🕊@abbass_kardani🕊
کانال شهید عباس کردانی 👆👆👆
شهید مرتضی کیانی شهمیرزادی🌻
نام پدر : مختار
تاریخ ولادت : 1343/11/5
محل ولادت: بابل
تاریخ شهادت : 1361/6/21
محل شهادت : بوکان
مزار: گلزار شهدای معتمدی
یادشهداکمترازشهادت نیست
امنیت اتفاقی نیست
مدیون قطره قطره خون شهدائیم
قدر دان خون شهدا باشیم
ادامه دهنده راه شان باشیم
صلوات یادت نره رفیق شهدایی
🕊@abbass_kardani🕊
کانال شهید عباس کردانی 👆👆👆
🔰زندگینامه شهید مرتضی کیانی شهمیرزادی
💐🍃شهید مرتضی کیانی فرزند مختار در 5 بهمن 1343 در شهر بابل بدنیا آمد از همان اوایل عشق به اسلام دراو پیدا بود.
بسیار مقاوم باصبر زیاد در برابر مشکلات ایستادگی می کرد.
محیط مذهبی خانواده باعث رفتن او به دبستان اسلامی انصاریه وابسته به جامعه تعلیمات اسلامی شد تحصیلات خود را تا سال اول راهنمایی ادامه داد که مصادف با انقلاب عظیم اسلامی شد.
پس از انقلاب به همکاری با گروه مقاومت شهید حمیدمنتظری در مسجد گلشن پرداخت.
🌹🍃در سال 1360 همزمان با درگیریها بدست منافقین و ضد انقلاب مجروح گشت و بعد از درگیریها راه خود را دربسیج و سپاه پاسداران ادامه داد و در پاییز سال 1360 به رامسر برای دیدن آموزش وسپس بعد از دوره آموزش به مریوان در غرب کشور اعزام و در کوههای صعب العبور منطقه به مدت سه ماه به پاسداری از اسلام ونظام جمهوری اسلام پرداخته که بعد از طی این دوره به شهر خود برگشت.
اما عشق به اسلام و شهادت در راه خدا نتوانست اورا بیش از یک هفته در شهر خود نگه دارد وبعد از آن به غرب کشور رفته وبه عضویت سپاه منطقه 7 در امد و در گردان ضربت جند الله در سنندج به مبارزه با گروهک آمریکایی که در ان منطقه بر علیه اسلام فعالیت می کردند به مبارزه پرداخته و بعد از 6ماه بطور مداوم وشبانه روزی حتی برای یک روز استراحت حاضرنبودسنگر را ترک کند.
🕊🥀در عملیاتهای ضربتی زیادی شرکت داشت و به عنوان فرمانده گروهان درعملیات حمزه سیدالشهدا در محور سقز-بوکان در تاریخ:۱۳۶۱/۶/۲۱
به درجه رفیع شهادت نائل شد.
🔸🔹🔸🔹🔸
🌷🍃خصوصیات بارز شهید:
این شهید بزرگوار کمک به مردم سرلوحه زندگی‌شان بود. احترام به پدر ومادر جزء وظیفه شان محسوب می‌شد. در کارهای خانه کمک حال مادر بود عاشق ومرید امام وشهید بهشتی بودند محصل بودند با فرمان امام راهی جبهه شدند.
دوستان و همرزمانشان شهید را به عنوان خوشروترین فرد سنگر معرفی می‌کردند همیشه لبشان خندان بود همیشه میگفتن آدم چه خوبه در راه خدا شهید بشه که مرگ حقه.به خواهرانش توصیه به حجاب و زندگی زینبی داشتند.
روحشان شاد و راهشان پررهرو🕊
صلوات یادت نره رفیق شهدایی
🕊@abbass_kardani🕊
کانال شهید عباس کردانی 👆👆👆
🌱#شهیدانه
برگ برگ تقویم سال را ورق زدیم و هر روز میهمان سفره کریمانه شهدا بودیم.
گاهی با خاطراتشان خندیدیم و گاهی بغضمان را در گلو خفه کردیم و با خود عهد بستیم تا زنده‌ایم به پاس خون پاک شهیدان، پای سربلندی وطنمان بمانیم.
گاهی رفقای شهیدمان با وصیتشان تلنگری زدند که بدانیم امروزمان را مدیون عزیزانی هستیم که روزگاری جانشان را....
