لقمه‌ای که حلال و حرام بودنش را نمیدانی‌،دور بینداز. -مولاعلی(ع)-

اگرکسی دوستت داشته باشد،تورا از کار بد بازمیدارد. -مولاعلی(ع)-

انسان،زیرِ زبان خود پنهان است. -مولاعلی(ع)-

هر کس تورا در نبودت پشتیبانی نکند، رفیق تو نیست. -مولاعلی(ع)-

والجنون‌ابداخلی..

چه بسا خواب شبی کـه تصمیم روز را از بین میبرد. -مولاعلی(ع)-

انسان مومن قلبش فروتن، و در هنگام سختی آرام است. -مولاعلی(ع)-

هرگز کاری انجام‌ نده‌که تورا به عذرخواهی وادار کند. -مولاعلی(ع)-

مردم در خوابند،همین که مردند بیدار میشوند. -مولاعلی(ع)-

ای عشق؛ همه بهانه ازتوست..

رضایت‌ِخدا جایگزینِ‌هرچیزی‌بوده،اما‌هیچ‌چیز جایگزین‌ِرضایت‌خدانمیشود. -مولاعلی(ع)-

در لذتی که پشیمانی بیاورد،خیری نیست. -مولاعلی(ع)-

هرکه خود را فقیر نشان دهد،فقیر خواهدشد. -مولاعلی(ع)-

با کم خود بساز اما دست‌به‌سوی‌این‌وآن‌درازنکن. -مولاعلی(ع)-

امام علی علیه السلام نیز با خواندن اشعاری خود را چنین معرفی کرد: من همان کسی هستم که مادرم مرا حیدر خوانده مرد دلاور و شیر بیشه ها هستم بازوان قوی و گردن نیرومند دارم. در میدان نبرد مانند شیر بیشه ها صاحب منظری مهیب هستم .

رجزهای دو قهرمان پایان یافت. صدای ضربات شمشیر و نیزه های دو قهرمان اسلام و یهود، وحشت عجیبی در دل ناظرات پدید آورد. ناگهان شمشیر برنده و کوبنده قهرمان اسلام بر فرق مرحب فرود آمد و سپر و کلاهخود و سنگ و سر را دو نیم ساخت. این ضربت آنچنان سهمگین بود که برخی از دلاوران یهود که پشت سر مرحب ایستاده بودند پا به فرار نهاده، به دژ پناهنده شدند.

علی علیه السلام یهودیان فراری را تا در حصار تعقیب کرد. در این کشمکش یک نفر از جنگجویان یهود با شمشیر بر سر علی زد و سپر از دست وی افتاد.. امام علی علیه السلام فورا به سوی در دژ گردید و آنرا از جای خود کند و تا پایان کارزار به جای سپر به کار برد. پس از آنکه آن را بر زمین افکند، هشت نفر از نیرومندترین سربازان اسلام سعی کردند آن در را از این رو به آن رو کنند ولی نتوانستند. در حصار از سنگ و طول آن دو متر و پهنای آن یک متر بود.

خواب،برادر مرگ است. -مولاعلی(ع)-

نابود شُد کسی که ارزش خود را ندانست. -مولاعلی(ع)-

هجران و دوری،مجازاتِ عشق است. -مولاعلی(ع)-

دخترِ رازت را عروسِ هر خواستگاری نکن. -مولاعلی(ع)-

مردم، دشمنِ چیزهایی هستند که نمیدانند. -مولاعلی(ع)-

اسب خود را در کنار مسجد قرار داد، و افسار آن را به شخصی سپرد تا نگهدارد. بعد از انجام کارهایش و هنگام خارج شدن از مسجد؛ دید که آن شخص، افسار اسب را باز کرده و دزدیده است..

به قنبر فرمود: برو و افساری تهیه کن. از قضا قنبر در بازار همان شخص را دید که قصد داشت افسار را بفروشد. به او گفت: افسار را چند میفروشی؟ گفت: دو دینار. قنبر دو دینار داد و آن را خرید..

قنبر برگشت و مولا به او فرمود: چقدر برای آن پرداخت کردی؟! گفت: دو دینار فرمود: من نیز قصد داشتم دو دینار بابت کارش به او بپردازم؛ اما با طمع، رزق حلال خود را به حرام تبدیل کرد.. 📚-کلید‌گنج‌سعادت،ص۲۱۳-

السلام علیک یاابن امیرالمومنین