#سخن_بزرگان🖐🏻 انسان اگر براے وقتش برنامه‌ریزے نکند، شیطان برنامه‌ریزے مےکند‼️ غیبت‌ها، تهمت‌ها، حرف‌هاے بےمزه و... همه این‌ها نتیجه‌ے بےبرنامگے است…🥀 #آیت‌اللہ_حائرےشیرازے #خانواده_بهشتی

🦅#داستان_عقاب عمر عقاب 70 سال است ولی به 40 که رسید چنگال هایش بلند شده و انعطافِ گرفتن طعمه را دیگر ندارد.. نوک تیزش کند و بلند و خمیده میشود و شهبال های کهنسال بر اثر کلفتی پَر به سینه میچسبد و دیگر پرواز برایش دشوار است. آنگاه عقاب است و دوراهی: --> بمـیرد یـــــا دوباره متولد شود<-- ولی چگونه؟؟ عقاب به قله ای بلند میرود نوک خود را آنقدر بر صخره ها میکوبد تا کنده شود و منتظر میماند تا نوکی جدید بروید. با نوک جدید تک تک چنگال هایش را از جای میکَند تا چنگال نو درآید. و بعد شروع به کندن پَرهای کهنه میکند. این روند دردناک 150 روز طول میکشد ولی پس از 5 ماه عقاب تازه ای متولد میشود که میتواند 30 سال دیگر زندگی کند. برای زیستن باید تغییر کرد. درد کشید... از آنچه دوست داشت گذشت. عادات و خاطرات بد را از یاد برد و دوباره متولد شد. یـــــا بايد مُرد... «انتخاب با خودِ توست...!» #خانواده_بهشتی ┏━━🍃🌺🍃━━┓

🌸 زنبور هیچ گاه تخریب نمیکند. آنچه را که نیاز دارد جمع آوری میکند، اما به روشی استادانه و با چنان مهارتی که شکل گل کاملا دست نخورده باقی بماند... 🌸 بگونه ای زندگی کن که به هیچ کس آسیب نرساني. سازنده، ملاحظه گر و هنرمندانه زندگی کن. 🌸 با حساسیت و ظرافت زندگی کن و هیچ گاه دلبسته نشو. 🌸 از تجارب زندگی لذت ببر. از تمام گلهای زندگی لذت ببر. اما روان باش و در هیچ جایی توقف نکن تا به خدا برسی.🌸

#صلی‌الله‌علیک‌یا‌أباعبدالله‌الحسین❤️ عالم همه یک نقطه ای از نونِ حسین است عشق است چنین جاذبه در خونِ حسین است عمریست دلم بارِ غم هجر کشیده‌ست اصلاً بنویسید که مجنونِ حسین است بر سینه‌ی قبرم به خطِ خون بنگارید هان این دلِ سودا زده افسونِ حسین است یا لیتنی کنُت و مَعکم وردِ لبِ ماست دنیا به ابد یکسره مدیون حسین است #بأبی‌أنت‌و‌أمی‌یا‌أباعبدالله #اللهم‌ارزقنی‌شفاعة‌الحسین‌علیه‌السلام

▪️روز #اربعین، چه کربلا باشیم؛ چه در راهپیمایی جاماندگان، چه هرجای دیگه؛ حیفه که ندونیم باید چی از امام حسین بخوایم!

راه شهدا❤️از کربلا می‌گذرد... 🔴 پنج شنبه های شهدایی پیامی که شهداء💌 آورده اند.... 👇👇👇

رفته بودیم شناسایی. پشت عراقی ها و بودیم و تا مقر نیروهای خودی، پانزده کلیومتر فاصله داشتیم. علی آقا جلوی من حرکت می کرد.ناخواسته پایم به پاشنه کفشش گیر کرد و کف کفشش کنده شد. با شرمندگی گفتم: علی آقا! بیا کفش من را بپوش. اما با خوش رویی نپذیرفت و تا مقر با پای برهنه و لنگ لنگان آمد.وقتی برگشتیم با دیدن پاهای زخمی و تاول زده اش، باز شرمنده شدم. اما ایشان از من تشکر کرد.متعجبانه گفتم: تشکر چرا؟گفت: چه لذتی بالاتر از همدردی با اسیران کربلا. شما سبب توفیق بزرگی برای من شدید. تمام این مسیر برای من روضه بود؛ روضه یتیمان ابا عبد الله.

شهید مجتبی علمدار