#همستر و یک پویش اجتماعی همه گیر در ایران!
احتمالا نزدیک‌ترین یا شاید دورترین دوستان شما هم این روزها از شما یادی کردند و پس از کمی احوالپرسی برای طبیعی جلوه دادن ماجرا، شما را به «لانچ» کردن همستر فراخواندند.
این دعوت از شما نوعی دعوت به شرکت در یک پویش است که منافع آن در همان لحظه و بصورت عینی (سکه طلا در بازی) به فرد داده می‌شود.
من خاطر ندارم طی سالیان گذشته خانواده‌های ایرانی این گونه در یک مسیر مشترک قرار گیرند و با هم در موردش صحبت کنند و هم مسیر شوند. اما چرا ما در خصوص پویش‌های اجتماعی، فرهنگی، ملی و سیاسی چنین واکنش‌هایی نداریم؟
از نظر من یکی از دلایل آن مساله پاداش است. ما در ازای دعوت از دیگران برای شرکت در یک پویش فرهنگی منافع و پاداش کوتاه مدت و عینی دریافت نمیکنیم. و چون جامعه‌ای کوتاه مدت هستیم منافع بلندمدت آن را نادیده می‌گیریم و مغز ما بصورت ناخودآگاه یک پویش فرهنگی را بدون پاداش تلقی کرده و شرکت در آن را دستور نمی‌هد!
اما چه می‌شود که چنین پویش‌های بازاریابی مانند نات کوین و همستر، در ایران خیلی فراتر از سایر دنیا همه‌گیر می‌شود؟
به نظر من، ما ایرانی‌ها ذاتا سود و درآمد بدون زحمت را دوست داریم. مانند آهنربا به سمت منافع بادآورده جذب می‌شویم. در واقع به فلسفه پشت ارزش ایجاد شده کار نداریم. به این فکر نمیکنیم که اگر ۲۵ میلیون نفر در همستر قرار باشد نفری ۱۰۰ دلار نصیبشان شود این پروژه مجموعا ۲.۵ میلیارد دلار منافع برای افراد ایجاد خواهد کرد و این منافع بر چه ارزش واقعی استوار خواهد بود؟ آیا یک کامیونیتی ۲۵ میلیون نفری ۲.۵ میلیارد دلار ارزش خواهد داشت یا خیر؟ به آن فکر نمیکنیم چون دقیقا اینجا هم مغز ما فرمان می‌دهد که فسفر برای این چیزها نسوزون و کالری بسوزون و انگشت بزن! چیزی که از دست نمیدی؟
ولی آیا چیزی از دست می‌دهیم؟ زمان؟ تمرکز؟ تفکر؟ انرژی؟ هزینه فرصت؟
