بـِسمِ‌رَبِ‌خـورشید💛🌤!‌‌‌ｼ سَلآم‌وعَرضِ‌اِرآدَات👀🖐🏼!•• #السَلام‌عَلیڪ‌یـآصآحِب‌اَلزَمـآن•🌻🌙•

#ذِکـر‌روز‌‌سہ‌شَنـبِہ..‌👀✋🏻•• «یـٰا‌ارحَـم‌الراحِمیـن'🔗📓'» ‹اۍ‌‌رَحـم‌کُننده‌رَحم‌کنندگـٰان..'🖤🗞‌'› ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ـ ـ ـ ـ ــــــــــ✾ــــــــــ ـ ـ ـ ـ

‏از امام تا مکتب حاج قاسم مقاوت همچنان تا محو شدن اسراییل ادامه دارد.✌🏻

وقتی باخداحرف میزنی هیچ نفسی هدر نمیرود وقتی منتظر خداباشی هیچ لحظه ای تلف ن میشود وقتی به خدا اعتماد کنی هرگز رنگ شکست را نخواهی دید🍀 ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌

۸ توصیه رهبر معظم انقلاب در مورد انتخابات

ته تهش جای هممون همین جاست . .  ! (آخرتت رو به خاطر دنیا نابود نکن؛)

بی‌شک‌والاترین‌و‌بالاترین عنصری‌که‌درموجودیت‌هر جامعه‌دخالت‌اساسی‌دارد؛ فرهنگ‌آن‌جامعه‌است. اساسا‌فرهنگ‌هرجامعه‌ هویت‌آن‌جامعه‌را تشکل‌می‌دهد. -امام‌خمینی‌‌ ‌

شما هرکاری کنی یکی هست یچیزی بگه ؛ ببین کار درست و خدا پسند چیه . همونو انجام بده . . این فرمول ِبرنده بودنه .

ابلیس وقتی نتواند به کسی بگوید: "بیا خراب شو", مدام می‌گوید: «تو الان خوب هستی.»‌, او را در همین حد متوقف می‌کند. در حالی که این، مرگ ایمان و هلاکت انسان است... | استاد‌ پناهیان |

تب ادمینی فلا نداریم غیر از این کسی هس بیاد پیوی

ای مادر ابلفضل.

گویند‌چرادل‌به‌شهیدان‌دادی؟ والله‌که‌من ندادم‌،‌آنها‌بردند . . .💔:))! "@Sarbazeharamm"  _کَِاَِنَِالَِ ̨ڪــمۭــٻۧــڸ