نه! شاید همه وجودشان را در طَبق اخلاص گذاشتند تا ما آسوده خاطر در پَس امنیتی که برایمان ساخته‌اند خوش و خرم منتظر رسیدن بهار باشیم.
ای دوست پیام التفاتی بفرست
بر مرده دلان آب حیاتی بفرست
این کشور ما زنده ز خون شهداست
بر روح شهیدان صلواتی بفرست
*《اَللَّهُمَّ صَلِّ عَلىٰ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّلْ فَرَجَهُمْ وَ اَهْلِكْ عَدُوَّهُمْ مِنَ الْجِنِّ وَالْاِنْسِ مِنَ الْاَوَّلِينَ وَالْآخِرِينَ》*
#به‌یاد‌شهید‌مرتضی‌کیانی🌹
یادشهداکمترازشهادت نیست
🕊@abbass_kardani🕊
کانال شهید عباس کردانی 👆👆👆
ماییم و شبِ تار وغم یار و دگرهیچ
صبرِ کم و بیتابیِ بسیار و دگر هیچ
درحَشر چو پرسند که سرمایه چه داری؟
گویم که غم یار و غم یار ودگر هیچ
🌷شهید #مرتضی_کیانی شهمیرزادی🌷
شهدارایادکنیدحتی بایک صلوات
🕊@abbass_kardani🕊
کانال شهید عباس کردانی 👆👆👆
🔷فرازی از وصیت نامه شهید مرتضی کیانی:
🌷... و شما برادران دیگر و خواهران دیگر کسانیکه در قالب یک عقیده ایمان و اسلام با من برادرید و این پیوند از پیوند خانواده محکمتر است چه بسیار دیده ایم که کسانی از نظر خانوادگی باهم برادرند اما از نظر عقیده زمین تا آسمان با هم فاصله دارند و این فاصله باعث بروز اختلافات شدید شده است شما هم برادران من هستید اگر مسلمان باشید و به تک تک دستورات قرآن عمل کنید اگر به دستورات امام خمینی عمل کنید. امام را تنها نگذارید شما مسئولان نالایق را نگاه نکنید که امام هر لحظه از دستشان فریاد می کند.
🌷شما توده های عاشق اسلام و امام را نگاه کنید که در این جنگ و دیگر جنگها خسارت متوجه آنان می‌شود نگاه کنید اگر می‌خواهید روحم راحت و آرام باشد.
به راه من که ادامه راه امام است ادامه دهید.
🌷مسجد ها را که به حق سنگر انقلابند پر کنید و مثل اوایل انقلاب باهم متحد باشید دست از گروه گرائی و تفرقه افکنی بردارید ، دیدیم که بعد از انقلاب یک گروه فدایی خلق شدند و یک گروه مجاهد خلق شدند و هزاران هزار گروه دیگر بوجودآمدند این یک فاجعه بود برای ما
قرآن کریم می فرماید به ریسمان محکم خدا چنگ زنید و متفرق نشوید.
دیگر عرضی ندارم و منتظر شهادتم و اگر شهید شدم منتظر پر شدن سنگرم و دیگر همسنگرانم که فقط جبهه سنگر نیست .
کل یوم #عاشورا و کل ارض کربلا
یادشهداکمترازشهادت نیست
🕊@abbass_kardani🕊
کانال شهید عباس کردانی 👆👆👆
48.05M حجم رسانه بالاست
مشاهده در ایتا
💐خدا بخره خوب میخره
خدا ببره خوب میبره
#حاج‌حسین‌یکتا
یادشهداکمترازشهادت نیست
🕊@abbass_kardani🕊
کانال شهید عباس کردانی 👆👆👆
سه دقیقه در قیامت 10-.mp3
42.25M
🔈 شرح و بررسی کتاب #سه_دقیقه_در_قیامت
🔈 تجربه نزدیک به مرگ جانباز مدافع حرم
🔊 #استاد_امینی_خواه
▫️جلسه دهم
📅98/07/06
🌷#دختر_شینا
#قسمت55
✅ فصل پانزدهم
مهدی شده بود یک بچه‌ی تپل‌مپل چهل روزه.تازه یاد گرفته بود بخندد.خدیجه و معصومه ساعت‌ها کنارش می‌نشستند. با او بازی می‌کردند و برای خندیدن و دست و پا زدنش شادی می‌کردند. اما همه‌ی ما نگران صمد بودیم.برای هر کسی که حدس می‌زدیم ممکن است با او در ارتباط باشد، پیغام فرستاده بودیم تا شاید از سلامتی‌اش باخبر شویم. می‌گفتند صمد درگیر عملیات است همین
شینا وقتی حال و روز مرا می‌دید، غصه می‌خورد. می‌گفت:«این همه شیر غم و غصه به این بچه نده.طفل معصوم را مریض می‌کنی‌ها.»
