منتظرانه✨💚 سلام امام زمانم❤️ سلام پدر مهربانم💚 عهد بستم همه ی نوکری و اشکم را نذر تعجیل فرج، هدیه به مولا بدهم #مولاجان_دلتنگیم❤️ 🌸🍃 @ReyhanatoRasoul97

📢 #نماز‌_حاجت‌_روز_پنجشنبه به توصیه آیت‌الله بهجت قدس‌سره 🔷آیت‌الله بهجت قدس‌سره اطرافیان و شاگردان خود را بسیار به خواندن نماز روز پنجشنبه توصیه می‌کردند و می‌فرمودند: «آیت‌الله سید مرتضی کشمیری هر وقت این نماز را می‌خواند، هدیه‌ای برای او می‌رسید». 📃شیوه خواندن نماز از کتاب جمال‌الاسبوع سیدبن‌طاووس چهار رکعت (دو نماز #دورکعتی) 1⃣ در رکعت اول بعد از حمد ۱۱بار سورۀ توحید 2⃣ در رکعت دوم بعد از حمد ۲۱بار سورۀ توحید 3⃣ در رکعت سوم بعد از حمد ۳۱بار سورۀ توحید 4⃣ در رکعت چهارم بعد از حمد ۴۱بار سورۀ توحید 5⃣ بعد از سلام نماز دوم ۵۱بار سورۀ توحید 6⃣و ۵۱بار «اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّد» را بخواند 7⃣ و سپس به سجده برود و ۱۰۰بار «یاالله» بگوید و هرچه می‌خواهد از خدا درخواست کند. ✅ پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله فرمود: اگر از خدا بخواهد که کوهی را نابود کند کوه نابود می‌شود؛ نزول باران را بخواهد به‌یقین باران نازل می‌شود؛ همانا هیچ‌چیز مانع میان او و خداوند نیست؛ خداوند متعال بر کسی که این نماز را بخواند و حاجتش را از خدا نخواهد غضب می‌کند. #وقت_نماز_طلوع_تا_غروب_آفتاب برگرفته از کتاب #بهجت_الدعا، ص٣٨٠ـ٣٨١ یاوران نماز↙️ @yavarannamaz 🌺🍃 @ReyhanatoRasoul97

توحید وقتی در جامعه ای وارد شد، اول کاری که می کند، بنای آن جامعه را با شکلی که متناسب با این عقیده است، انجام می دهد. آن وقت نوبت می رسد به اینکه یک انسان موحد چه تکالیفی دارد به عنوان یک فرد. #طرح_کلی_اندیشه_اسلامی_در_قرآن #جلسه_دوازدهم @ketabetarhekoli 🌺🍃 @ReyhanatoRasoul97

جامعه توحیدی یک جامعه ای است که گروه های انسان ها در آن جامعه از یکدیگر بر حَسَب حقوق و مزایا جدا نشدند. همه ی انسان ها زیر یک سقف حقوقی زندگی می کنند. همه در یک مسیر و با یک نوع امکانات و با یک نوع حقوق زندگی می کنند و حرکت می کنند. #طرح_کلی_اندیشه_اسلامی_در_قرآن #جلسه_دوازدهم @ketabetarhekoli 🌺🍃 @ReyhanatoRasoul97

