اولین نفری که با #حجاب شد زینب اولین نفر از خانواده‌اش بود که با حجاب شد. اولین نفر بود که چادر رو انتخاب کرد و همین چادرش باعث کینه‌ی دشمن شد؛ منافقین تو یه کوچه‌ بعد از نماز مغرب و عشا آنقدر گره‌ی رو سریش رو کشیدند تا به #شهادت رسید در حالیکه فقط ۱۴ سال سن داشت. #شهیده_زینب_کمایی🌹 #شادی_روحش_صلوات

بوی محرمش میاد‌... #جواد_مقدم @Zendebadyadeh_shohadayeh_golgun

تو به آرزوت رسیدی تو امام حسین و دیدی وای به سید شهیدان تو اَشبهُ الشَهیدی 💐 معرفی #شهید_بی_سر #مدافع_حرم #شهید_نوید_صفری_طلابری 🌏 زمینی شدن : ۶۵.۰۴.۱۶، تهران 💫 آسمانی شدن : ۹۶.۰۸.۱۸، سوریه - دیرالزور 🌱 مزار مطهر : قطعه ۵۳، بهشت زهرا (س) تهران 💠 ارائه : خانم خادم شهدا 📆 سه شنبه ۹۸.۰۶.۰۵ ⏰ ساعت ۲۱:۰۰ #لبیک_یازینب (س) ❤گروه مدافعان حرم✌ http://eitaa.com/joinchat/410386450C8b9bf08181

💠گروه #به_یاد_شهدا 🌹بخش چهاردهم 🌹 یک سری از عکاس ها و فیلم بردارهای لشکر آمده بودند پشت یکی از ساختمان‌های نیمه ویران خرمشهر و داشتند از پشت چشم های شیشه ای خودشان از غواص های خط شکن اروند عکس و فیلم یادگاری بر می داشتند. هیچ کس توجهی به آن ها نداشت وحتی بعضی ها از آن ها رو می گرفتند واخم های ترشی نشان می دادند. علی منطقی وامیر طلایی وچند نفر دیگر همین طور که لباس ها و تجهیزات بچه ها را کنترل می کردند، گاهی مزه ای می پراندند. و انگشت پیروزی نشان دوربین ها می دادند. و بچه ها را راهی می کردند بروند تا آخرین نمازشان را به جماعت و در پشت نیزارهای اروند در فاصلهٔ دویست متری نقطهٔ رهایی بخوانند. حکایت آن شب را باید از آسمان پرسید، یا از ستارگان، یا از اروند و نیستانش، یا از پیشانی هایی که ساعت ها روی خاک ماندند و چشم هایی که اشک ها ریختند دل هایی که پیش قراول لشکر خودشان و لشکرهای دیگر بودند. کریم یک دم آرام نبود همه جابود وهیچ جانبود. می دوید. فقط می دوید. یا نگران لباس بچه ها بود، یا تجهیز اتشان، یا ساعت حرکت، یا خش خش بی سیم، یا آسمان، یا اروند، یا پیشانی نیرویی که هنوز نبوسیده بودش، یا استتار بچه ها. آمد پیش من وگفت:محسن جان! به بچه ها بگو سریع بروند سر و صورت خودشان را با گل استتار کنند، ما فقط نیم ساعت وقت داریم. آن لحظه یکی از زیباترین لحظه های عمر من است. چون وقتی رفتم سراغ بچه ها دیدم همه شان در کمتراز آنچه انتظارش می رفت، نه تنها خودشان بلکه حتی قطب نماهای فسفری وشب نما ی خودشان را هم استتار کرده بودند. هیچ نیازی به تذکرهای عملیاتی نبود. و همین طور خداحافظی. هرکس دوستی را گوشه ای گیر انداخته بود وسربه شانه اش گذاشته بود و با یک گریه وخنده وخیلی خودمانی می گفت: ادامه دارد.....‌‌‌ 🌹🌹🌹🌹🌹🌹 http://eitaa.com/joinchat/2098397195C755e168b84

