✨✨✨✨✨✨✨✨ ✅در مجلس ختم همسر يكى از دوستان‏مان كه سوخته بود و مرحوم شده بود و چيزى از جنازه‏اش هم باقى نمانده بود و مرگ تأثّربارى هم داشت، دوستان همه براى سرسلامتى‏اش جمع شده بودند. يكى از دوستان افسانه شيرينى را نقل كرد كه براى خود من هم آموزنده بود. آن دوست مى‏گفت: ✳️يك كشتى ‏اى بود كه مردانى را با خود به همراه داشت. در راه طوفانى آمد و كشتى شكست و از آن چيزى باقى نماند؛ نه از دارايى بازرگانان و نه از خودشان. يكى از آن‏ها بى‏هوش بر روى تخته چوبى از كشتى، در كنار ساحلى پرتاب مى‏شود. وقتى به هوش مى‏آيد، مى‏بيند عدّه‏اى دور او هستند و او را دارند تيمار مى‏كنند. حس مى‏كند كه خيلى او را عزّت و احترام مى‏كنند. متوجّه مى‏شود كه كشتى شكسته است و هستى‏اش را هم از دست داده است. او غم خودش را دارد ولى از آن طرف هم، آن‏ها آن چنان عزّتش مى‏كنند، كه او سر درگُم است. او كه مات و مَنگ آن گرفتارى و حادثه است، از آن‏ها مدام مى‏پرسد چه خبر است؟! اما كسى به او چيزى نمى‏گويد. گاهى بيرون مى‏آيد و از اطراف سؤال مى‏كند، تا اين كه پيرمردى به او مى‏گويد: ✳️واقعيّت قضيّه‏ این است که اين يك راز است، ولى چون تو اصرار مى‏كنى من به تو مى‏گويم. اين‏ها رسم‏شان اين است كه در يك روز معيّنى از سال كنار ساحل مى‏آيند و اوّلين كسى را كه وارد مى‏شود، به فرمانروايى خود مى‏گيرند و انتخاب مى‏كنند و تا يك سال هم بيش‏تر فرمانرواى آن‏ها نيست. و در همان روز هم فرمانرواى سابق را با امكاناتى در داخل يك كشتى كوچك مى‏گذارند و به دريا مى‏سپارند. و اين كشتى شكسته هم، امروز اوّلين چيزى بوده كه بر اين‏ها وارد شده است و تو بايد حاكم اين‏ها بشوى. تو هم شادى امروزت را دارى! ✳️آن مرد وقتى متوجّه مى‏شود كه قضيّه از چه قرار است، در وسط دريا در جزيره‏اى شروع مى‏كند به آماده كردن امكاناتى و ساختن قصرى. او براى خودش چيزهايى را به آن جزيره مى‏برد و از امكانات امروزش بهره مى‏گيرد. وقتى هم كه يك سالى مى‏گذرد و او را كنار آن كشتى رهايش مى‏كنند، با شادى به سوى مقصد خويش مى‏رود. ✅دوست ما اين افسانه را با اين نكته همراه مى‏كرد كه اگر ما پيش از مُردن، از دنيا گسترده‏ تر شده باشيم و از آن بيرون رفته باشيم و وجود ما از دنيا فراتر رفته باشد، آن موقع از اين امكانات سهمى مى‏گيريم و بهره ‏بردارى مى‏كنيم. و هنگامى هم كه ما را بيرون مى‏كنند، ديگر هيچ رنجى نخواهيم داشت. 👌پس يكى از نكته ‏هايى كه رنج ما را از بين مى‏برد، همين بهره ‏بردارى و توشه برداشتن است. 👌نكته دوّمى كه آدمى را توانا مى‏كند و رنج او را مى‏برد، ظرفيّت زياد اوست؛ چون ما كه غم‏ها را نمى‏توانيم كم كنيم، پس بايد خود به وسعتى برسيم. هر كدام از ما غصّه ‏هاى زيادى در متن زندگى‏مان داشته‏ ايم. گريه ‏ها كرده ‏ايم. با تمام صميميّتِ دل‏مان هم گريه كرده ‏ايم. ما اين گريه‏ ها و رنج‏ها را داشته ‏ايم، حالا هركس به گونه‏اى. يك روزى هم آدم با خنده به گريه ‏هاى ديروزش برمى‏گردد. چيزهايى كه ديگر امروز خيلى مسخره است، ولى يك روزى آدم براى آن‏ها اشك‏ها ريخته است. 👈اين نكته مهم است كه ما غم‏ها را نمى‏توانيم كم كنيم. پس چاره و راهى جز اين نداريم كه به ظرفيّت خود روى بياوريم و وسعتى پيدا كنيم و تلقّى جديدى از خودمان و از زندگى به دست بياوريم. اين رفعتِ ذكر ماست كه وسعت صدر ما را به دنبال مى‏آورد و در نتيجه در متن رنج‏هايى كه قرار گرفته ‏ايم، راحت خواهيم بود «1». و اين زندگى طيّب و راحت و همراه با سرور دائم را كسى دارد كه اين ظرفيّت را به دست آورده است. و اين كرامت عظيم و كرامت فراگير را در متن ذلّت‏ها كسى دارد كه به ربّى پيوند خورده است. و اين تماميّت عيش را كسى دارد كه بهره ‏هايش را برداشته است و حتى تكثير و توليد خودش را هم فراموش نكرده است. ______________________________________________ (1)- ر. ك: تطهير با جارى قرآن، ج 3، تفسير سوره انشراح، از همين قلم، انتشارات ليلة القدر .. 📚فوز سالک، ص 238-241 #مکتب_تدبر #فرهنگ_تدبر #روش_تدبر @shagerd_Quran