﷽🕊 ☕️☕️☕️☕️☕️☕️ 💠 #یک_فنجان_چای_باخدا #قسمت_شصت_و_هشتم چند روزی از آخرین دیدارم با حسام می‌گذشت و جز رفت و آمدهایِ گاه و بیگاهِ فاطمه خانم، خبری از امیر مهدیش نبود. کلافگی چنگ شده بود محضِ اتمامِ ته مانده ی انرژیم. کاش می‌توانستم دانیال را ببینم و یا حداقل با یان صحبت کنم. بی حوصلگی مرا مجبور به خواندن کرد.. خواندن همان کتابهایی که نمی‌دانستم هدیه اند یا امانت. حداقل از بیکاری و گوش دادن به درد دلهایِ پروین خانمی که زبانم را نمی فهمید بهتر بود. باز کردنِ جلد کتابها، اجباری شد برایِ ادامه شان.. خواندن و خواندن، حتی در اوج درد.. در آغوش تهوع و بی قراری... اعجاز عجیبی قدم می زد در کلمه به کلمه یِ نهج البلاغه.. کتابی که هر چه بیشتر می‌خواندمش، حق می‌دادم به پدر محضِ تنفر از علی علیه السلام.. علی مجمسه ی خوش تراشِ دستان خدا بود، شیطان را چه به دوستی با او.. و باز حق می‌دادم به مادر که کنارِ مذهبِ سنی اش، ارادتی خاص داشته باشد به علی و اهل بیتش.. قلبت که به عشق خدا بزند، علی را عاشق می شوی.. دیالوگ یک فیلم ایرانی در ذهنم مرور شد. فیلمی که چندسال پیش، مادر دور از چشم پدر تماشا کرد و کتکی مفصل بابتش از پدر خورد. (همه می‌گویند علی دربِ خیبر را کَند.. اما علی نبود که خیبر شکنی می کرد.. علی وقتی مقابلِ درب ایستاد، خدا را دید.. در خدا حل شد.. با خدا یکی شد.. و آن خدا بود که دربِ خیبر را با دستانِ علی کند.) و حالا درک می‌کردم.. آن روز آن جمله نامفهموم ترین، جمله پیچیده ی عالم بود.. عالمی که خدایش را در لابه لایِ موهایِ بافته شده ام پنهان بود و من لجبازانه، سر می تراشیدم. علی مسلمان بود.. علی خدا را در نبضِ دستانش داشت.. علی بقچه ایی کوچک از نان، در کنارِ غلافِ شمشیرش پنهان کرده بود.. علی قنوتِ دستانش پینه ی جنگاوری داشت اما وقتِ نوازش، ابریشم میشد بر پیشانیِ یتیمان.. علی شیرِ رام شده در پنجه هایِ خدا بود و بس.. هر چه کتابها را بیشتر مطالعه می‌کردم، گیجی ام بیشتر می شد.. من کجایِ دنیا ایستاده بودم؟؟ نمی‌دانم چند روز، چند ساعت، چند دقیقه در بطن خواندنهایِ چندین و چندباره یِ آن وِردهایِ جادویی گذشت که صدایِ “یاالله” بلند حسام را از بیرون اتاق شنیدم.. حیران بودم، سرگشته شدم. چند ضربه به در زد . ناخواسته شال سر کردم و اذن ورود دادم. با اجازه ایی گفت و داخل شد. در را باز گذاشت و رو به رویم ایستاد.. سر به زیرو محجوب، درست مثل همیشه. اما لبخند گوشه ی لبش، با همیشه فرق داشت. پر از تحسین بود.. تحسینی از صدقه سرِ نیمچه پوششی برایِ احترام. خوب براندازش کردم. موهایِ کوتاه و مشکی اش همخوانیِ لطیفی داشت در مجاورت با ته ریشِ کمی بلندش. شلوارِ کتانِ طوسی رنگش، دیزاین زیبایی با پولیورِ خاکستری اش ایجاد می کرد.. لبخند بر لبانم نشست.. خوش پوشیِ مختصِ غیرِ مذهبی ها نبود.. این جوان تمام معادلاتم را بهم ریخته بود.. سلام کرد و حالم را جویا شد. چه می‌دانست از طوفانی که خودش به پا کرده بود و حتی محض تماشا، سر بلند نمی کرد. گفت که آمده به قولش عمل کند. آنقدر در متانتش غوطه ور بودم که قولی به ذهنم نمی‌رسید. با گوشی اش شماره ایی را گرفت و بعد از چند بوق به زبان آلمانی احوال پرسی کرد. مکالمه ایی به شدت صمیمانه، یعنی با دانیال حرف میزد؟؟ ( پسر تو چرا آنقدر پرچونه ایی.. یه مقدار سنگین باش برادرِ من.. یه کم از من یاد بگیر.. آخه هر کَس دو روز با من گشته، ترکشِ فرهیخته گیم بهش اصابت کرده اما نمیدونم چرا به تو امیدی نیست.. باشه.. باشه.. گوشی).. چقدر راست می‌گفت، و نمی‌دانست که کار منِ موجی از ترکش هم گذشته ست. موبایل را به سمتم گرفت. ( بفرمایید با شما کار دارن..) با تعجب گوشی را رویِ گوشم گذاشتم و لبخند رویِ لبهایم خانه کرد. خودش بود. دیوانه ترین، روانشناسِ دنیا.. یانی که شیک می‌پوشید، شیک حرف میزد، شیک برخورد می کرد.. اما نه در برابرِ دوستانش.. صدایِ پر شیطنتش را می‌شنیدم که با لحنی با مزه صدایم می کرد.. این مرد واقعا، پزشکی ۳۴ ساله بود؟؟ (سلام بر دختر ایرانی.. شنیدم کلی برام گریه کردی.. سیاه پوشیدی.. گل انداختی تو رودخونه.. روزی سه بار خود زنی کردی.. شیش وعده در روز غذا خوردی.. بابا ما راضی به این همه زحمت نبودیم…) حسام راست می‌گفت، یان همیشه پر حرف بود. اما حسِ خوبِ برادرانه هایش وادار به شکرگذاریم می کرد.. اینکه زنده بود و سالم، طبق طبق شادی در وجودم می‌پاشید.. حسام از اتاق خارج شد. و من حرف زدم.. از خسته گی هایم.. از دردهایم.. از ترسهایم.. از روزهایی که گذشت و جهنم بود.. از موهایی که ریخت و ابروهایی که حتی جایش را با مداد هم پر نکردم.. از سوتی که در دقیقه ی نود عمرم زده شد و وقت اضافه ایی که داور در نظر داشت و من می دانستم خیلی کم است..