شهید ستار ابراهیمی 🍃💠گروه #به_یاد_شهدا

🍃💠گروه #به_یاد_شهدا 🌹ادامهٔ بخش چهاردهم 🌹 شفاعتم یادت نرود، بی معرفتی نکنی یک وقت ! صدای بچه ها و زمزمه های غریبشان سکوت اروند را بدجوری شکسته بود و من بارها ترس برم داشت که نکند صدا تا انور آب و تا آن سنگرها رفته باشد. برگشتم به کریم نگاه کردم. تا از نگاهم بفهمد چه حسی دارم و دیدم دارد بی سیمش را می کند توی پلاستیکی تا آب نرود داخلش و دیدم که او هم دنبال من می گردد: محسن جان!... طناب ها. تصمیم گرفته بودیم برای اینکه موج های دیوانهٔ اروند را مهار کنیم، بچه ها را با دو رشته طناب سیاه وصل کنیم، تا هم گم نشوند.،هم هدایتشان راحت تر باشد. این تجربه را از عملیات های آبی قبلی داشتیم و جواب هم داده بود. به کریم اطمینان دادم که هر هفتاد و دو نفرمان با فاصلهٔ دو متری گره های طناب، در دو ستون سی وپنج نفری آمادهٔ آماده ایم خیالت تخت برو به بقیهٔ کارها برس! کریم رفت بی سیم گوش داد و برگشت گفت پیغام آوردند که علی آقا و حاج ستار تو آبراه کناری منتظرند انگار باهات کار را دارند. گفتم:بروم؟ گفت با این وقت کم نرفتی هم نرفتی. دلم شور افتاد آرزو کردم کاش کریم بهم نمی گفت چی شده. از یک طرف هم نگران شدم که چه کار می توانند داشته باشند؛ان هم حالا درست در ثانیه ٔ آخر رفتن ، با آن همه تاکید ی که علی آقا داشت روی به موقع رفتن. بعد به راه فکر کردم ودیدم آن قدری نیست که بتوان سریع رفت و برگشت. گفتم:بی خیال! اما مگر چهرهٔ علی آقا از جلوی نظرم محو می شد! یک لحظه هم نتوانستم از فکرم بیرونش کنم. دلشوره به شکم انداختم بود که نکند اتفاقی، اتفاق بدی افتاده باشد. زیر نور منورها به ساعتم نگاه کردم، ده ونیم بود؛ همان لحظه ای نباید یک ثانیه اش پس و پیش می شد. و ما هنوز دویست متری از جایی که بودیم تا نقطهٔ رهایی فاصله داشتیم. دستور حرکت دادم و نگاهم چرخید طرف ساختمان‌ها و اسکله ای که علی آقا باید آنجا می بود و خودم گفتم تورا به علی قسم بیا، علی! دستی به شانه ام خورد و صدایی گفت:کجایی بابا؟ کشتی هایت مگرغرق شده مشتی؟ علی بود ولی نه آنی که من چشمم دنبالش می گشت، منطقی. آرام وبا نیشخند گفت:چیزی جا گذاشته ای؟ یا خودش می‌آید یا نامه ا‌ش. گفتم: پی علی آقا بودم. حیف که وقت نیست. گفت توجان بخواه حاجی جان تا چاکرت علی دل و قلوه اش را برایت سفره کند. هان آهان. اینم علی آقا جانت. آنجاست، ته صف، پیش بچه ها. ادامه دارد ...... 🌹🌹🌹🌹🌹🌹 http://eitaa.com/joinchat/2098397195C755e168b84

🍃💠گروه #به_یاد_شهدا 🌹ادامهٔ بخش چهاردهم 🌹 کو؟ آنجا ببین! فکر کردم باز هم سربه سرم می گذارد وداشت کفرم در می‌آمد که دیدم یک نفر ته ستون به شکل وشمایل علی آقا دارد می آید طرفم ویک نفر دیگر هم کنارش است که خیلی به حاج ستار ابراهیمی می زند، همان که باید بعد از شکستن خط می آمد به کمک ما. علی گفت حالا باورت شد. باید همه چیز را بسپاری دست علی جانت؟! خندیدم:کم مانده بود کله ات را بکنم، علی. برو که خدا بهت رحم کرد.رفتم پیشواز علی آقا و حاج ستار و گفتم:شماکجا، اینجاکجا؟ خندیدند. می‌خواستند نگران نشان ندهند. بیشترعلی آقا. گفتم:طوری شده؟ علی آقا اه کشید نگاهی به آسمان کرد وخواست حرف بزند که آسمان شب مثل روز روشن شد اولین بار بود که هواپیماهای عراقی داشتند منور خوشه ای می ریختند روی سرمان چتری از نورهای زرد وسفید مانده بود روی سرمان‌، هنوز خیره بود به مانورها و ریش زرد بلندش را با انگشت هایش شانه می زد، تسبیح دانه درشتش را چرخاند گفت:نچ. بی تاب گفتم:چی شده علی آقا، چرا دل نگرانی؟ گفت:ببین! منورهارا نشان داد. گفت:خودت نمی توانی حدس بزنی؟ می توانستم، اما نمی خواستم فکرش را بکنم. علی اقاگفت:بچه ها شنود کرده اند. گفتم‌؛ با اینکه دلم نمی خواست:فهمیده اند؟ گفت:کارهم ازکارگذشته. لشکر نجف و المهدی زده اند به آب. لبش را دندان گرفت و گفت:با این منورها دارند سفره را می چینند برای مهمان هایشان. گفتم:یعنی ماهم... گفت:نمی شود تنهایشان گذاشت. باید طبق برنامه پیش برویم؛ وگرنه قتل عامی می شود که... که حرفش را خورد وگفت:شما راه خودتان را بروید. خدا را هم... صدایش درصدای توپ ها خمپاره ها گم شد. بعد سعی کرد بلندترحرف بزند گفت:یک کشتی سوخته نزدیک ساحل عراقی به گل نشسته. سعی کنید از ان به جایی شاخص استفاده کنید و خودتان را برسانید به ساحل دست روی شانه ام گذاشت:اگر شما نزنید به خط، غواص های لشکر نجف والمهدی قتل عام می شوند. صدای ضدهوایی عذابم می داد که منعکس می شد روی آب و گوش را می آزارد. کریم همان جابود و حدس می زد که چی شده وچی شنیده ام. برای یک لحظه حس کردم هرسه شان دارند وجعلنا می خوانند، آرام و در خود و یا خدای خود. من هم خواندم. دیگر معطل نکردم. بلند شدم و پیشانی علی آقا و حاج ستار را بوسیدم وبچه ها را راهی کردم تو آن دو کانالی که ختم می شد به آب اروند. نیزار از کنارمان می گذشت شلاق سرد باد می خورد توصورت گلی مان وتمام سعی اش کرا می کرد تا بلرزاند مان ونمی توانست. تا جوراب غواصی ام رفت تو باتلاق لب آب، درازکشیدم روی گل و فین ها را محکم بستم به پاهایم. سرطناب را هم که سی وپنج غواص در امتداش بودند، بستم به دست چپم. بچه ها هم همین کار را کردند. کریم با دست اشاره کرد که ستون سی و پنج نفری او هم آماده است. رفتم تا گردن تو اب اروند و برگشتم به ته ستون نگاه کردم که علی آقا و حاج ستار داشتند بچه ها را یکی یکی می سپردند به دست آب. به خدا گفتم: نمی دانم بچه هایم را به غیر از تو بسپارم دست کی... نا امیدمان نکن.. توکل به خودت! و فین زدم. ادامه دارد ......... 🌹🌹🌹🌹🌹🌹 http://eitaa.com/joinchat/2098397195C755e168b84

