇 @Torreh_Poem

دانی که عرق بر رُخِ خوبش به چه مانَد؟ چون ژاله که بر برگ گل یاسمن اُفتد #خواجوی_کرمانی @Torreh_poem

ای دل نگفتمت که به چشمش نظر مکن کز غم چنان شوی که نبینی به خواب خواب #خواجوی_کرمانی @Torreh_poem

جان چه اَرزَد که برم تُحفه به جانان هیهات همه دانند که کَس زیره به کرمان نبَرَد... #خواجوی_کرمانی @Torreh_poem