هفدهم خرداد ۱۴۰۰ بود که بعد یک سال تلاش و بیخوابی و کلی کار و تمرین، تیزر نمایش خانم م. رحیمی رو منتشر کردیم . ...... قصه ها دارم سر نوشتن و اجرای این نمایش و زندگی ها کردیم بعد از اجرای این نمایش با مریم و خانواده اش ...... هنوز که هنوزه یکی از بهترین و شیرین ترین تجربه هام بوده و هست. قصه ای که به شدت حضور مریم رو حس کردم توی تک تک لحظات نوشتن و تمرین و اجرای این نمایش ...... از امروز تا آخر خرداد، راجع به این نمایش ، بیشتر می‌نویسم اینجا

و نوزدهم خرداد بود که این تیزر رو‌ منتشر کردیم. بازخوردهای خیلی خوبی از تمام مردم شهر می‌دیدم و این برای منی که تجربه اولم بود ، خیلی شیرین بود . من اجرای این کار رو مدیون خیلی از آدما هستم . و از تک تکشون ممنونم که یک سال کنارم بودن همه جوره

این روزا تازه معنی اون جمله رو می‌دونم که می‌گفت : قدر سلامتیت و بدون که هیچی مثل سلامتی نیست . چقدر راست می‌گفت . امروز از صبح تا همین الان که با سرگیجه های لعنتی دست و پنجه نرم میکنم‌ و هشت تا قرص و میندازم بالا با یه لیوان آب پشت بندش، هزار بار به خدا التماس کردم که دیگه بسه ، دارم میمیرم .... ..... خدایا بخدا بسه، من کم طاقت تر از چیزی هستم که تو روی‌ صبوری من حساب باز کردی . ...... عاجزانه ازتون می‌خوام برام دعا کنید . حالم خوب نیست . ..... چقدر دلم میخواست مثل همیشه سرحال باشم 😔😔

و اما..... بیست و یکم خرداد ۴۰۱ ، تب و تاب تمرین های قبل اجرا خیلی بالا بود ، و صد البته استرس ها . تا یک‌ روز قبل نمایش, کارت دعوت های الکترونیکی رو برای تک تک آدم هایی‌ که دعوت شده شب افتتاحیه بودند رو ارسال کردیم و از این بابت هم بازخوردهای خوب و قشنگی گرفتیم. مهمونای اصلی این افتتاحیه، بعد خود شهیده مریم رحیمی ، خانواده اش بود. و آدم های دوست داشتنی دیگه ای که یک دنیا از همشون ممنونم که از شیراز افتخار حضور دادن. ..... فکرش رو هم نمی‌کردم بعد یک سال، تداعی خاطراتم با این تیزر های نمایشم، توی آسمون خدا باشه. شاید اینجوری به مریم نزدیک ترم .... توی آسمون خدا، بر فراز ابرهای کشورم ایران ...... هواپیمایی بندر عباس_ تبریز ساعت ۱۵ بعداز ظهر ، بیست و یکم خرداد

و بعد یک سال تمرین ، رسیدیم به شب اجرا. همه مهمان ها در کنار کادر درمان و مردم، در سالن سینما حضور داشتند . پخش لایو، اجرای نمایش ، سخنرانی فرمانده سپاه ، صحبت های آقای متولی و رونمایی از دو قاب نقاشی شده شهیده مریم رحیمی، شد شروع یک قصه تازه برای من . منی که اونشب انگار روی ابرا راه میرفتم . اینکه من و با پسوند نمایش شهیده مریم رحیمی میشناختن حس خوبی داشتم . ولی باید قبول میکردم یک سری مسئولیت ها روی دوشم افتاد . اجرای این نمایش، صفر تا صد، یقین دارم به عهده خود مریم بود . همین و بس . ....... و یک سال گذشت و من هنوز مزه خوبش و دارم میچشم. خدایا شکرت که دستم و گرفتی توی این راه قشنگ . ...... تداعی این خاطرات همین الان برای من، تلخی امروزم و باید بشوره ببره. تازه از MRI بیرون اومدم و ازتون می‌خوام برام دعا کنید . چند ماهی میشه خوب نیستم ...... بیمارستان تبریز ۲۲ خرداد ۴۰۲

