همه غزل های جناب #حافظ فوق العاده هستن
اما یکیش هست که به شدید ترین حالت ممکن قشنگہ(:
مرا میبینی و هر دَم زیادَت میکنے دَردَم
تو را میبینم و میلم زیادَت میشود هر دَم...
بہ سامانم نمیپرسی، نمیدانم چہ سر داری
بہ درمانم نمیکوشی، نمیدانی مگر دردم؟🚶🏻♂
نہ راه است این ڪھ بُگذاری مرا بر خاک و بُگریزی
گُذاری آر و بازم پرس تا خاڪِ رَهَت گردم
ندارم دستت از دامن، بہ جز در خاڪ و آن دَم هَم
کہ بر خاکم روان گَردی بگیرد دامنت گَردم💔
فرو رفت از غمِ عشقت دَمَم دَم میدهی تا کے؟
دَمار از من برآوردی نمیگویی برآوردم!
شبی دل را بہ تاریڪی ز زلفت باز میجُستم
رُخَت میدیدم و جامے هلالی باز میخوردم
کشیدم در بَرَت ناگاھ و شد در تابِ گیسویت
نهادم بر لبت لب را و جان و دل فِدا کردم...
تو خوش میباش با حافظ، برو گو خصم جان میده
چو گرمی از تو میبینم، چه باڪ از خصمِ دَم سَردم(: