مَسْجِدُ أَحِبَّاءِ اللَّهِ وَ مُصَلَّى مَلَائِكَةِ اللَّهِ وَ مَهْبِطُ وَحْيِ اللَّهِ وَ مَتْجَرُ أَوْلِيَاءِ اللَّهِ؛ اكْتَسَبُوا فِيهَا الرَّحْمَةَ وَ رَبِحُوا فِيهَا الْجَنَّةَ؛ فَمَنْ ذَا يَذُمُّهَا وَ قَدْ آذَنَتْ بِبَيْنِهَا وَ نَادَتْ بِفِرَاقِهَا وَ نَعَتْ نَفْسَهَا وَ أَهْلَهَا، فَمَثَّلَتْ لَهُمْ بِبَلَائِهَا الْبَلَاءَ وَ شَوَّقَتْهُمْ بِسُرُورِهَا إِلَى السُّرُورِ،
دنيا سجده گاه دوستان خدا، نمازگاه فرشتگان الهى، فرودگاه وحى خدا، و جايگاه تجارت دوستان خداست، ڪه در آن رحمت خدا را به دست آوردند، و بهشت را سود بردند.
چه ڪسى دنيا را نڪوهش مى‌ڪند و جدا شدنش را اعلام داشته، و فرياد زد ڪه ماندگار نيست، و از نابودے خود و اهلش خبر داده است؟ و حال آن ڪه (دنيا) با بلاے خود بلاها را نمونه آورد، و با شادمانى خود آنان را به شادمانى رساند.
رَاحَتْ بِعَافِيَةٍ وَ ابْتَكَرَتْ بِفَجِيعَةٍ تَرْغِيباً وَ تَرْهِيباً وَ تَخْوِيفاً وَ تَحْذِيراً؛ فَذَمَّهَا رِجَالٌ غَدَاةَ النَّدَامَةِ وَ حَمِدَهَا آخَرُونَ يَوْمَ الْقِيَامَةِ؛ ذَكَّرَتْهُمُ الدُّنْيَا [فَذَكَّرُوا] فَتَذَكَّرُوا وَ حَدَّثَتْهُمْ فَصَدَّقُوا وَ وَعَظَتْهُمْ فَاتَّعَظُوا.
در آغاز شب به سلامت گذشت، امّا در صبحگاهان با مصيبتى جانڪاه بازگشت، تا مشتاق ڪند، و تهديد نمايد، و بترساند، و هشدار دهد.
پس مردمى در بامداد با پشيمانى، دنيا را نڪوهش ڪنند، و مردمى ديگر در روز قيامت آن را مى ستايند، دنيا حقائق را به يادشان آورد، ياد آور آن شدند، از رويدادها برايشان حڪايت ڪرد، او را تصديق ڪردند، و اندرزشان داد، پند پذيرفتند.
#حکمت 132 #نهج‌البلاغه
وَ قَالَ (علیه السلام):
إِنَّ لِلَّهِ مَلَكاً يُنَادِي فِي كُلِّ يَوْمٍ: لِدُوا لِلْمَوْتِ، وَ اجْمَعُوا لِلْفَنَاءِ، وَ ابْنُوا لِلْخَرَابِ.
و درود خدا بر او، فرمود:
خدا را فرشته‌اے است ڪه هر روز بانگ مى‌زند: بزاييد براے مردن، و فراهم آوريد براے نابود شدن، و بسازيد براے ويران گشتن.
لطفا در ایتا مطلب را دنبال کنید
مشاهده در پیام رسان ایتا
ما با چنین «علی» اے سر و ڪار داریم و قدرش را نمی‌دانیم .. 😕
⭕️جهت نشر فضایل مولاعلی (ع)
عضو ڪانال شوید و به اشتراڪ بگذارید
#حکمت 133 #نهج‌البلاغه
وَ قَالَ (علیه السلام): الدُّنْيَا دَارُ مَمَرٍّ، لَا دَارُ مَقَرٍّ؛ وَ النَّاسُ فِيهَا رَجُلَانِ، رَجُلٌ بَاعَ فِيهَا نَفْسَهُ فَأَوْبَقَهَا، وَ رَجُلٌ ابْتَاعَ نَفْسَهُ فَأَعْتَقَهَا.
و درود خدا بر او، فرمود:
دنيا گذرگاه عبور است، نه جاے ماندن،
و مردم در آن دو دسته‌اند: يڪى آن ڪه خود را فروخت و به تباهى ڪشاند، و ديگرے آن ڪه خود را خريد و آزاد ڪرد.
#حکمت 134 #نهج‌البلاغه
وَ قَالَ (علیه السلام): لَا يَكُونُ الصَّدِيقُ صَدِيقاً حَتَّى يَحْفَظَ أَخَاهُ فِي ثَلَاثٍ: فِي نَكْبَتِهِ وَ غَيْبَتِهِ وَ وَفَاتِهِ.
و درود خدا بر او، فرمود:
دوست، دوست نيست مگر آن ڪه حقوق برادرش را در سه جايگاه نگهبان باشد: در روزگار گرفتارے، آن هنگام ڪه حضور ندارد، و پس از مرگ.