💙 ❄💙 💙❄💙❄ ❄💙❄💙❄💙 💙❄💙❄💙❄💙❄ #جانم_می‌رود #قسمت_99 ولی بعد از اون، فقط می خواستم تو رو، تو چشم شهاب و خانوادش، بد کنم. مهیا، سرش را پایین انداخت و هق هق می کرد. شنیدن این حرف ها برایش خیلی سخت بود. باور نمی کرد؛ دوست صمیمیش، این همه برای بدبخت کردنش، تلاش کرده بود. ــ گریه کن... آره... گریه کن... با عصبانیت داد زد: ــ وقتی فهمیدم تو با شهاب عقد کردی؛ بیشتر از تو گریه کردم! هنوز داشتم از کاری که اون عوضی با من کرد، عذاب میکشیدم؛ که خبر عقدت رو، زهرا بهم داد... نازنین، اشک هایش را محکم از روی گونه هایش پاک کرد و عصبی به سیگار پکی زد. ــ تو... زندگیم رو نابود کردی! فقط می خوام بدونم، چطور میتونی با آرامش زندگی کنی؟! ها؟! عصبی فریاد زد. ــ آشغال چطور میتونی با کسی که دوستت عاشقش بود، زندگی کنی؟! ها؟! به مهیا پشت کرد. ــ بگو که همه چیزایی که گفتی دروغه... بگو نازی... بگو داشتی شوخی می کردی... بگو که مهران رو، تو نفرستادی. عوضی اون داشت منو با ماشین زیر میگرفت. فریاد زد: ــ میدونم! ولی شهاب نجاتت داد. کاشکی زیرت می گرفت و از دستت خالص می شدم! مهیا، چشمانش را، محکم روی هم فشار داد. سر درد شدیدی گرفته بود. از گریه ی زیاد؛ نمی توانست چشمانش را باز کند. آرام، چشمانش را باز کرد؛ که نازی را ندید. با ترس به اطراف نگاهی انداخت. ــ نازی... نازی... بلند داد زد: ــ نازی کجایی؟! با شنیدن صدای حرکت کردن ماشینی، پی به قضیه برد. چشمانش را محکم روی هم فشار داد. حالش اصلا مساعد نبود. این موقع شب و موندن در این ساختمان، ترس بدی در وجودشی ایجاد کرده بود. یاد شهاب افتاد، سریع به سمت کیفش رفت. موبایلش را درآورد؛ و شماره شهاب را گرفت. شهاب، جواب نمی داد. دیگر ناامید شد. تا می خواست قطع کند، صدای شهاب در گوشی پیچید. ــ جانم؟! شهاب، برگه ها رو داخل پوشه گذاشت. ــ خب، خسته نباشید آقایون! فعلا تا اینجا کافیه اگه سوالی در مورد ماموریت داشتید؛ بپرسید. اگه هم ندارید، یاعلی(ع)! همه از جایشان بلند شدند. تلفن شهاب زنگ خورد. با دیدن اسم، حاج خانوم، لبخندی زد. گوشی را برداشت. منتظر ماند، همه از اتاق خارج شوند؛ تا جواب دهد. همزمان با بسته شدن در، دکمه اتصال رو لمس کرد. ــ جانم؟! شهاب با شنیدن صدای گریه مهیا، با نگرانی پرسید: ــ مهیا؛ چرا گریه می کنی؟! مهیا که از ترس، تسلطی بر لرزش صدایش و گریه کردنش نداشت؛ با گریه ادامه داد. ــ شهاب... توروخدا بیا... منو از اینجا ببر... شهاب صدایش بالاتر رفت: ــ خب بگو کجایی؟! اصلا چی شده مهیا؟! چرا صدات میلرزه؟! حرف بزن داری سکتم میدی... ــ شهاب فقط بیا! ــ مهیا... حرف بزن! الو... الو... مهیا...! گوشی رو قطع کرد. سریع سویچ و کتش را برداشت. با صدای بلند، سرباز را صدا کرد. ــ احمدی! در باز شد. ــ بله قربان؟! ـ به سروان کمیلی بگید، حواسشون به همه چی باشه. من دارم میرم. شاید شب نیومدم. ــ چشم قربان! شهاب، سریع به طرف ماشینش دوید. با صدای موبایلش، نگاهی به صفحه موبایل، انداخت. پیام، از طرف مهیا بود. پیام را سریع باز کرد. آدرس بود. ماشین را روشن کرد. هر چقدر به آدرس فکر می کرد؛ این آدرس را به خاطر نمی آورد. سریع آدرس را در GPSزد. یک چشمش به جاده بود و یک چشمش به صفحه موبایل... طبق نقشه ای که روی صفحه موبایل نمایش داده می شد؛ رانندگی می کرد. هر چقدر هم که به مهیا زنگ می زد، تلفنش خاموش بود. پایش را روی پدال گاز، فشار داد. کم کم از شهر خارج شد. با عصبانیت به فرمان کوبید. ــ کجا رفتی مهیا؟!!! مهیا نگاهی به موبایلش، که خاموش شده بود انداخت. ــ لعنتی! 🌝نویسنده : فاطمه امیری🌝 💙 ❄💙 💙❄💙❄ ❄💙❄💙❄💙 💙❄💙❄💙❄💙❄

