ما درحالی که غمگین بودیم، دیگران رو تسلی دادیم، درحالی که شکست خورده بودیم به دیگران امید دادیم، درحالی که نمی تونستیم حتی لبخند بزنیم، دیگران رو خندوندیم. با ما از قوی بودن حرف نزنید. ‌

🎥 La Vie En Rose |یه دیالوگش روزنامه نگار: از مرگ ميترسی؟ اِديت پياف: از تنهايی بيشتر ميترسم..

من گریه نمی‌کنم، پوست لبم‌رو می‌کنم. ‌

به گرمی دست‌هایش هنگام لمس قلبم ، نمی آمد که رهاکردن بلد باشند .. ‌

‏«یَا رَبِّ إِنَّ لَنَا فِیکَ أَمَلاً طَوِیلاً کَثِیراً.» خدایا ما رو تو خیلی حساب کردیم. ‌

پریشان خاطریم اما توانِ ایستادن هست.

برای به دست آوردن دل من اول باید قفسه سینم رو بشکنید. ‌

منوچهر آتشی از آخرین دیدار با اسماعیل شاهرودی می‌گوید. ‏«یک روز پس از مدّتی غیبت او را در کافه دیدم، پرسیدم کجایی بابا؟ ناپیدایی. جواب تلخش با خنده‌ای که همیشه بر لب داشت این بود: شما کجایی که نمی‌دانید من کجا بودم؟ من در بیمارستان روانی چهرازی بودم. با همان خنده ادامه داد؛ برای عقیده همه به زندان رفتند اما کسی سر و کارش به بیمارستان روانی نکشید. و من حالا اولین دیوانه‌ی عشق به عقیده و شعر هستم.»