شهید ستار ابراهیمی فرمانده گردان 155 حضرت علی اصغر لشکر انصار الحسین همدان 🍃💠گروه #به_یاد_شهدا

خدایا🙏امشب را مهمان قلبم باش ❣ پای حرف دل من بنشین می دانم که فرداها از آن من خواهد بود وقتی که دستانم در دست پر مهر توست 🙏 آمین یا رَبَّ 🙏🍃 امید داشته باشیم به طلوع یک صبح زیبا😇 فردا از آن توست☺️ #شبتون_پر_از_عطر_خدا ✨🌸✨

☀☀☀ #خطبه_۳۸ (در سال 37.هجرى پس از جنگ صفين و ماجراى حكميّت در تعريف «شبهه» فرمود، برخى خطبه (37.و 41.را يك خطبه مى دانند). 🔹شبهه را براى اين شبهه ناميدند كه به حق شباهت دارد. امّا نور هدايت كننده دوستان خدا، در شبهات يقين است، و راهنماى آنان مسير هدايت الهى است، امّا دشمنان خدا، دعوت كننده شان در شبهات گمراهى است، و راهنماى آنان كورى است. آن كس كه از مرگ بترسد نجات نمى يابد، و آن كس كه زنده ماندن را دوست دارد براى هميشه در دنيا نخواهد ماند.    🌴🌴🌴

🎧 #شور فوق‌العاده دلنشین و شنیدنی🖤 🎼 میزنه قلبم داره میاد... 🎤کربلایی #حسین_طاهری 🌙 #السلام_علیک_یااباعبدالله 🔹۳ روز #تا_محرم 🏴 🌷🌷🌷 @Zendebadyadeh_shohadayeh_golgun 🌷🌷🌷

💠گروه #به_یاد_شهدا 🌹بخش پانزدهم 🌹 پنجاه متر می شدکه زده بودیم به آب. نور مانورهای خورشه ای دیگر جلایی نداشتند و داشتند می مردند. از زمین وآسمان گلولهٔ سرخ می بارید روی محورهای چپ و راست آن روبه رو درست روبه روی ما، سکوتش خیلی مرموز بود و مرا و امی داشت که حس کنم منتظر ند برویم نزدیک تر، آن وقت... بعدش را دوست نداشتم تصور کنم و به منور های جدید نگاه کردم که چیزی از نور شدید روی اروند و غواص هایی که معلوم بود کنار موانع عراقی ها کُپ کرده اند. احساس عجیبی داشتم. تصور می کردم همهٔ آنها الان چشمشان به ماست که چطور می رویم و ته دلشان آرزو می کنند که مالااقل برسیم، اگر آن ها نرسیده اند. حرکت تند ستون ما آرام گرفت وکُند شد وکُند تر فکر کردم این کُندی نمی تواند به خاطر خستگی باشد آن هم با آن نیرویی که ازبچه ها سراغ داشتم. تصمیم. گرفتم برگردم و مسیرم را وارسی کنم. حلقهٔ طناب را از دستم دراوردم و دادمش به نفر دوم ستون، به امیر طلایی. هم روبه جلوفین می زدند وهیچ کس حتی نپرسید که کجا؟ انگار منتظر این کار من از قبل بوده اند. رفتم رسیدم به ته ستون نفر آخر مرا صدازد آرام و کمی با درد. می گفت:پام گرفته، حاجی جان، نمی توانم فین بزنم. فکر کردم می خواهد بهانه بیاورد که نیاید، منتها گفت:ولی می آیم. دیدم نجفی است قدرت الله:طلبهٔ جوانی که غرور عجیبی داشت در درد کشیدن و باز آمدن ودم نزدن. جای یکی به دو نبود. دستش را از طناب جدا کردم و گفتم: برگرد عقب. گفت:ولی من گفتم سریع! گفت :من این ها را نگفتم:که بخواهم بر گردم. فقط دلیل دردم را گفتم. گفتم؛ بی حرف. فرصت نداشتیم و این را هردو مان می دانستیم. مجبور شدم حتی هلش بدهم. برگشت به صورتم زل زد وخواست چیزی بگوید که گفتم:فقط بگو چشم! ادامه دارد ......‌‌ 🌹🌹🌹🌹🌹🌹 http://eitaa.com/joinchat/2098397195C755e168b84