دست خودم نبود. دلم آشوب بود. هر لحظه فکر می‌کردم الان است خبر بدی بیاورند.
آن روز هم نشسته بودم توی اتاق و داشتم به مهدی شیر می‌دادم و فکر‌های ناجور می‌کردم که یک‌دفعه در باز شد و صمد آمد توی اتاق،تا چند لحظه بهت زده نگاهش کردم.فکر می‌کردم شاید دارم خواب می‌بینم. اما خودش بود. بچه‌ها با شادی دویدند و خودشان را انداختند توی بغلش
صمد سر و صورت خدیجه و معصومه را بوسید و بغلشان کرد.همان‌طور که بچه‌ها را می‌‌بوسید، به من نگاه می‌کرد و تندتند احوالم را می‌پرسید.نمی‌دانستم باید چه‌کار کنم و چه رفتاری در آن لحظه با او داشته باشم. توی این مدت بارها با خودم فکر کرده بودم اگر آمد این حرف را به او می‌زنم و این کار را می‌کنم.اما در آن لحظه آن‌قدر خوشحال بودم که نمی‌دانستم بهترین رفتار کدام است. کمی بعد به خودم آمدم و با سردی جوابش را دادم
زد زیر خنده و گفت:«باز قهری؟!»
خودم هم خنده‌ام گرفته بود. همیشه همین‌طور بود. مرا غافل‌گیر می‌کرد. گفتم:«نه،چرا باید قهر باشم،پسرت به دنیا آمده.خانمت به سلامتی وضع حمل کرده و سر خانه و زندگی خودش نشسته.شوهرش هفتم پسرش را به خوبی راه انداخته.بچه‌ها توی خانه‌ی خودمان،سر سفره‌ی خودمان،دارند بزرگ می‌شوند.اصلاً برای چی باید قهر باشم. مگر مرض دارم از این همه خوشبختی نق بزنم.»بچه‌ها را زمین گذاشت و گفت:«طعنه می‌زنی؟!»
عصبانی بودم گفتم:«از وقتی رفتی، دارم فکر می‌کنم یعنی این جنگ فقط برای من و تو و این بچه‌های طفل معصوم است.این همه مرد توی این روستاست.چرا جنگ فقط زندگی مرا گرفته؟!»
ناراحت شد.اخم‌هایش توی هم رفت و گفت:«این همه مدت اشتباه فکر می‌کردی.جنگ فقط برای تو نیست.جنگ برای زن‌های دیگری هم هست.آن‌هایی که جنگ یک‌شبه شوهر و خانه و زندگی و بچه‌هایشان را گرفته.مادری که تنها پسرش در جنگ شهید شده و الان خودش پشت جبهه دارد از پسرهای مردم پرستاری می‌کند.جنگ برای مردهایی هم هست که هفت هشت تا بچه را بی‌خرجی رها کرده‌اند و آمده‌اند جبهه؛پیرمردهای هفتاد هشتاد ساله، داماد یک‌شبه، نوجوان چهارده ساله.وقتی آن‌ها را می‌بینم،از خودم بدم می‌آید.برای این انقلاب و مردم چه کرده‌ام؛هیچ! آن‌ها می‌جنگند و کشته می‌شوند که تو این‌جا راحت و آسوده کنار بچه‌هایت بخوابی؛وگرنه خیلی وقت پیش عراق کار این کشور را یک‌سره کرده بود.اگر آن‌ها نباشند تو به این راحتی می‌توانی بچه‌ات را بغل بگیری و شیر بدهی؟
از صدای صمد، مهدی که داشت خوابش می‌برد، بیدار شده بود و گریه می‌کرد.او را از بغلم گرفت، بوسید و گفت:«اگر دیر آمدم، ببخش بابا‌جان عملیات داشتیم.»
خواهرم آمد توی اتاق گفت:«آقا صمد! مژدگانی بده این دفعه بچه پسر است.»