از.. از حسی به نام دوست داشتن و شاید هم نوعی عادت، که در چشمک زنِ کمبودِ فرصت برایِ زندگی، در دلم جوانه زده بود ... و او فقط و فقط گوش داد ... یانِ پر حرف در سکوت، سنگ صبور شد و مهربانی خرجم کرد ... که ای کاش با پوزخندی بلند، به سخره ام می گرفت و سرم فریاد می‌کشید ... بعد از اتمام تماس، بغضم را قورت دادم و زانو به بغل، رویِ تخت چمپاتمه زدم. تمام خاطرات، تصویر شد برایِ رژه رفتن در مقابل چشمانم. حسام چند ضربه به در زد و وارد شد. وقتی دید تکان نمی‌خورم، صدایی صاف کرد محضِ اعلامِ حضور. سرم را بلند کردم. چشمانش را دزدید. دست پاچه کتابها را از روی میز برداشت: خوندینشون؟؟ به دردتون خوردن؟؟ نفسی عمیق کشیدم: علی.. خیلی دوسش دارم.. لبخندی عمیق بر صورتش نشست. نمی‌دانستم آرزویم چیست. اینکه ای کاش سالها پیش می‌دیدمش.. و یا اینکه ای کاش هیچ وقت نمی‌دیدمش؟؟ ( دانیال کی میاد؟؟ دلم واسه دیدنش پر میکشه..) به جمله ی (خیلی زود برمیگرده ) اکتفا کرد. اجازه گرفت که برود. صدایش کردم.. شنیدنِ چند آیه از قرآن برایِ منی که خمارِ صدایش بود، پرتوقعی محسوب نمی شد.. که اگر هم محسوب می شد، اهمیتی نداشت ... #ادامه_دارد ... #زهرا_اسعد_بلند_دوست @ReyhanatoRasoul97