💙 ❄💙 💙❄💙❄ ❄💙❄💙❄💙 💙❄💙❄💙❄💙❄ #جانم_می‌رود #قسمت_100 صدای پارس سگ، به گوشش رسید. یاد آن روزی افتاد که در جاده جامانده بود. هوا تاریک تاریک شده بود، و غیر از نور ماه، نور دیگری نبود. مهیا خودش را آرام، به سمت گوشه ی اتاق کشاند. از درد پایش، چشمانش را روی هم فشار داد. نگاهی به زانوی زخمیش انداخت. شلوارش، پاره شده بود و خون روی آن خشک شده بود.. نگاهی به اطراف انداخت. کاشکی جراتش را داشت، که بلند شود و از این ساختمان بیرون برود. خودش را محکم در آغوش گرفت و آرام آرام گریه می کرد. تنها امیدش، فقط شهاب بود. شهاب، ماشین را نگه داشت. با دیدن ساختمان نیمه کار؛ دیوانه وار، از ماشین، پیاده شد. ــ یافاطمه الزهرا! مهیا، اینجا چیکار می کنی! افکار زیادی به ذهنش می رسید که همه را پس زد و با سرعت به طرف ساختمان رفت. با صدای بلند داد زد: ــ مهــــــیــــا!! با دیدن پله ها، به سرعت از آنها بالا رفت. نگاهی به اتاق ها انداخت؛ لکه های خونی را روی زمین دید. یاحسینی، زیر لب گفت. ـــ مهیا کجایی؟! به تک تک اتاق ها سر زد. اتاق آخری را سرک کشید، تا می خواست از آن خارج شود... مهیا را در گوشه اتاق دید به سرعت به سمتش رفت. ــ مهیا! مهیا، با چشمانی پر اشک، به شهاب نگاهی انداخت. ــ شهاب! شهاب کنارش زانو زد مهیا، هق هق کنان پیراهن شهاب را، در مشتش گرفته بود و اسمش را صدا می زد. ــ آروم باش عزیز دلم... آروم باش خانومی... مهیا، نمی خواست از شهاب جدا شود. الان، احساس امنیت می کرد. صدای گریه اش بالاتر رفت و شهاب را دیوانه تر کرد. ــ مهیا... خانمی... پاشو بریم عزیزم! مهیا نگاهی یه پایش انداخت. شهاب، رد نگاهش را گرفت. با دیدن پای زخمی مهیا، چشمانش را از عصبانیت بست. ــ به من تکیه بده! مهیا با کمک شهاب، از جایش بلند شد. با کمک شهاب از اتاق بیرون رفتند. مهیا، سریع سرش را در سینه ی شهاب پنهان کرد. دوست نداشت دیگر این جارا ببیند. شهاب، نگاهی به مهیا انداخت. متوجه ترسش شد. ازساختمان بیرون آمدند. شهاب، در را باز کرد و مهیا را روی صندلی نشاند. دست مهیا را گرفت. ازترس، دستانش یخ کرده بود. کتش را درآورد و روی مهیا انداخت و سوار ماشین شد... در طول راه، مهیا نگاهش را به بیرون دوخته بود. و آرام آرام؛ اشک می ریخت. و حتی یک لحظه دست شهاب را ول نکرد. شهاب، به دستش که مهیا آن را محکم گرفته بود، نگاهی انداخت. آشفته بود... می خواست هر چه زودتر بداند، که برای چه مهیا این وقت شب، آن هم همچین جایی، بود. اصلا چه اتفاقی افتاده، که مهیا این همه ترسیده و دست و پایش و پیشانیش زخمی شده... دوست داشت، سریع جواب سوال هایش را بداند. ولی با وضعیت مهیا، نمی توانست چیزی بپرسد. باید تا رسیدن به خانه و آرام شدن مهیا، صبر می کرد. ماشین را داخل خانه برد. به سمت مهیا رفت و کمکش کرد، که پیاده شود. وارد خانه شدند. مهیا خودش را به شهاب نزدیک کرد. ــ شهاب چرا اینجا تاریکه؟! شهاب به مهیا که ترسیده بود، نگاهی انداخت. ــ خانمی؛ کسی خونه نیست.... برای همین چراغارو خاموش کردیم. ــ روشنشون کن. شهاب کلید را زد. مهیا وقتی خانه روشن شد، نفس آسوده ای کشید. با کمک شهاب، از پله ها بالارفتند. وارد اتاق شهاب شدند. شهاب، مهیا را روی تخت نشاند. چادر ومغنعه مهیا را از سرش برداشت؛ و کمکش کرد، که دراز بکشد. تا شهاب خواست که بلند شود؛ مهیا دستش را محکم گرفت و سرجایش نشست. ــ کجا میری شهاب؟! شهاب نگاهی به دستان مهیا، و به چشمان ترسانش انداخت؛ و از عصبانیت چشمانش را، محکم روی هم فشرد. ــ عزیزم... خانمی... میرم جعبه کمک های اولیه رو بیارم؛ زخم هات رو پانسمان کنم. زود برمیگردم. شهاب از اتاق بیرون رفت. سریع جعبه را برداشت و به آشپزخانه رفت. یک لیوان آب قند، درست کرد و به اتاق برگشت. با دیدن مهیا، که گوشه ی تخت، در خودش جمع شده و زانوهایش را در آغوش گرفته بود؛ وسایل را روی میز کارش گذاشت و به سمتش رفت. ــ مهیا! چرا گریه میکنی خانمی؟! ــ شهاب... میترسم. گریه نگذاشت، که صحبتش را ادامه بدهد. دیگر نمی توانست تحمل کند، باید از قضیه سر درمی آورد. ــ مهیا... عزیزم، نمی خوای بگی چی شده؟! اصلا تو؟ اونجا؟ تو بیابون؟ تو اون ساختمون؟ چیکار می کردی؟! مهیا، نفس عمیقی کشید. الان ؛ دیگر ترسی از چیزی نداشت. شروع کرد، به تعریف کردن... از تماس زهرا... از افتادنش... از مهران و صحبت های نازنین... از ترسیدنش... گفت و شهاب شکست... گفت و رگ گردن شهاب، برجسته شد... گفت و شهاب از عصبانیت، کمر مهیا را فشرد... مهیا زار می زد و تعریف می کرد و شهاب پا به پایش داغون تر می شد! ــ شهاب! خیلی ترسیدم. وقتی مهران رو دیدم. وقتی بهم نزدیک شد. دوست داشتم خودم رو بکشم. دستان شهاب مشت شد. مطمئن بود اگر مهران را گیر می آورد، او را می کشت. مهیا، کم کم آرام شد. 🌝نویسنده : فاطمه امیری🌝 💙 ❄💙 💙❄💙❄ ❄💙❄💙❄💙 💙❄💙❄💙❄💙❄

