به هر کجا که شوم خاک ؛ می‌روم به نجف .

:)))..

دُرّ نَـجَــف اَز عَـرش ، رویِ خـآک می‌بآرید ، وَقتـی عَلی خآك عَبـآیَش رآ تِکآن می‌دآد!..

اومدیم یه موکب تو راه مشایع،پیش یه خانواده ی عرب :)))

بهمون اجازه دادند برای درست کردن نهار و پخش غذا بین زوار بهشون کمک کنیم . و جالب بود که خودشون ذره ای از غذا رو نخوردند و می‌گفتند این غذا برای زواره و خودشون هر زمانی که برگردن خونه، غذا میخورن..

و من باز هم این جمله رو تاکید میکنم:))))

نمی‌دانم‌از‌کجا‌و‌چطور،‌اما دچار‌تو‌شدن‌را،دوست‌دارم:))

مانده‌ایم تا ببینیم ، نبودن را !:)..

ولی چقدر گفتم یادم میره و یادم نرفت .

‌چقدر بزرگ شدیم و یادمون نرفت...

چقدر نیستیم برای همدیگه!..

اما..