صمد خندید و گفت:«مژدگانی می‌دهم؛ اما نه به خاطر این‌که بچه پسر است. به این خاطر که الحمدللّه، هم قدم و هم بچه‌ها صحیح و سلامت‌اند.»
بعد مهدی را داد به من و رفت طرف خدیجه و معصومه. آن‌ها را بغل گرفت و گفت:«به خدا یک تار موی این دو تا را نمی‌دهم به صد تا پسر فقط از این خوشحالم که بعد از من سایه‌ی یک مرد روی سر قدم و دخترها هست.»
لب گزیدم خواهرم با ناراحتی گفت:« آقا صمد! دور از جان، چرا حرف خیر نمی‌زنید.»
صمد خندید و گفت:«حالا اسم پسرم چی هست؟!»
معصومه و خدیجه آمدند کنار مهدی نشستند او را بوسیدند و گفتند:« داداس مهدی.»
چهار پنج روزی قایش ماندیم. روزهای خوبی بود مثل همیشه با هم می‌رفتیم مهمانی ناهار خانه‌ی این خواهر بودیم و شام خانه‌ی آن برادر. با این که قبل از آمدن صمد، موقع ولیمه‌ی مهدی، همه‌ی فامیل‌ها را دیده بودم؛ اما مهمانی رفتن با صمد طور دیگری بود. همه با عزت و احترام بیشتری با من و بچه‌ها رفتار می‌کردند.مهمانی‌ها رسمی‌تر برگزار می‌شد.این را می‌شد حتی از ظروف چینی و قاشق‌های استیل و نو فهیمد
روز پنجم صمد گفت:«وسایلت را جمع کن برویم خانه‌ی خودمان.آمدیم همدان.چند ماه بود خانه را گذاشته و رفته بودم. گرد و خاک همه جا را گرفته بود. تا عصر مشغول گردگیری و رُفت و روب شدم شب صمد خوشحال و خندان آمد.کلیدی گذاشت توی دستم و گفت:این هم کلید خانه‌ی خودمان.
از خوشحالی کلید را بوسیدم. صمد نگاهم می‌کرد و می‌خندید.گفت:خانه آماده است. فردا صبح می‌توانیم اسباب‌کشی کنیم
🌷#دختر_شینا
#قسمت56
✅ فصل پانزدهم
💥 فردا صبح رفتیم خانه‌ی خودمان. کمی اسباب و اثاثیه هم بردیم. خانه‌ی قشنگی بود. دو اتاق خواب داشت و یک هال کوچک و آشپزخانه. دستشویی بیرون بود سر راه پله‌ها؛ جلوی در ورودی. اما حمام توی هال بود. از شادی روی پایم بند نبودم. موکت کوچکی انداختم توی حیاط و بچه‌ها را رویش نشاندم. جارو را برداشتم و شروع کردم به تمیز کردن. خانه تازه از دست کارگر و بنا درآمده بود و کثیف بود. با کمک هم تا ظهر شیشه‌ها را تمیز کردیم و کف آشپزخانه و هال و اتاق‌ها را جارو کردیم.
💥 عصر آقا شمس‌اللّه و خانمش هم آمدند. صمد رفت و با کمک چند نفر از دوست‌هایش اسباب و اثاثیه‌ی مختصری را که داشتیم آوردند و ریختند وسط هال. تا نصف شب وسایل را چیدیم. این خانه از خانه‌های قبلی بزرگ‌تر بود. مانده بودم تنها فرشمان را کجا بیندازیم. صمد گفت: « ناراحت نباش. فردا همه‌ی خانه را موکت می‌کنم. »
💥 فردا صبح زود، بلند شدم و شروع کردم به تمیز کردن و مرتب کردن خانه. خانم آقا شمس‌اللّه هم کمکم بود. تا عصر کارها تمام شده بود و همه چیز سر جایش چیده شده بود. عصر سماور را روشن کردم. چای را دم کردم و با یک سینی چای رفتم توی حیاط. صمد داشت حیاط را آب و جارو می‌کرد. موکت کوچکی انداخته بودیم کنار باغچه. بچه‌ها توی حیاط بازی می‌کردند. نشستیم به تعریف وچای خوردن. کمی که گذشت، صمد بلند شد رفت توی اتاق، لباس پوشید و آمد و گفت: « من دیگر باید بروم. » پرسیدم: « کجا؟! » گفت: « منطقه. »
با ناراحتی گفتم: « به این زودی. » خندید و گفت: « خانم! خوش گذشته. یک هفته است آمده‌ام. من آمده بودم یکی، دوروزه برگردم. فقط به خاطر این خانه ماندم. الحمدللّه خیالم از طرف خانه هم راحت شد. اگر برنگشتم، سقفی بالای سرتان هست. »
خواستم حرف را عوض کنم، گفتم: « کی برمی‌گردی؟! »
سرش را رو به آسمان گرفت و گفت: « کی‌اش را خدا می‌داند. اگر خدا خواست، برمی‌گردم. اگر هم برنگشتم، جان تو و جان بچه‌ها. »
💥 داشت بند پوتین‌هایش را می‌بست. مثل همیشه بالای سرش ایستاده بودم. زن‌برادرش را صدا کرد و گفت: « خانم! شما هم حلال کنید. این چندروزه خیلی زحمت ما را کشیدید. »
تا سر کوچه با او رفتم. شب شده بود. کوچه تاریک و سوت و کور بود. کمی که رفت، دیگر توی تاریکی ندیدمش.