💠گروه #به_یاد_شهدا 🌹ادامهٔ بخش پازدهم 🌹 صدای موج و انفجار وشلیک نمی گذاشت صدای نفس کشید نش و از آه ش را بشنوم فقط دیدم دست اطاعت به پیشانی گذاشت و برگشت رفت. از کجا می دانستم باید بیشتر نگاهش کنم تا بعد حسرت نخورم چرا من جای او نبوده ام، چرا من پایم نگرفت، چرامد برنگشتم، چرا توپ کنار من زمین نخورد، چرا من اولین شهید این گروه نبودم! سریع برگشتم سر ستون وحلقهٔ طناب را باز بستم به دست چپم. هنوز نصف راه را هم نرفته بودم. آتش درامان بودیم، که آب دورتادورش چرخید وشد گرداب وآمد و سط ما و ما را کشید و سط دایرهٔ گرد خودش. انتظارش را نداشتیم، بااینکه احتمالش می رفت. فکرمان را به جنگ با آتش متمرکز کرده بودیم نه با آب و این طور سخت و این طور وقت گیر و این طور نفس گیر. موج می آمد می‌کوبید مان به هم و تمام توش و توانمان را می گرفت.هیچ پایی نا نداشت روبه جلو فین بزند. آب می آمد یکی را پرت می کرد طر فی، بقیه هم کشیده می شدند به طرفش، به خاطر همان طناب که به دست هایمان بسته بودیم می چرخیدیم. گرداب ما را کشاند برد طرف سنگر های جزیرهٔ امالرصاص و بچه ها دیگر سکوت درشب را فراموش کرده بودند فریاد می زدند، پر همهمه و فکر نمی کردند ممکن است روبه رو چشمی یا چشم هایی پنهان منتطر همین فریادها باشد. از آن لحظه ای که و حشت داشتم اتفاق افتاد. بچه ها در تیررس بودند و تبراندازی در یک آن شروع شد. دنبال کریم گشتم، بدون اینک بدانم کجاست یا ببینمش و فریاد زدم :کریم! ادامه دارد....... 🌹🌹🌹🌹🌹🌹 http://eitaa.com/joinchat/2098397195C755e168b84

💠گروه #به_یاد_شهدا 🌹ادامهٔ بخش پازدهم 🌹 حتی من هم یادم رفته بود نباید داد بزنم. صدایی نیامد. فکر کردم نشنیده. بعد گفتم نه. گفتم اگر هم شنیده باشد، فاصله و این صداها مگر می گزارد صدا به صدا برسد. پا زدم ودنبالش گشتم و پیدایش کردم. موج نمی گذاشت به هم برسیم. موج می کوبیدمان به موجی دیگر و گاهی موج آب بودیم وگاهی پایین آب. ومن می شنیدم کریم دارد زهرا را صدا می زند و مولایش را:آن هم مقطع و با فریادی فروخورده. آب می آمد راه دهانش را می بست و دهان مراهم. می کوبیدمان به موج و بچه های دیگر هیچ کاری نمی شد کرد. جز دعا وتوکل وفریادهای دل واشک اگر اشک بود. خیلی آنی، باور کردنی نبود ونیست، به ناگاه موج ها به سمت ساحل عراق خوابیدند. بی هیچ اختیاری از آن گرداب وحشی آمدیم بیرون وکشیده شدیم تومسیر راکد وارام اگر ارامش داشتیم، تا پا یمان روی خاک بود ،یا کسی آن روبه رو مواظبمان نبود، وحتم فریادها می کشیدیم، از این چیزی که دیده بودیم وحتم گریه ها می کردیم از این لطف و مرحمت؛ اما نیرویمان را جمع کردیم ورفتیم به مسیری که خلویمان بود ومنتظرمان. به عقب که نگاه می کردم، جزیرهٔ ام الرصاص پشت سرمان بود همین طور آن کشتی سوخته ای که قرار بود شاخصمان باشد. حالا دقیق داشتیم روبه روی راه کارهای خودمان فین می زدیم، در دو ستون موازی ونه چندان منظم. باید باز به بچه ها سر می زدم ببینم کسی طوری اش شده یا نه. ببینم آب کسی را برده تا اینکه... که دیدم همه هستند، حالا نه با قدرت قبل ونه با سرعت قبل و فقط با همان لب هایی که آرام ذکر می گفتند و خدا را به کمک می خواستند. هواپیما ها که آمدند تو اسمان، موجی امد طرفم سرم را برد زیر آب و من خیلی سریع سعی کردم بیایم روی آب وببینم این بمب ها کجا افتاده و چه ها کرده. و همان لحظه از همان راه دور حدس زدم باید اسکله باشد، اسکلهٔ نیروهای پیاده. ومنو ها، با آن درخشندگی بی رحمشان، حقیقت تلخی را نشان دادند. آتشی که به جان قایق ها افتاده بود، در مدخل کارون و... نخواستم تخیلم را به کار بیندازم و قایق ها را پر از نیرو ببینم. حتی دلم می خواست حس بویایی ام ازرکار می افتاد و بوی خون و باروت را نمی شنیدم. یا یک بوی تند دیگر را، که از بودنش در تعجب ماندم وسر چرخاندم و دنبالش گشتم و دیدم آنجا نمی توانم آن بو را شنیده باشم و گفتم پس... گفتم:این بوی نعنا از گجا ست؟ ادامه دارد....... 🌹🌹🌹🌹🌹🌹 http://eitaa.com/joinchat/2098397195C755e168b84

