دلم در سینه می‌نالد...

از یک جایی به بعد خواستنش از نخواستنش سخت تر میشود... به خواستنش که فکر میکنی قلبت از زخم هایی که زده مچاله میشود. ‌. . به خواستنش که فکر میکنی یادِ شبهای دلتنگی بغض میکارد توی گلویت... به خواستنش که فکر میکنی یادِ تنهایی و همه نیامدن هایش مثل پتک فرو می آید روی مغزت . . . به خواستنش که فکر میکنی یاد تک تک لحظه هایی که نخواست تو را، میشود طناب دار و میپیچد دور گردنت '! از یک جاهایی به بعد نه اینکه دوستش نداشته باشی یا دیگر با او بودن را نخواهی ها، نه... ولی جای زخم هایی که هنوز تازه است، وادارت میکند به نخواستنش..

بی تو این شهر برایم قفسی دلگیر است شعر هم بی تو به بغضی ابدی زنجیر است

آنچنان می‌فشرد فاصله راه نفسم که اگر زود، اگر زود بیایی دیر است

رفتنت نقطه‌ی پایان خوشی‌هایم بود دلم از هرچه و هر کس که بگویی سیر است

سایه‌ای مانده ز من بی تو که در آینه هم طرح خاکستریش گنگ‌ترین تصویر است

خواب دیدم که برایم غزلی می‌خواندی دوستم داری و این خوب‌ترین تعبیر است

کاش می‌بودی و با چشم خودت می‌دیدی که چگونه نفسم با غم تو درگیر است

تارهای نفسم را به زمان می‌بافم که تو شاید برسی حیف که بی تاثیر است

ای تو بهانه واسه موندن . . .