این اولین ویژگی ، ابی عبدالله حالشون برای بدرقه ی هیچ شهیدی محتضر نشد...

دومین ویژگی ، برا داغ علی اکبر : ابی عبدالله کنار خیلی از شهدا رسیدن ، اما کنار هر بدنی رسیدند از اسب پیاده شدند و نشستند کنار بدن ...

اما فقط کنار بدنِ علی اکبر نوشتن که آقا دیگه نتونستند پیاده بشند.. نوشتن تا رسیدند کنار بدن ‹ فَسَقَطَ الْحُسَیْنُ ع عَنْ فَرَسِهِ إِلَى الْأَرْضِ ›

یعنی از بالای اسب افتادند رو زمین . . .

با زانوهای مبارک خودشونو رسوندند کنار بدن

داد می‌زدند پسرم...

سومین ویژگی اینکه : ابی عبدالله بالای سر هر شهیدی رفتند، دو سه دقیقه صحبت کرده.. یعنی شهید هنوز نفس داشته،زنده بوده!

کنار قاسم ، قاسم با عموش حرف زد . .

کنار حر و سعید و حبیب باهاشون حرف زد...

اما امان از داغ علی اکبر...

و دومین داغ عظیم، داغ رفتن علم دار بود..