~⁦🕊️⁩ کتاب: سلیمانی عزیز #قسمت هفتم ⚪⚪⚪⚪⚪⚪ خیلی هنر🎨 کنیم،نصفه شب دل از رختخواب🛌 می‌کنیم؛ آن هم اگر خسته 😪و کوفته نباشیم؛اما حاجی مثل مانبود. روز درگیر مبارزه با اشرار شرق بود، دل شب 🌃هم بلند می شد. ازآخر شب🌗 وقت استراحت 😴بود تا اذان صبح🙃 چند بار بیدار می شد. دورکعت🤲📿نافله شب میخواند و میخوابید😴. دوباره بلند می‌شد وضو میگرفت، دو رکعت نماز🤲📿میخواند و میخوابید😴. یازده رکعت را یکجا نمی خواند🙃، بخش پخش می‌کرد پیامبر«ص»که نیمه های شب🌃 چندین بار برای نماز📿🤲 از خواب😴 بر می خاست. ⚪⚪⚪⚪⚪⚪ مسیر پر خطری بود😱. هر آن ممکن بود اشرا بریزند جلوی ماشینشان🚗 یا حتی گروگان شان بگیرند. هر بار که حاجی ازکرمان بلند میشد و میرفت زاهدان برای سر کشی،همین کار را میکرد. نه محافظ💂 با خودش می برد، نه از ماشین های گشتی 🚓استفاده می‌کرد. راه طوری بود که حتی رده های پایین فرماندهی هم باید محافظ💂می‌بردند با خودشان،حاجی اما با راننده اش میرفت. دوتایی می‌زدند به جاده🛣️. بالای پانصد کیلومتر را با هم می‌رفتند. راننده دست به فرمان بود و مسئول امنیت جنوب شرق کشور🇮🇷هم می‌نشست صندلی عقب💺، چراغ💡 بالای سرش را روشن میکرد آیه های قرآن 📿را می خواند. داشت سوره ها را حفظ میکرد. شب بود🌑،روزبود🌕، خیلی وقت ها گرم🌡️ بود، خیلی وقت ها هم سردو بارانی🌦️، همه اش هم ناامن. حاجی آب💦 توی دلش⁦❤️⁩ تکان نمی‌خورد. دل و جانش با قرآنِ 📿توی دستش بود و آیه‌هایی زمزمه شان می کرد. #ادامه دارد