مولای ما، تو را غایب نامیده اند، چون «ظاهر» نیستی، نه اینکه «حاضر» نباشی. «غیبت» به معنای «حاضرنبودن»، تهمت ناروائی است که به تو زده اند و آنان که بر این پندارند، فرق میان «ظهور» و «حضور» را نمی دانند، آمدنت که در انتظار آنیم به معنای «ظهور» است، نه «حضور» و دلشدگانت که هر صبح و شام تو را می خوانند، ظهورت را از خدا می طلبند نه حضورت را. وقتی ظاهر می شوی، همه انگشت حیرت به دندان می گزند و با تعجب می گویند که تو را پیش از این هم دیده اند. و راست می گویند، چرا که تو در میان مائی، زیرا امام مائی و هیچ امامی نیست که در میان امت خویش نبوده و به انجام امور آنان مشغول نباشد... مولای ما! ‌ای «قبله هر قافله» و ‌ای «شبروان را مشعله» آیا باز هم جهان را در انتظار می‌گذاری؟ می‌دانیم که تو نیز در انتظار بازگشت مایی و چنین است که کف دست‌ها به حسرت بر هم می‌سائیم و به ندامت می‌خوانیم: عمریست که از حضور او جا ماندیم در غربت سرد خویش تنها ماندیم او منتظر است تا که ما برگردیم ماییم که در غیبت کبری ماندیم... #حسین_شریعتمداری #کیهان کانال جامع اهل القرآن 👇 https://eitaa.com/ahlalquran