[ و ما اَصابَکُم من مُصیبهِ فَبِما کَسَبَت اَیدیکُم و یَعفو عَن کَثیر ] و هر مصیبتی که به شما برسد، به خاطر اعمالی است که خودتان انجام داده‌اید! و البته بسیاری را عفو میکند... | سوره‌شوری،۳۰

با تعجب پرسید: این همه آدم را خدا چگونه حسابرسی میکند؟! فرمود: همانطور که آنها را با توجه به تعدادشان #روزی میدهد... @alaviaat | بحارالانوار،ج۷،ص۲۷۱

آقا واقعا زشته! مولا فرمود: زشت ترین بی وفایی، فاش کردن #راز است... @alaviaat | غررالحکم،۳۰۰۵

به شهر الانبار که رسیدند؛ غذایی خوب برای ایشان و یارانش تدارک دیده بودند. به آنها فرمود: به شرطی دعوتتان را قبول میکنم که روی غذا قیمت بگذارید! و هزینه‌اش را پرداخت کنیم. گفتند: عیبی ندارد قیمت میگذاریم. دوباره حضرت سفارش فرمود: اما باید قیمتی عادلانه بگذارید... #امیر‌مسئولین‌علی‌علیه‌السلام @alaviaat | وفعه‌صفین،ج۱،ص۱۴۳

آنچه که از دنیا از دست رفته، هیچوقت برنمیگردد؛ آینده هم که، معلوم نیست چگونه خواهد بود که بخواهیم در انتظارش باشیم... _علی‌‌بن‌ابی‌طالب‌علیه‌السلام @alaviaat | نهج‌البلاغه،خطبه۱۰۳

آقا امیرالمؤمنین‌علیه‌السلام: هر كس به چيزى #اميدوار باشد، به دنبال آن مى رود؛ و هر كس از چيزى بترسد، از آن فرار مى كند. @alaviaat | بحارالانوار،ج۷۸،ص۵۱

غم‌های بسیار چشیدیم؛ اما عجب طعمی داشت، غمِ تو...! #اباعبدالله

که هجران و دوری، مجازاتِ #عشق است... _امیرمومنان‌علی‌علیه‌السلام @alaviaat | بحارالانوار،ج۷۰‌،ص۱۱

گفت: اگر دوزخ مرا بخشند هرگز هیچ عاشق را نسوزم! از بهر آنکه عشق، خود او را صدبار سوخته است. | منطق‌الطیر‌عطار

چه بسا عالِمی که؛ #جهلش او را از پای در می‌آورد! _چراغ‌هدایت‌علی‌علیه‌السلام @alaviaat | نهج‌البلاغه،حکمت۱۰۷

طلحه و زبیر برای خودشان عالِمی بودند، اما رذیله‌هایشان، حدود هفده هزار نفر را در جمل به کُشتن داد! آقای‌‌صفائی میگوید: مشکل ما مشکل جهل نیست مشکل کفر است! انسان ممکن است بداند و عمل نکند‌، و حتی ممکن است بخواهد و عمل نکند! جنگ، جنگ اولویت ها و محبت هاست. که حسین‌علیه‌السلام را کُشتند و بالای سرش گریه هم کردند اما محبت گندم ری، بیشتر از محبت حسین در دلشان بود...! _ باید ببینیم که دوست داشتنیِ اصلیِ ما چیست؟ و الا عالِم هم باشیم، برای باقی محبت‌هایمان، مقابل امام زمان می‌ایستیم.

شب را راحت نخواب! ؛ در حالیکه #گناهی از تو سرزده است... _امیرمومنان‌علی‌علیه‌السلام @alaviaat | الکافی،ج۲،ص۲۷۳