²پارت تقدیم نگاهتون🌷

#بدون_تو_هرگز 69 قسمت شصت و نه "زنده شون کن" 🔺 پشت سر هم و با ناراحتی، این سوال ها رو ازم پرسید ... ساکت که شد ... چند لحظه صبر کردم... 🔹–احساس قابلِ دیدن نیست ... درک کردنی و حس کردنیه... حتی اگر بخواید منطقی بهش نگاه کنید ... احساس فقط نتیجه یه سری فعل و انفعالاتِ هورمونیه ... غیر از اینه؟ ... شما که فقط به منطق اعتقاد دارید ...چطور دم از احساس می  زنید؟... ⁉️ 👨‍⚕–اینها بهانه است دکتر حسینی ... بهانه ای که باهاش ... فقط از خرافات تون دفاع می کنید... کمی صدام رو بلند کردم... ✅ –نه دکتر دایسون ... اگر خرافات بود ... عیسی مسیح، مرده ها رو زنده نمی کرد ... نزدیک به ۲۰۰۰ سال از میلاد مسیح می گذره ...شما می تونید کسی رو زنده کنید؟ ... یا از مرگِ انسانی جلوگیری کنید؟ ... تا حالا چند نفر از بیمارها، زیرِ دستِ شما مُردن؟ ... اگر خرافاته، چرا بیمارهایی رو که مُردن ... زنده نمی کنید؟ ... اونها رو به زندگی برگردونید  دکتر دایسون ... زنده شون کنید... سکوتِ مطلقی بین ما حاکم شد ... 🔵 نگاهش جورِ خاصی بود... حتی نمی تونستم حدس بزنم توی فکرش چی می گذره... 🔶 آرامشم رو حفظ کردم و ادامه دادم... –شما از من می خواید احساسی رو که شما حس می کنید ... من ببینم ... محبت و احساس رو با رفتار و نشانه هاش میشه درک کرد و دید ... از من انتظار دارید ... احساسِ شما رو از روی نشانه ها ببینم ... اما چشمم رو روی رفتار و نشانه های خدا ببندم ... شما اگر بودید؛ یه چیز بزرگ رو به خاطر یه چیز کوچک رها می کردید؟... ❓ با ناراحتی و عصبانیت توی صورتم نگاه کرد...😤 👨‍⚕–زنده شدنِ مرده ها توسط مسیح ... یه داستانِ خیالی و بافته و پردازش شده توسط کلیسا ... بیشتر نیست ... همون طور که احساسِ من نسبت به شما کوچیک نبود... ⭕️ چند لحظه مکث کرد... –چون حاضر شدم به خاطرِ شما هر کاری بکنم ... حالا دیگه... من و احساسم رو تحقیر می کنید؟ ... اگر این حرف ها حقیقت داره ... به خدا بگید پدرتون رو دوباره زنده کنه...... 📝(نوشته همسر وفرزند شهید سیدعلی حسینی)🥀

