اگر عاشق نمی‌بودیم صائب چه می‌کردیم با این زندگانی؟!

اگر از عرش افتد کس، امیدِ زیستن دارد کسی‌ کز طاقِ دل ‌افتاد از جا برنمی‌خیزد

اگر حیاتْ چنین مرده‌مرده زیستن است برای آمدنِ مرگ، می‌توان مردن.

اگر به دامنِ وصلِ تو دست ما نرسد کشیده‌ایم در آغوش، آرزوی تو را

اگر تو فارغی از حال دوستان یارا فراغت از تو میسر نمی‌شود ما را

اگر تو جور کنی جور نیست تربیتست و گر تو داغ نهی داغ نیست درمان است

اگر روزی یقین کردی جهان جای کمی دارد چو من سر در گریبان کُن، گریبان عالمی دارد

اگر خیالِ تماشاست در سرت، بشتاب که آبشارم و افتادنم تماشایی‌ست

اگر چه دل به نادانی به او دادم به آسانی ندارم ز آن پشیمانی که با او مهر پیوستم

اگر سودای لیلی بر سرت افتاده مجنون شو! که هر شهری به صحرای جنون دروازه ای دارد...

اگر تنها شدم، غم نیست، خاطرجمع باش ای دل که گر با دیگران بیگانه‌ام، با خویش مأنوسم

اگر تیغ عالم بجنبد زِ جای نبرد رگی؛ تا نخواهد خدای...

اگر اشکی نمانَد، در خیال خویش می‌گریم.

اگر چه مست و خرابم تو نیز لطفی کن نظر بر این دل سرگشته خراب انداز

اگر بناست دمی بی تو بگذرد عمرم هزار بار بمیرم؛ نبینم آن دم را...

اگر چه رند و خراب و گدای خانه به دوشم گدائی در عشقت به سلطنت نفروشم

اگر به تربت مجنون بری ز لیلی نام فغانِ "احرَقَ قلبی" برآید از کفَنش

اگر دوباره سراغی گرفتم از تو ، مباش مرا رها کن و خود را بزن به بیزاری

‏اگر براى بهشت است، پس رهايش كن ‏كه طاعت همه ى عمر معصيت باشد...!

اگر بر تو ببندد همه ره‌ها و گذرها ره پنهان بنماید که کس آن راه نداند

اگر چه نیست وصالی ولی خوشم به خیالت

اگر تپیدن دل ترجمان نمی گردید که می شناخت درین تیره خاکدان غم را

گر نیست تاب سوختنت گِرد ما مگرد ...

اگر غلط نکنم، عرش بر زمین افتاد.

گر توانی که بجویی دلم، امروز بجوی ور نه بسیار بجویی و نیابی بازم

گر تلخ کنی به دوری‌ام عیش یادت چو شکر کند دهانم

گر تنم مویی شود از دستِ جورِ روزگار بر من آسان‌تر بوَد کآسیب مویی بر تنش

گر شکوه ای دارم ز دل با یار صاحبدل کنم.

“اگر واژه‌ای است که دریچه‌ای از احتمالات و رویاها را باز می‌کند؛ مثل لحظه‌ای که هنوز هیچ چیزی قطعی نیست و جهان پر از فرصت‌ها و تغییرات است. هر 'اگر'، پلی است به سوی جهانی دیگر، پر از سوالات و تصورات بکر، و در هر شعر که با 'اگر' آغاز می‌شود، داستانی تازه از 'چه می‌شد اگر...' شروع می‌شود.”

اگر چندی چنین ماندست، بیش از این نمی‌ماند.