وقتی نمایش تموم شد و دیدگاه مردم رو دیدم، تمام خستگی هام و یادم رفت . برای این نمایش هزار بار نوشتم و خط زدم . بارها تمرین کردیم و تغییر دادیم . هفت کیلو لاغر شدم از بیخوابی و بی اشتهایی . هرچند شیرین ترین تجربه ام بوده و هست ولی خیلییی خیلیییی براش وقت گذاشتم و خدا رو شکر که نتیجه چیزی بود که می‌خواستیم . هرچند اجرای آخر ما در شیراز ، تالار حافظ حتی دقیقه آخر یک سری میزان سن ها رو تغییر دادیم و بهترین شد . ..... باز هم از تک تک آدم هایی که همراهم بودند ، کنارم بودند و پشتم بودند ممنونم . ..... انشاالله عمری باشه و حالم رو به راه باشه، اردیبهشت ۴۰۳ با یک نمایش دیگه از گروه پاییز، میریم روی صحنه به امید خدا . نمایش خانم م. رحیمی

حالم خراب تر از اونکه بدونیه.... ..... یک شب بارونی ، تبریز

کجای این جهانی تو؟!

یکی بود یکی نبود ، غیر از خدای مهربون هیچ کس نبود . ...... هیچ کس نبود؟! یه وقتایی تو زندگی، یه دردایی هست که یه آدمایی میشن دوای دردت . همون آدمایی که حتی از پشت خط هم می‌دونن خوب نیستی ، همون آدمایی که حتی اگه بخندی می‌دونن درد داری و بغض پنهون چشمات و میبینن ..... هیچ کس نبود؟! آره یه وقتایی هم بود که هیچ کس و نداشتم . دردامو تنهایی به دوش کشیدم ، زمین خوردم و خودم بلند شدم . بهم میگفتن چطور با این همه درد نفس میکشی؟! ‌‌‌‌‌..... بهم میگن نوشته هات و با تمام وجودمون حس می‌کنیم. ولی من قلمم رو وقتایی چرخوندم که اشک چشام روی کاغذ ریخته می‌شد . من قلمم رو شبایی چرخوندم که تو زیر سقف خونه ات کنار بابا و مامانت تو خواب ناز بودی ولی من زیر سقف خونه ای نوشتم که از هر طرفش درد می‌بارید ، درد یتیمی رو هم اضافه کن ...... من هیچی نیستم ، ولی همیشه سعی کردم انسان باشم . اون وقتایی که پر از درد بودم ولی پای حرفای تو نشستم . اون وقتایی که شکسته بودم ولی آوار درد و غم رو از روی کمر شکسته زندگیت بلند کردم ، این وقتا برای من پر از قشنگی و حس خوب بود . ...... انسانیت برای من همیشه اولویت زندگیم بوده و هست حتی اگه هیچی نباشم و هیچی نداشته باشم . ...... با این چند خط نوشته و ردیف کردن واژه ها،خواستم بگم تو این مدتی که رو به راه نبودم خیلی از آدم های که میشناسم و خیلی ها که فقط اکانت من و توی فضای مجازی فالو دارن ابراز لطف کردن بهم و از تک تکشون ممنونم که تو حرم امام رضا برام دعا کردید . ....... خدا رو شکر که یه جایی هم من توی زندگی تو مهم بودم که پا به پای حال بد من نگران شدی . ......

