توۍ خیابون یه دختره داشت بلندبلند
گریه میکرد ‌و میگفت :
‹ باورم نمیشه؛ شد؟ توروخدا راست میگی؟
اذیتم نکن بخدا گناه دارم!
من امیدۍ نداشتم چطور ممکنه بشه، اصلا
مگه نگفتن شانست خیلۍ کمه! ›
± حس کردم خدا زد روشونه هاش گفت: