روزی گذشت پادشهی از گذرگهی فریاد شوق بر سر هر کوی و بام خاست پرسید زان میانه یکی کودک یتیم کاین تابناک چیست که بر تاج پادشاست آن یک جواب داد چه دانیم ما که چیست پیداست آنقدر که متاعی گرانبهاست نزدیک رفت پیرزنی گوژپشت و گفت این اشک دیدهٔ من و خون دل شماست ما را به رخت و چوب شبانی فریفته است این گرگ سال‌هاست که با گله آشناست آن پارسا که ده خرد و ملک، رهزن است آن پادشا که مال رعیت خورد گداست بر قطرهٔ سرشک یتیمان نظاره کن تا بنگری که روشنی گوهر از کجاست پروین، به کجروان سخن از راستی چه سود کو آنچنان کسی که نرنجد ز حرف راست #پروین_اعتصامی 🌴🌼🌴

یادش که چنان روح، مرا وصله تن بود گاهی همه دلخوشی کوچک من بود هرگز به وفاداری او خرده مگیرید هرچند خودم باخبرم عهدشکن بود چون قاصدک خسته‌ای از خویش فراری از عشق فقط سهم من آواره شدن بود گر اشک الفبای سکوت است، چه گویم؟! چشم تو در این مدرسه استادِ سخن بود آفت زده این باغ کجایی که ببینی پاییز فقط گوشه‌ای از قصه من بود @Yas8488 شعر

نه این که حرفی نباشد، هست؛ خیلی هم هست! اما عاشق ها می‌دانند؛ دلتنگی که به استخوان برسد؛ می‌شود سکوت... 🌴🌼🌴 #کافه_شعروادب

انتظارش، انتظارم سير کرد آنکه مي خواهد بيايد دير کرد 🌴🕯🌴 تا به کي در انتظارش سوختن؟ آمدن، رفتن، نديدن، سوختن

آواز زیبا و دلنشین از استاد افتخاری 🌴🌼🌴