💠گروه #به_یاد_شهدا 🌹ادامهٔ بخش پانزدهم 🌹 و موج آب وصدای آب و تمنای درونی ام به تنهایی های بلم و سواری روی آن وخلوت غار، به اعتراضم کشاند که این بو از همان نعنای است که آن شب، کنار آن غار پیشانی کنار خاکش گذاشته بودم. یا آن نعنا و سر حمیدی نور. خیلی آنی یاد نادر افتادم و یاد بلم سواری و ان بو بیشتر شد و این ها فقط در یک لحظه، حتی کمتر از یک چشم به هم زدن، به تصورم آمد. و من دنبال کریم می گشتم. حتی صدایش می زدم، بلند و بی پنهان کردن خیلی چیز ها و اوهم جواب می داد. می خواستم بگویم که کریم بر گردیم. بچه ها قتل عام می شوند. و من به خودم گفتم:نه. گفتم:دهانت را ببند! گفتم :حتی به زبان نباید بیاوری. گفتم :حتی دیگر حق نداری برگردی به عقب نگاه کنی. گفتم:جلو. گفتم:سریع. گفتم:بی حرف! گفتم:فقط بگو چشم! انگار به نجمی گفته، باشم. و من خودم، برای خودم. دست اطاعت به پیشانی زدم و حتی گفتم، نه زیاد آهسته و حتی بلند. چشم. و فین زدم جلو. فاصله مان بیست متر هم نمی شد. طناب را آوردم بالا و بی بی زهرا را صدا کردم و محکم تر فین زدم تا بقیه هم بفهمند این دیگر لحظه های آخر شنای ماست. و درست در همین لحظه بود که دوشگا شروع کرد به شلیک. و پدافند هم. و هر دوشان دقیق روی سطح آب را نشانه رفته بودند. و همهمه و فریاد بچه ها با خروش موج و صدایی شلیک ها در هم شده بود و مرا نگران بچه ها و عملیات و ان قایق های پر از نیرو و بوی نعنا می کرد. نمی توانستم به کسی کمک کنم. خودم هم کمک می خواستم. هرکس تمام سعی اش را می کرد که برود برسد به ساحل پر از موانع. آن روبه رو ستون ما به شکل بازو دور از آن آرایش منظم قبلی خودش پیش می رفت. و اولین آرپیجی ما، از سمت چپ با دست نادر شلیک شد و باز آن بوی نعنا وحالا لبخند را حس می کردم. صدای شلیک با صدای فریاد همراه بود و کسی از پشت سرم ناله می کرد که محسن! حاجی! تیر.... تیر خوردم. طناب سنگین شده بود و من برگشتم دیدم امیر طلایی است که تیر خورده. فین زدم آمدم کنارش و فقط توانستم بگویم:نگران نباش! بگویم:چیزی نیست! بگویم:صلوات بفرست فقط. فقط شنیدم گفت:الله... ودیگر هیچ. تیر ازکنار صورتمان رد می شد. داغی اش را حتی حس می کردم. امیر را به حال حمل مجروح انداختم روی دست چپم و چند قدم آخر را هم فین زدم و امدم رسیدم به گل. همان طور خوابیده، دست کردم و فین ها را از پاهایم آزاد کردم و دست های امیر را گذاشتم توی یک خورشیدی و چشمم افتاد به محمد مختاران و رضا حق گویان که افتاده بودند کنار همان خورشیدی، بی جان. آن بوی نعنا باز آمد و من از امیر جدا شدم و امیر صدایم کرد. به اسم حتی چیزی که انتظارش را نداشتم نتوانستم بفهمم چه می گوید. آتش نمی گذاشت. دست پُرسش تکان دادم و دستی به صورت گلی اش کشیدم تا لااقل با نگاهش بفهمم چه می گوید و او چرخید طرف جنازه رضا و همان جا ماند ودستش شل شد و با سر افتاد روی خورشیدی. به امیر و بیشتر به خودم گفتم:صلوات بفرست فقط. ادامه دارد..... 🌹🌹🌹🌹🌹🌹 http://eitaa.com/joinchat/2098397195C755e168b84

🍃💠گروه #به_یاد_شهدا 🌹ادامه بخش پانزدهم 🌹 فقط شنیدم گفت: الله... ودیگر هیچ تیراز کنار صورتمان رد می شد. داغی اش را حتی حس می کردم امیر را به حال حمل مجروح انداختم روی دست چپم و چند قدم آخر را هم فین زدم وامدم رسیدم به گل. همان طور خولبیده؛ دست دراز کردم وفین ها را از پاهایم آزاد کردم ودست های امیر را گذاشتم توی یک خورشیدی و چشمم افتاد به محمد مختاران ورضا حق گویان که افتاده بود کنار همان خورشیدی؛ بی جان. آن بوی نعنا باز اند ومن از امیر جداشدم و امیر صدایم کرد؛ به اسم حتی چیزی که انتظارش را نداشتم. بفهمم چه می گوید آتش نمی گذاشت. دست پرسش تکان دادم و دستی به سرو صورت گلی اش کشیدم تا لااقل با نگاهش بفهمم چه می گوید واو نگاهش چرخید طرف جنازهٔ رضا و همان جا ماند و دستش شل شد وبا سر افتاد روی خورشیدی. به امیروبیشتربه خودم گفتم :صلوات بفرست فقط. http://eitaa.com/joinchat/2098397195C755e168b84

