#حکمت 128 #نهج‌البلاغه
وَ قَالَ (علیه السلام): تَوَقَّوُا الْبَرْدَ فِي أَوَّلِهِ وَ تَلَقَّوْهُ فِي آخِرِهِ، فَإِنَّهُ يَفْعَلُ فِي الْأَبْدَانِ كَفِعْلِهِ فِي الْأَشْجَارِ، أَوَّلُهُ يُحْرِقُ وَ آخِرُهُ يُورِقُ.
و درود خدا بر او، فرمود:
در آغاز سرما خود را بپوشانيد، و در پايانش آن را دريابيد، زيرا با بدن ها همان مى‌ڪند ڪه با برگ درختان خواهد ڪرد: آغازش مى‌سوزاند، و پايانش مى‌روياند.
#حکمت 129 #نهج‌البلاغه
وَ قَالَ (علیه السلام): عِظَمُ الْخَالِقِ عِنْدَكَ، يُصَغِّرُ الْمَخْلُوقَ فِي عَيْنِكَ.
و درود خدا بر او، فرمود:
بزرگى پروردگار در جانت، پديده ها را در چشمت ڪوچك مى‌نماياند.
#حکمت 130 #نهج_البلاغه
وَ قَالَ(علیه السلام) وَ قَدْ رَجَعَ مِنْ صِفِّينَ فَأَشْرَفَ عَلَى الْقُبُورِ بِظَاهِرِ الْكُوفَةِ: يَا أَهْلَ الدِّيَارِ الْمُوحِشَةِ وَ الْمَحَالِّ الْمُقْفِرَةِ وَ الْقُبُورِ الْمُظْلِمَةِ، يَا أَهْلَ التُّرْبَةِ، يَا أَهْلَ الْغُرْبَةِ، يَا أَهْلَ الْوَحْدَةِ، يَا أَهْلَ الْوَحْشَةِ، أَنْتُمْ لَنَا فَرَطٌ سَابِقٌ وَ نَحْنُ لَكُمْ تَبَعٌ لَاحِقٌ؛
(امام عليه السّلام، وقتى از جنگ صفّين برگشت و به قبرستان پشت دروازه كوفه رسيد رو به مردگان ڪرد و فرمود):
اے ساڪنان خانه هاے وحشت زا، و محلّه هاے خالى و گروهاے تاريك، اے خفتگان در خاك، اے غريبان، اے تنها شدگان، اے وحشت زدگان، شما پيش از ما رفتيد و ما در پى شما روانيم، و به شما خواهيم رسيد.
ادامه #حکمت 130 #نهج‌البلاغه
أَمَّا الدُّورُ فَقَدْ سُكِنَتْ، وَ أَمَّا الْأَزْوَاجُ فَقَدْ نُكِحَتْ، وَ أَمَّا الْأَمْوَالُ فَقَدْ قُسِمَتْ. هَذَا خَبَرُ مَا عِنْدَنَا، فَمَا خَبَرُ مَا عِنْدَكُمْ؟ ثُمَّ الْتَفَتَ إِلَى أَصْحَابِهِ فَقَالَ: أَمَا لَوْ أُذِنَ لَهُمْ فِي الْكَلَامِ لَأَخْبَرُوكُمْ أَنَّ خَيْرَ الزَّادِ التَّقْوى.
امّا خانه هايتان ديگران در آن سڪونت گزيدند و امّا زنانتان با ديگران ازدواج ڪردند، و امّا اموال شما در ميان ديگران تقسيم شد اين خبرے است ڪه ما داريم، حال شما چه خبر داريد؟
(سپس به اصحاب خود رو ڪرد و فرمود) بدانيد ڪه اگر اجازه سخن گفتن داشتند، شما را خبر مى‌دادند ڪه: بهترين توشه، تقوا است.