#بدون_تو_هرگز 70 "خدا را ببین..." 💢 چند لحظه مکث کرد... –چون حاضر شدم به خاطرِ شما هر کاری بکنم ... حالا دیگه... من و احساسم رو تحقیر می کنید؟ ... اگر این حرف ها حقیقت داره ... به خدا بگید پدرتون رو دوباره زنده کنه... 🔶 با قاطعیت بهش نگاه کردم... –این من نبودم که تحقیرتون کردم ... شما بودید ... شما بهم یاد دادید که نباید چیزی رو قبول کرد که قابلِ دیدن نیست... 🔵 عصبانیت توی صورتش موج می زد ... می تونستم به وضوح آثارِ خشم روی توی چهره اش ببینم و اینکه به سختی خودش رو کنترل می کرد ...😠 🔹امّا باید حرفم رو تموم می کردم... –شما الان یه حس جدید دارید ... حس شخصی رو که با وجودِ تمام لطف ها و توجهش ... احدی اون رو نمی بینه ...  بهش پشت می کنن ... بهش توجه نمی کنن ... رهاش می کنن ... و براش اهمیت قائل نمیشن ... 🎴 تاریخ پر از آدم هاییه که ... خدا و نشانه های محبت و توجهش رو حس کردن ... امّا نخواستن ببینن و باور کنن...⛔️ شما وجودِ خدا رو انکار می کنید ... امّا خدا هرگز شما رو رها نکرده ... سرتون داد نزده ... با شما تندی نکرده...🌹 من منکرِ لطف و توجه شما نیستم ... شما گفتید من رو دوست دارید ... امّا وقتی ... فقط و فقط یک بار بهتون گفتم...احساسِ شما رو نمی بینم ... آشفته شدید و سرم داد زدید.... ✅🌸 خدا هزاران برابرِ شما بهم لطف کرده... چرا من باید محبتِ چنین خدایی رو رها کنم و شما رو بپذیرم؟... 🔷 اگر چه اون روز، صحبتِ ما تموم شد ... امّا این، تازه آغازِ ماجرا بود..... 👈🏼 اسمِ من از توی تمامِ عمل های جراحی های دکتر دایسون خط خورد ... چنان برنامه هر دوی ما تنظیم شده بود ... که به ندرت با هم مواجه می شدیم... 🌺💥 تنها اتفاقِ خوبِ اون ایام ... این بود که بعد از این همه وقت با مرخصی من موافقت شد ... 🇮🇷 می تونستم به ایران برگردم و خانواده ام رو ببینم ...😍 فقط خدا می دونست چقدر دلم برای تک تک شون تنگ شده بود....❤️ 📝 (نوشته همسر وفرزند شهید سیدعلی حسینی)🥀