💠گروه #به_یاد_شهدا 🌹ادامهٔ. بخش پازدهم 🌹 به بچه ها خیره شدم که سعی می کردند از تیررس بیایند بیرون و نشوند آن جنازه هایی که روی دست آن موج های وحشی می رفتند سمت خلیج فارس و تیر می خوردند و باز هم و بازهم. نارنجکی آماده کردم و همان طور خوابیده انداختمش طرف سنگر تیربار و دیدم که خاک پیچید تو هم و سنگر دیگر سنگر نماد. قدرت گرفتم و فریاد زدم:سریع بلند شوید بیایید تو کانال! کجاو چطورش را نمی دانستم. فقط می دانستم باید بیایند. گذشتن از آن چند متر سیم خاردار حلقوی لازم بود و حتمی. آن هم در میان آن آتش و هلهله و فریاد های دیوانه وار سرباز های عراقی وزوزهٔ تیر های رسامی که از لای سیم خاردار ها رد می شدند و صدای عجیبی می دادند. سریع سیم خاردار ها را برانداز کردم و دیدم هیچ کدا مشان هنوز باز نشده اند واین فاجعه بود وچاره ای هم جز غلتیدن روی آن ها نبود. نایستادم حتی به کسی دستور ندادم که پیش قدم بقیه شود. خودم را غلتاندم روی سیم خاردار ها و خورشیدی ها و درد را تحمل کردم و فقط دعا می کردم لباس غواصی ام زیاد پاره نشود و ان ارپی جی زن عراقی بیاید لب سنگر و در تیرس من. که امد کلاش را گرفتم طرفش و شلیک کردم و چند جای بدنم گُر گرفته وسوخت و سنگین شدم و با صورت افتادم روی باتلاق. آمدم دست راستم را ستون تنم کنم و بلند شوم که یک نارنجک آمد افتاد کنارم زانوی چپم توی گل فقط توانستم صورتم را بر گردانم و صدای انفجار را بشنوم و ان گُرگرفتگی باز بیاید، حالا از مچ پا تا کتف را ترکش شکافته بود. آسمان و زمین و خط سرخ تیرها و اتش دور سرم می چرخیدند و من به خودم می گفتم چیزی نیست و صلوات می فرستادم و بو می کشیدم تا باز بوی. نعنا بیاید که آن هم آمد و من فکر کردم نکند همه چیز تمام می شود و خیلی آنی و حتی بلند کفتم:نه. گفتم نمی گذارم. تیر می آمد می خورد به گل های دور وبرم و می پاشید شان به صورتم و من به بچه ها به آن ها که لای سیم خاردار تیر می خوردند، می گفتم :بیایید بیرون! بیاید این ور! تیر بار عراقی هنوز آتش می ریخت و من بی اختیار و معلوم نبود به کی فریاد زدم :خاموشش کن! شاید عراق باشد و نشود باور کرد. اما تیر بار درست همان الحظه خاموش شد و من درست در همان لحظه زیر نور منور چندتا از بچه ها را دیدم و خندیدم، با آن همه زخم و درد و تیر و بوی نعنای که داشت دیونه ام می کرد گفتم به خودم این هم از خط اول. وحس کردم حالا درد کشیدن راحت تر است. ادامه دارد...... 🌹🌹🌹🌹🌹🌹 http://eitaa.com/joinchat/2098397195C755e168b84

🍃🌸همیشه پدر شهیدان، مرحوم آیت الله احمد جنیدی در نامه هایش این دعا را تکرار می کرد : الهی! به کرامت و بزرگیت قسمت می دهیم که رزمندگان را هر چه زودتر پیروز بگردان و صدام را نابود گردان، مرگ بر آمریکا، خدایا خدایا تا انقلاب مهدی خمینی را نگهدار. 🔰معرفی چهار شهید #دفاع_مقدس 🌷 #شهید_عبدالحمید_جنیدی 🌷 #شهید_رضا_جنیدی 🌷 #شهید_نصرالله_جنیدی 🌷 #شهید_محمد_جنیدی 💠 ارائه : جناب جامانده از شهدا 📆 چهارشنبه ۹۸.۰۶.۰۶ ⏰ ساعت ۲۲:۰۰ 🕊گروه به یاد شهدا http://eitaa.com/joinchat/2098397195C755e168b84

🍃🌸همیشه پدر شهیدان، مرحوم آیت الله احمد جنیدی در نامه هایش این دعا را تکرار می کرد : الهی! به کرامت و بزرگیت قسمت می دهیم که رزمندگان را هر چه زودتر پیروز بگردان و صدام را نابود گردان، مرگ بر آمریکا، خدایا خدایا تا انقلاب مهدی خمینی را نگهدار. 🔰معرفی چهار شهید #دفاع_مقدس 🌷 #شهید_عبدالحمید_جنیدی 🌷 #شهید_رضا_جنیدی 🌷 #شهید_نصرالله_جنیدی 🌷 #شهید_محمد_جنیدی 💠 ارائه : جناب جامانده از شهدا 📆 چهارشنبه ۹۸.۰۶.۰۶ ⏰ ساعت ۲۲:۰۰ 🕊گروه به یاد شهدا http://eitaa.com/joinchat/2098397195C755e168b84

☀☀☀ #خطبه_۳۹ (پس از شنيدن تهاجم يكى از افسران معاويه، نعمان بن بشير به عين التّمر، سرزمين آباد قسمت غربى فرات  و كوتاهى كوفيان در سال 39 هجرى در كوفه فرمود) 🔹1.نكوهش كوفيان گرفتار كسانى شده ام كه چون امر مى كنم فرمان نمى برند، و چون آنها را فرا مى خوانم اجابت نمى كنند. اى مردم بى اصل و ريشه، در يارى پروردگارتان براى چه در انتظاريد آيا دينى نداريد كه شما را گرد آورد و يا غيرتى كه شما را به خشم وا دارد   🔹2.علل شكست و نابودى كوفيان در ميان شما به پاخاسته فرياد مى كشم، و عاجزانه از شما يارى مى خواهم، امّا به سخنان من گوش نمى سپاريد، و فرمان مرا اطاعت نمى كنيد، تا آن را كه پيامدهاى ناگوار آشكار شد، نه با شما مى توان انتقام خونى را گرفت، و نه با كمك شما مى توان به هدف رسيد. شما را به يارى برادرانتان مى خوانم، مانند شترى كه از درد بنالد، ناله و فرياد سر مى دهيد، و يا همانند حيوانى كه پشت آن زخم باشد، حركتى نمى كنيد. تنها گروه اندكى به سوى من آمدند كه آنها نيز ناتوان و مضطرب بودند، «گويا آنها را به سوى مرگ مى كشانند، و مرگ را با چشمانشان مى نگرند». مى گويم: («متذائب» يعنى مضطرب، از «تذاء بت الرّيح» يعنى وزش باد گوناگون و مضطرب گشت، و ذئب (گرگ) را ذئب ناميدند چون در رفتن اضطراب دارد). 🌴🌴🌴

