#یاد_خدا۸ ※ مخاطب تمام احکام دین، بخش حیوانی ماست! • بخش حیوانی اگر در چهارچوب نباشد، طغیان میکند و بخش الهی وجود انسان را خفه میکند. • بخش الهی اما از جنس بی نهایت است! چهارچوب نمی خواهد هر چقدر میل دارد باید تغذیه شود تا اوج بگیرد. [@ale_aba135]

#یاد_خدا۹ √ برای ویژه شدن در نگاه خدا خاص تر عمل کن. @ale_aba135

#یاد_خدا۱۰ ※ همنشین شدن با خداوند و رسیدن به لذت از این همنشینی، ارزان بدست نمی آید. ریاضت و زحمت می خواهد! • اوایلش سخت است تا زبان به ذکر عادت کند! بعد از ذکر زبانی، کم کم باید قلب را براه انداخت. • قلب که راه بیفتد در شلوغی ها هم قلب ذاکر خواهد بود. @ale_aba135

#یاد_خدا۱۱ √ سؤال و جواب قبر شفاهی نیست، وجودی است! • سؤال و جواب قبر، آن مدلی که ما تصور می‌کنیم، نیست! • شکل برزخی و نحوه‌ی ورود ما به برزخ، پاسخ دهنده‌ی تمام سؤالات قبر در یک لحظه است. • میزان «ارتباط» ما با الله و کیفیت یاد ماست که شکل بدن برزخی ما را می‌سازد. @ale_aba135

#یاد_خدا۱۲ دو ابزار قدرت که انسان را به رشد و قدرت روحی میرساند «فکر» و «ذکر» است! مؤمن کسی است که به امنیت و آرامش رسیده است. √ او از طریق « ذکر » دائماً ارتباطش را با ‌ خدا حفظ و درونش را نورانی می‌کند. √ و از طریق « فکر» دائماً باورهای درونی‌اش را تثبیت و محکم می‌کند. باور که محکم، و درون که نورانی می‌شود دیگر حوادث دنیا متلاطمش نمیکند! آرام و امن است برا خود و برای همه. @ale_aba135

#یاد_خدا۱۳ ✘ شرافتمندترین انسانها، عاشق ترین آنهایند! • مداومت بر یاد خدا «رفیق خاص» دوستان خداست. • تمام دلخوشی انسان با روح بزرگ و قدرتمند، به وقت گذراندن با خداست! • حتی وقتی به انواع مشغله ها دچار است، قلبش به «یاد خدا» مشغول است! @ale_aba135

#یاد_خدا ۱۴ ✘ غافل از خدا، اساساً انسان نیست! • انسان فقط کسی است که نسبت به همنشینی و یاد خدا ولع و شهوت دارد! او که تا فراغت می‌یابد، به خدا مشغول می‌شود و دائماً در حال طلب است برای دریافت محبت بیشتر. • این شیفتگی دائماً به شیفتگی بالاتر تبدیل شده و طلب انسان را نسبت به محبت و انس با خداوند بیشتر می‌کند. @ale_aba135

#یاد_خدا۱۵ ✘ انسان فقط بندهٔ یک عشق است؛ خدا. • اگر محبت‌مان را با محبت خدا و معصوم هم‌جهت کنیم، شنیدن ما با شدن قلبمان همزمان می‌شود. • نیت‌ها، دغدغه‌ها، ارزش‌ها، آرزوها و اهداف ما همه و همه وابسته به عشق ماست؛ هنر این است که عشق‌مان را همسو با بندگی خدا تنظیم کنیم. @ale_aba135

#یاد_خدا۱۶ ✘ ذکر بمعنای «یاد خدا» و «رعایت جانب او» در تمام احوالات است! - ذاکر یعنی کسی که در مصیبت با یاد خدا آرام می‌گیرد. - در رویارویی با نعمت خدا یادش نمی‌رود. - در انتخابها و ارتباط ها و امتحانها جانب خدا را نگه می‌دارد. ذکر، اطاعت انسان را از خدا زیاد میکند، اما «غفلت» از یاد خدا احتمال ابتلا به معصیت را بالا می‌برد! @ale_aba135

#یاد_خدا۱۷ ✘ رفاقت با خدا، هر چه بیشتر می‌شود، تداوم یاد او نیز در انسان بیشتر می‌شود! یعنی: • تعداد لحظه‌هایی که انسان در شلوغی روز به یاد خدا هست و از او غافل نمی‌شود هم ذره ذره زیاد می‌شود. • و این رشد آنقدر ادامه می‌یابد تا رویِ قلب انسان، کاملاً و بی‌هیچ انقطاعی متوجه خدا می‌گردد: «و إلیٰ ربّک فَارْغَب» @ale_aba135

#یاد_خدا۱۸ ✘ معرفت (شناخت)، ارجحیت دارد بر ذکر! • هر چقدر هم اهل ذکر باشیم اما در شناخت نفس، کاهلی کنیم، محال است ذکر ما حتی پس از سالها استمرار، به «ذکر حقیقی» تبدیل شود! • میزان شناخت ما از حقیقت خودمان است که ذکر را در «قلب»مان نفوذ داده و آنرا به ذکر حقیقی تبدیل می‌کند. @ale_aba135

#یاد_خدا۱۹ ✘ تنها لذت حقیقی عالم، لذت بردن از خداست! چون اساساً تنها وجود حقیقی عالم که بقیه وجودها وابسته به اوست؛ خداست! • اگر کسی نتواند در دنیا به انس و رفاقت با خدا برسد و از وجودش لذت ببرد، بگونه‌‌ای که بقیه مجازهای عالم در نگاه او اصالتش را از دست بدهد؛ • حتی اگر به بهشت خدا هم وارد شود، باز هم حسرت کشنده‌ی از دست دادن چنین لذتی در عالم، گریبانگیر او خواهد بود. @ale_aba135