²پارت تقدیم نگاهتون🌷

فونت‌اسم⇩ دخ‌ـت‌سپـٰاهۍ|ᴅᴏᴋʜᴛ sᴇᴘᴀʜɪ پـٰاسداࢪولایت|ᴘᴀsᴅᴀʀ ᴠᴇʟᴀʏᴀᴛ مدافع‌‌حیـٰا|ᴍᴏᴅᴀғᴇ ʜᴀʏᴀ دخ‌ـتࢪ‌گمنـٰام|ᴅᴏʜᴋᴛᴀʀ ɢᴏᴍɴᴀᴍ بنت‌الـزهࢪا|ʙᴇɴᴛ ᴢᴀʜʀᴀ بـٰانوےدمشق|ʙᴀɴᴏʏ ᴅᴀᴍᴇsʜɢʜ ڪلنافداڪ‌یـٰازهࢪا|ᴋᴏʟᴀɴᴀ ғᴇᴅᴀᴋᴀ ʏᴀ ᴢᴀʜʀᴀ خـٰادم‌المھدے|ʜᴋᴀᴅᴇᴍ ᴍᴀʜᴅɪ مھدیـٰاࢪ³¹³|ᴍᴀʜᴅɪ ʏᴀʀ³¹³ بنت‌المھدے|ʙᴇɴᴛ ᴍᴀʜᴅɪ یادت‌باشہ|ʏᴀᴅᴇᴛ ʙᴀsʜᴇʜ مبھم|ᴍᴀʙʜᴀᴍ شایدیڪ‌دیوانہ|sʜᴀʏᴀᴅ ʏᴇᴋ ᴅɪᴠᴀɴᴇʜ بـٰانو|ʙᴀɴᴏ نـٰاحݪہ|ɴᴀʜᴇʟᴇʜ خـٰادم‌الـزهࢪا|ᴋʜᴀᴅᴇᴍ ᴢᴀʜʀᴀ آقـٰاےگمنـٰام‌|ᴀɢʜᴀʏᴇ ɢᴏᴍɴᴀᴍ سپـٰاهۍ|sᴇᴘᴀʜɪ خـٰادم‌الشھدا|ᴋʜᴀᴅᴇᴍ sʜᴏʜᴀᴅᴀ ؏ــٰاشق‌‌نظـٰام|ᴀsʜᴇɢʜ ɴᴇᴢᴀᴍ اولاد‌حیدࢪ|ᴏʟᴀᴅᴇ ʜᴇʏᴅᴀʀ مھدوے|ᴍᴀʜᴅᴀᴠɪ

کنـღیـز زهـღـراღ ܭܝ‌ߺیܝ‌‌ ܝ‌‌ܣܝ‌ߊ 𝙺𝚊𝚗𝚒𝚣 𝚣𝚊𝚑𝚛𝚊 𝐾𝑎𝑛𝑖𝑧 𝑧𝑎ℎ𝑟𝑎 ~~~~ مـه جانــ❤ـم مـღـه جانـღـܩ ܩܘ ܥܼߊ‌ܝ‌ߺܩܢ ~~~~ حـღـב یـثــღـہღ حـבیثه حܥ‌‌یܢ݅ܘ 𝑯𝒂𝒅𝒊𝒕𝒉 𝙷𝚊𝚍𝚒𝚝𝚑 H‌a‌d‌i‌t‌h‌ ~~~~ ܣߊ‌ࡅ߭ࡅ࡙ـہ هانـღـیـღـہ هانــ٨ـﮩـ۸ـﮩیـہ 𝙷𝚊𝚗𝚒𝚎𝚑 𝑯𝒂𝒏𝒊𝒆𝒉 🅷︎🅰︎🅽︎🅸︎🅴︎🅷︎ ~~~~ شـقـایــ٨ـﮩـ۸ـﮩـق شـقـایـღـق ܢܚ݅ܧߊ‌ࡅ࡙ࡐ߳ 𝚜𝚑𝚊𝚐𝚑𝚊𝚊𝚢𝚎𝚐𝚑 𝑠ℎ𝑎𝑔ℎ𝑎𝑎𝑦𝑒𝑔ℎ 𝓈𝒽𝒶ℊ𝒽𝒶𝒶𝓎ℯℊ𝒽 ~~~~ ابولـ؋ـضـل اّبّوّلّـّ؋ّـّضّـّلّ ابولفضـıllıllıل 𝙰𝚋𝚘𝚕𝚏𝚊𝚣𝚕 𝒜𝒷ℴ𝓁𝒻𝒶𝓏𝓁 𝔸𝕓𝕠𝕝𝕗𝕒𝕫𝕝

"القلب‌قلبـي‌.. والنـَبض‌انت♥️!" قلب،قلبِ‌مَن‌اسٺ.. وضرَبـٰانـَش‌ٺـُو (':🌱 #امام‌زمان🪽'