💥 یک ماهی می‌شد رفته بود. من با خانه‌ی جدید و مهدی سرگرم بودم. خانه‌های توی کوچه یکی‌یکی از دست کارگر و بنا درمی‌آمد و همسایه‌های جدیدتری پیدا می‌کردیم. آن روز رفته بودم خانه‌ی همسایه‌ای که تازه خانه‌شان را تحویل گرفته بودند، برای منزل مبارکی، که خدیجه آمد سراغم و گفت: « مامان بیا عمو تلفن زده کارت دارد. » مهدی را بغل گرفتم و نفهمیدم چه‌طور خداحافظی کردم و رفتم خانه‌ی همسایه‌ی دیوار به دیوارمان. آن‌ها تنها کسانی بودند که در آن کوچه تلفن داشتند.
💥 برادرشوهرم پشت تلفن بود. گفت: « من و صمد داریم عصر می‌آییم همدان. می‌خواستم خبر داده باشم. » خیلی عجیب بود. هیچ‌وقت صمد قبل از آمدنش به ما خبر نمی‌داد. دل‌شوره‌ی بدی گرفته بودم. آمدم خانه. دست و دلم به کار نمی‌رفت. یک لحظه خودم را دلداری می‌دادم و می‌گفتم: « اگر صمد طوری شده بود، ستار به من می‌گفت. » لحظه‌ی دیگر می‌گفتم: « نه، حتماً طوری شده. آقا ستار می‌خواسته مرا آماده کند. » تا عصر از دل‌شوره مردم و زنده شدم.
💥 به زور بلند شدم و غذایی بار گذاشتم و خانه را مرتب کردم. کمکم داشت هوا تاریک می‌شد. دم به دقیقه بچه‌ها را می‌فرستادم سر کوچه تا ببینند باباشان آمده یا نه. خودم هم پشت در نشسته بودم و گاه‌گاهی توی کوچه سرک می‌کشیدم. وقتی دیدم این طور نمی‌شود، بچه‌ها را برداشتم و رفتم نشستم جلوی در.
💥 صدای زلال اذان مغرب توی شهر می‌پیچید. اشک از چشمانم سرازیر شده بود. به خدا التماس کردم: « خدایا به این وقت عزیز قسم، بچه‌هایم را یتیم نکن. مهدی هنوز درست و حسابی پدرش را نمی‌شناسد. خدیجه و معصومه بدجوری بابایی شده‌اند. ببین چطور بی‌قرار و منتظرند بابایشان از راه برسد. خدایا! شوهرم را صحیح و سالم از تو می‌خواهم. »
💥 این‌ها را می‌گفتم و اشک می‌ریختم، یک‌دفعه دیدم دو نفر از سر کوچه دارند توی تاریکی جلو می‌آیند. یکی از آن‌ها دستش را گذاشته بود روی شانه‌ی آن یکی و لنگان‌لنگان راه می‌آمد. کمی که جلوتر آمدند، شناختمشان. آقا ستار و صمد بودند. گفتم: « بچه‌ها بابا آمد. » و با شادی تندتند اشک‌هایم را پاک کردم.
🔰ادامه دارد...
🕊@abbass_kardani🕊
کانال شهید عباس کردانی 👆👆👆
1_1268874152.mp3
5.16M
دعای توسل 👆👆👆👆
اللهمَّ عجل لولیک الفرج
التماس دعای فرج