#حکمت 102 #نهجالبلاغه
وَ قَالَ (علیه السلام): يَأْتِي عَلَى النَّاسِ زَمَانٌ لَا يُقَرَّبُ فِيهِ إِلَّا الْمَاحِلُ وَ لَا يُظَرَّفُ فِيهِ إِلَّا الْفَاجِرُ وَ لَا يُضَعَّفُ فِيهِ إِلَّا الْمُنْصِفُ؛ يَعُدُّونَ الصَّدَقَةَ فِيهِ غُرْماً وَ صِلَةَ الرَّحِمِ مَنّاً وَ الْعِبَادَةَ اسْتِطَالَةً عَلَى النَّاسِ؛ فَعِنْدَ ذَلِكَ يَكُونُ السُّلْطَانُ بِمَشُورَةِ [الْإِمَاءِ] النِّسَاءِ وَ إِمَارَةِ الصِّبْيَانِ وَ تَدْبِيرِ الْخِصْيَانِ.
و درود خدا بر او، فرمود:
روزگارے بر مردم خواهد آمد ڪه محترم نشمارند جز سخن چين را، و خوششان نيايد جز از بدڪار هرزه، و ناتوان نگردد جز عادل.
در آن روزگار ڪمك به نيازمندان خسارت، و پيوند با خويشاوندان منّت گذارے، و عبادت نوعى برترے طلبى بر مردم است.
در آن زمان حڪومت با مشورت زنان، و فرماندهى خردسالان، و برترے خواجگان اداره مىگردد.
#حکمت 103 #نهج_البلاغه
وَ رُئِيَ عَلَيْهِ إِزَارٌ خَلَقٌ مَرْقُوعٌ، فَقِيلَ لَهُ فِي ذَلِكَ، فَقَالَ (علیه السلام): يَخْشَعُ لَهُ الْقَلْبُ وَ تَذِلُّ بِهِ النَّفْسُ وَ يَقْتَدِي بِهِ الْمُؤْمِنُونَ. إِنَّ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةَ عَدُوَّانِ مُتَفَاوِتَانِ وَ سَبِيلَانِ مُخْتَلِفَانِ، فَمَنْ أَحَبَّ الدُّنْيَا وَ تَوَلَّاهَا أَبْغَضَ الْآخِرَةَ وَ عَادَاهَا؛ وَ هُمَا بِمَنْزِلَةِ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ، وَ مَاشٍ بَيْنَهُمَا كُلَّمَا قَرُبَ مِنْ وَاحِدٍ بَعُدَ مِنَ الْآخَرِ وَ هُمَا بَعْدُ ضَرَّتَانِ.\
(پيراهن وصلهدارے بر اندام امام بود شخصى پرسيد چرا پيراهن وصلهدار مىپوشى؟ فرمود:) دل با آن فروتن، و نفس رام مىشود، و مؤمنان از آن سر مشق مىگيرند.
دنياے (حرام) و آخرت، دو دشمن متفاوت، و دو راه جداے از يڪديگرند، پس ڪسى ڪه دنيا پرست باشد و به آن عشق ورزد، به آخرت ڪينه ورزد و با آن دشمنى خواهد ڪرد.
و آن دو همانند شرق و غرب از هم دورند، و رونده به سوے آن دو، هر گاه به يڪى نزديك شود از ديگرے دور مىگردد، و آن دو همواره به يڪديگر زيان رسانند.
#حکمت 104 #نهج_البلاغه
وَ عَنْ نَوْفٍ الْبَكَالِيِّ قَالَ: رَأَيْتُ أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ (علیه السلام) ذَاتَ لَيْلَةٍ وَ قَدْ خَرَجَ مِنْ فِرَاشِهِ فَنَظَرَ فِي النُّجُومِ، فَقَالَ لِي يَا نَوْفُ أَ رَاقِدٌ أَنْتَ أَمْ رَامِقٌ؟ فَقُلْتُ بَلْ رَامِقٌ. قَالَ: يَا نَوْفُ طُوبَى لِلزَّاهِدِينَ فِي الدُّنْيَا، الرَّاغِبِينَ فِي الْآخِرَةِ، أُولَئِكَ قَوْمٌ اتَّخَذُوا الْأَرْضَ بِسَاطاً وَ تُرَابَهَا فِرَاشاً وَ مَاءَهَا طِيباً وَ الْقُرْآنَ شِعَاراً وَ الدُّعَاءَ دِثَاراً، ثُمَّ قَرَضُوا الدُّنْيَا قَرْضاً عَلَى مِنْهَاجِ الْمَسِيحِ.
از نوف بكّالى نقل شده، ڪه در يڪى از شبها، امام على عليهالسّلام را ديدم براے عبادت از بستر برخاست، نگاهى به ستارگان افڪند، و به من فرمود: خوابى يا بيدار؟ گفتم: بيدارم.
فرمود: اے نوف خوشا به حال آنان ڪه از دنياے حرام چشم پوشيدند، و دل به آخرت بستند، آنان مردمى هستند ڪه زمين را تخت، خاك را بستر، آب را عطر، و قرآن را پوشش زيرين، و دعا را لباس روئين خود قرار دادند، و با روش عيساے مسيح با دنيا بر خورد ڪردند.