اگر چه نیست وصالی ولی خوشم به خیالت

اگر تپیدن دل ترجمان نمی گردید که می شناخت درین تیره خاکدان غم را

گر نیست تاب سوختنت گِرد ما مگرد ...

اگر غلط نکنم، عرش بر زمین افتاد.

گر توانی که بجویی دلم، امروز بجوی ور نه بسیار بجویی و نیابی بازم

گر تلخ کنی به دوری‌ام عیش یادت چو شکر کند دهانم

گر تنم مویی شود از دستِ جورِ روزگار بر من آسان‌تر بوَد کآسیب مویی بر تنش

گر شکوه ای دارم ز دل با یار صاحبدل کنم.

“اگر واژه‌ای است که دریچه‌ای از احتمالات و رویاها را باز می‌کند؛ مثل لحظه‌ای که هنوز هیچ چیزی قطعی نیست و جهان پر از فرصت‌ها و تغییرات است. هر 'اگر'، پلی است به سوی جهانی دیگر، پر از سوالات و تصورات بکر، و در هر شعر که با 'اگر' آغاز می‌شود، داستانی تازه از 'چه می‌شد اگر...' شروع می‌شود.”

اگر چندی چنین ماندست، بیش از این نمی‌ماند.

اگر یک تار مو هم می‌فروشی، من خریدارم.

گر برود جان ما در طلب وصل دوست حیف نباشد که دوست دوست‌تر از جان ماست