گاه برای فرو نشاندن آن به گناه دیگری متوسل می شویم و پس از آن متوجه می شویم که خود را هر چه بیشتر در لجن زار غصه های کشنده فرو برده ایم.
مثلا حسادت وجودمان را آتش می زند،سپس متوسل به بد خواهی می شویم پس از آن نتایج بدتری مانند:کینه توزی،دشمن تراشی و درگیری های درونی یا بعضا لفظی و بدنی پیدا کرده و به همین ترتیب خود را به عذاب های بزرگ تر نزدیک می کنیم
در برزخ نیز چون عذاب ها ثمره ی اعمال دنیوی ماست با هر عذاب جدید نزدیکیمان به عمق آتش بیشتر شده و با استفاده از هر غذا سقوط بیشتری را تجربه می کنیم
پس همانطور که در دنیا با گناه پشت گناه به سمت عمق جهنم در حرکت بودیم این حالت در برزخ نیز ادامه پیدا کرده و یک لحظه متوقف نمی شود
پس معلوم شد که حرکت در برزخ به معنی حرکت و تغییر دنیوی و گذر عمر و پیری نیست بلکه یک نوع تکامل معنوی است که یا به سوی کمال خوشبختی و یا کمال بدبختی است.