💠گروه #به_یاد_شهدا 🌹ادامهٔ بخش شانزدهم 🌹 اخمم را بلابد در نور منور دید که گفت: خب بابا بچه که زدن ندارد. همه شان افتاده اند تو کانال ها و دارند برای عراقی ها پبسی باز می کنند. شانه ام هنوز از گل جدا نشده بود و هنوز فکر می کردم بدنم با سیم خاردار یکی شده وبه این سادگی جدا نمی شود. که نمی شد هم. درد نمی گذاشت. گفتم: آخ! گفتم :نس است دیگر! گفتم :اصلاً نمی توانم باشد بعد. علی گفت:کدام بعد؟ و رو چرخاند، انگار که گفته باشد مگر نمی بینی چه خبر است؟ گفتم :صبح به بچه ها بگو بیایند با برانکادر ببرندم.... گفت:اگر خیلی اذیت شدی، می خواهی بگویم یک آمبولانس سفارشی از روی اروند بیاید ببردت؟یک وقت خجالت نکشی آ؟ گفتم :مزه نریز! بلند شو برو با کلت منور به آن ور آب خبر بده که جط شکسته شده... بلند شو دیگر! گفت :پاک قایق ها یادم رفته بود. محکم زد تو پیشانی وبلند شد و رو به خرمشهر دو منور سبز و سرخ شلیک کرد تو آسمان و من زیر همان نور سبز و سرخ نماز صبحم را زیر لب خواندم و خواندیم. با صدای موتور قایق ها یکی شد که از دلتای کارون آمده بودن تو اروند. گل صورتم نمی گذاشت خوب ببینم. با پشت دستم گل صورتم را گرفتم و خیره شدم به اروند و آتش ضدهوایی ها که به جای هواپیما ها می رفتند طرف قایق ها و.... چی بگویم؟! علی باز آمد بالای سرم و چیزی گفت ومن نشنیدم چی گفت. گفتم نمی فهمم و او لبش را آورد نزدیک تر و گفت: کنج امالرصاص سقوط نکرده. عراقی ها دارند با توپ بیست و سه آب را می زنند. گفتم :اینجا چی؟ بچه ها را می گویم. گفت زنده ها؟ گفت:سی وچهار نفری اگر بشویم... می گویی چه کار کنیم؟ کفتم:کریم؟ سر تکان داد. گفتم :طوراش شده؟ گفت:ندیدمش.... نمی دانم. سرمای آب داشت دندان هایم را می لرزاند. حرفم را سعی کردم بی لزه و صدای دندان ها بزنم. خط را به چپ و راست گسترش بدهید،بروید الحاق کنید به یگان های بغلی. معطل نشو! جلد باش! بلند شد برود، برگشت. گفت :مطمئنی چیزی نمی خواهی؟ نمی دانستم چی باید بخواهم. فقط سرما را می فهمیدم. شاید برای همین بود که گقتم پتو ادامه دارد http://eitaa.com/joinchat/2098397195C755e168b84

💠گروه #به_یاد_شهدا 🌹ادامهٔ بخش شانزدهم 🌹 بی آنکه یادم بیاید چیزی گفته باشم. پتواورد وانداخت روی پاهایم تا سینه وسایه وار از کنارم گذشت ورفت. آب داشت بالا می آمد واین را وقتی متوجه شدم که دیدم پتوم تو آب نشسته. آب آن قدر بالا آمد که احساس کردم یک تکه چوبم روی موجی بازیگوش. به خودم گفتم:اگر این طور پیش برود،از ساحل کنده می شوم وآب بر می دارد می بردم. راهی هم نبود جز خورشیدی ها وحلقه کردن دست هایم دور آن ها و انتظار. همین کار را هم کردم. شانس آوردم که خورشیدی ها مثل میخ فرو رفته بودن توی لجن های ساحل و کنده نمی شدند؛وگرنه معلوم نبود آن یک ساعتی را که باید منتظر پایین آمدن آب می شدم، چی کار باید می کردم آب که برمی گشت طرف خلیج فارس تا باز من بتوانم روی ساحل بمانم و منتظرنیروی کمکی وامدادگری، بیاید. به خورخورشیدی نگاه کردم ویادم آمد امیرطلایی را، آنجا نبود. دست هایش را گذاشته بودم همین خورشیدی و حالا امیر آنجا نبود، آب او را با خودش برده بود. باورم نشد. هرچی سر چرخاندم ندیدمش. صداهم زدم، بلند و شاید با بغض که امید!... کجایی؟ دیدم نیست و شرم کردم. اگر گذاشته بودمش تو ساحل، اگر توانسته بودم... خدایا! وتا زدن سپیده به آب وحشی خیره شدم که حالا داشت میرفت پایین وقایق ها... ان قایق ها.... از آن ده قایقی که قرار بودبیایند، فقط یکی توانست از جلوی آتش ضدهوایی بیاید برسد به ساحل، به ساحل نزدیک من، کمی آن ورتر صدای موتورش خوشحالم کرد و قوتم داد که سر بلند کنم وببینمش و ببینم سه نفر ترفرز، تو ساحل و هر سه با لباس خاکی و چفیه و پیشانی بند. سکاندارشان پیاده نشد. نمی توانست. با صورت افتاده بودر وی موتور قایق سوراخ شده. ادامه دارد.... 🌹🌹🌹🌹🌹🌹 http://eitaa.com/joinchat/2098397195C755e168b84