۶۷/۴/۴ ساعت چهار صبح جزیره مجنون ...... و تو لیلی شدی و من شدم مجنون . ...... اولین روایت گری من در تالار حافظ. الان که دوباره دیدمش، فهمیدم چقدر زیاد، اجرای من نقص داره. تا جایی که از اجرای پونزده دقیقه ای فقط همینقدرش تقریبا خوبه. ولی یه آدمایی که خیلی مهربونن، بزرگی کردن و پا به پای من بی تجربه هم مسیر شدن تا راه برام باز شه و بتونم پیشرفت کنم . همیشه مدیونتون هستم پدر . همیشه مدیونتون هستم جناب سرگرد فرجی و همیشه ممنون شهدا هستم که من و راه دادن تو این وادی ...... قسمتی از اجرای سال قبل

یه روزی نوشتمش ، ولی هیچ وقت فکر نمی‌کردم این روزا باید جدی بهش فکر کنم . ...... خودم و باختم. بدجور هم باختم

بعضی وقتا به این فکر میکنم کجا میمیرم، چه جوری میمیرم، پیش‌ کی میمیرم؟! راستش خیلی دوست دارم زودتر از چند نفر بمیرم، چون می‌دونم نبودن اونا من و می‌کشه. راستش دوست دارم وقتی میمیرم ،در حین انجام کاری برای مردم باشه، همیشه دوست دارم برای آدم ها کاری کنم و مفید باشم . نمیدونم‌ خبر مردن من رو کی به عزیزان و دوستای من میده و واکنش اونا چیه؟! همیشه به این فکر میکنم به همه آدم ها محبت کنم تا بعد رفتنم به نیکی از من یاد بشه دوست دارم وقتی مُردم ادم هایی که دوسشون دارم لباس سیاه نپوشن، و سفید بپوشند . من همیشه گفتم و میگم دوست دارم فقط سه روز برای من عزاداری کنند . فقط سه روز . روی سنگ قبرم جمله ای از خودم اون هم خیلی ساده نوشته شه. و یک سنگ قبر ساده . ....... و دوست دارم هر عضوی از بدنم اگه به درد یکی از آدم های دنیا میخوره ، حتما از بدنم جدا کنند و اهدا کنند . هر عضو بدرد بخوری . ....... گه گاهی شرح حال آدمی ممکن نیست !!

عادلانه نیست.... هم مسیر من، حال زندگیم رو به راه نیست

گاهی برای همیشه .....

من از تمام تو، همین رویا رو دارم .

هر کسی در حیطه کاری خودش ، می‌تونه هنرمندانه حجاب رو ترویج کنه . ...... فردا بیست و یکم تیرماه ، توی تقویم، روز عفاف و حجابه‌

به عشق داغ لاله های چهل سال جنگ ... ..... وقتی به این فکر میکنم که چه آدمایی مادرشون و دختراشون و گذاشتن و برای من و تو و چادرمون رفتن ، از خودم گاهی خجالت میکشم که حجابم و درست رعایت نمیکنم . گاهی باید بیشتر فکر کرد . عمیق تر . شهدا برای زن، زندگی، آگاهی ما رفتن تا تو آزادی خودتو داشته باشی و دربند اسارت دشمن نشی. این آزادی کجا و اون آزادی کجا .... گفتم که، عمیق تر باید فکر کرد . ..... اینجا قرارِ هر بی‌قراری مثل منه. گلزار شهدای شیراز .... بیست و یکم تیرماه، روز عفاف و حجاب .

برای کافه کاسکت ، کلی فکر کردیم، ایده ریختیم ، حرف زدیم تا اینکه چیزی شد که باید میشد . میگن عدو شود سبب خیر ، قصه کافه کاسکت ماست . پای قصه رسید به شبکه من و تو ، و این شد که باید میشد . یعنی چیزی که باید دیده میشد ، بیشتر دیده شد با این کار . ‌‌‌‌...... خدا رو شکر این ایده بازخوردهای خیلی خوبی داشت و یکی از خاطره های شیرین برای ما دخترای گراشی شد که توی اون مسابقه بزرگ، سال قبل، شیراز، بین اون همه نفر، شرکت کردیم و کارمون گل کرد .