💠گروه #به_یاد_شهدا 🌹بخش شانزدهم 🌹 گفتم:چی کار می کنی؟ و دیدم کیست. چشم باز کردم و دیدم صورت بی نورش به علی منطقی می‌زند. برای همین بود که سعی کردم هشدار بدهم بگویم:علی! گفت :جان بخواه! انتظار داشتم بگوید:کیست که بدهد! اما دست انداخت زیر بغلم که بلندم کند. گفتم :ای... ای... چی کار می کنی پسر؟ گغت:خیلی پنچری؟ گفتم:کم نه. فقط دستم... همین دست راستم سالم مانده. گغت:یعنی بلندهم نمی توانی بشوی؟ گفتم :اگر مواظبم باشی... علی بند کلاشش را انداخت دور گردنش و دست های سردش را برد زیر کتفم و محکم کشید بالا. گغت:حاجی توهم که خیلی ورزشکاری! زورم بهت نمی رسد. چی کارت کنم؟ و بیشتر زور آورد و گفت:غلط نکنم یک تانکر آب اروند را زده ای تورگ. می خواست نبازم، حتی به قیمت گفتن حرفی که ممکن بود پنج دقیقه پیش خونم را به جوش بیا ورد. گغتم: هوف ف ف... گفتم :کم بلبلی کن، بگوببینم از بچه ها چه خبر! گفت:همه سلام دارند خدمتتان. قرار است نامه هم برایتان بنویسند... تلفن... که می بینید... نمی شود. ولی خب... ادامه دارد.....‌‌ 🌹🌹🌹🌹🌹🌹 http://eitaa.com/joinchat/2098397195C755e168b84

💠گروه #به_یاد_شهدا 🌹ادامهٔ بخش شانزدهم 🌹 فکر کردم: شاید این قایق بتواند مرا برگرداند سؤال از خودم به خودم بود و باز خودم بودم که غر زدم: لااقل خجالت بکش! غرزدم پس بچه ها؟ غرزدم :کریم هم نیست! غرزدم لااقل تویکی بمان... زنده بمان. و به خدا گفتم فقط تا وقتی بچه هایم نیروهایم بی کمک نمانند. یکی از آن سه نفر به نظرم آشنا آمد حاج ستار ابراهیمی بود. مرادید. تا آمد چیزی بگوید، بی سیمچی اش صدازد:حاجی جان!... اینجا ست جنازهٔ برادرتان صمد... اگر اجازه بدهید با همین قایق... حاج ستار بند کلاشش را تو دستش گره زد وگفت: نه. بی سیمچی گفت:آخرصمد... حاج ستار گفت:هروقت همه را بردید، صمد را هم ببرید، وسلام. دیگر نمی خواهم چیزی بشنوم. و به بقیه گفت:زودتر بجنبید! باید سریع خودمان را برسانیم به بچه ها. حمید، تو با فرهاد همین جا بمانید و درخواست آتش کن! مفهوم شد؟ دیده بان آنتن شلاقی را بست روی بی سیمش و چیزی مثل کاغذ کالک را گذاشت زمین و با سرعت اولین مختصات را به قبصه های خودی داد و آتش هم خیلی زود آمد. یعنی از خوشحالی آن ها می شد فهمید؛ و گرنه صدایشان را من نمی شنیدم.برای یک لحظه نگران شدم و چشمم دنبال یک آشنا گشت و پیدایش نکردم ودیدم دارد می آید، نه مثل همیشه، این بار مضطرب و در هم. امد ایستاد بالای سرم و من خطی از خون را از پشت گوش تا گردنش دیدم. گفتم :کجا بودی علی؟ گفت :مهماتمان... گفتم:از عراقی ها می گرفتید. مگر نگرفته آید؟ گفت:تمام نیمه نیمه سنگین هایشان را فرو کرده آندتو بتون که کسی نتواند جابه جایشان کند. گفتم :یعنی هیچ کس نیست که برود؟ گفت:چپمان یک عده هستند فاصله شان زیاد است البته. شاید ایرانی باشند. چی کار کنیم با آن ها؟ گفتم اگر بچه های لشکر المهدی باشند. رمز الحاق ما این بوده که ما بگوییم یا مهدی وان ها بگویند یا حسین برو معطل نکن! برو تا دیر نشده! علی رفت و خیلی زود برگشت. گفت:آن ها می گویند الله اکبر... خودی اند؟ یخ کردم گفتم درگیر شوید! امانشان هم ندهید لعنتی ها را! و از خودم بدم آمد که آنجا خوابیده ام و از راه دور از بچه ها می خواهم که با دست خالی بروند پدر عراقی ها را در بیارند. آب باز رفت پایین تر و حالا خورشیدی ها تمام قد آمده بودند از آب بیرون و بهتر می شد داخلشان را نگاه کرد و دنبال گمشده ای اگر هست، گشت. و گمشده پیدا شد. داد زدم :کریم! هراس عجیبی بهم دست داد از اسمی که به زبان آوردم. به خودم. گفتم:خودش است. گفتم :یعنی باور کنم؟ کنار چندجنازهٔ دیگر بود. با آن قد بلند و در حالا خمیده اش. باز داد زدم. ادامه دارد...... 🌹🌹🌹🌹🌹🌹 http://eitaa.com/joinchat/2098397195C755e168b84