🌙 همراه با احکام و اخلاق و آداب ماه مبارک رمضان ۱۴۴۴ 🔟 روز دهم: فضایل بی‌نظیر مادر مؤمنان حضرت خدیجه کبری(س) روز دهم ماه مبارک رمضان، سالروز ارتحال جانسوز اُم المؤمنین حضرت خدیجه کبری (سلام الله علیها) است. به این مناسبت، چهار مورد از فضایل بی‌نظیر آن حضرت را ذکر می‌کنیم: 🪐 سلام خداوند متعال بر حضرت خدیجه(س) رسول خدا (صلی‌ الله‌ علیه‌ و‌آله) فرمود: وقتی که در شب معراج، جبرئیل مرا به سوی آسمانها برد، هنگام بازگشت به جبرئیل گفتم: «آیا حاجتی داری؟» جبرئیل گفت: «حاجت من این است که سلام خدا و سلام مرا به خدیجه برسانی». پیامبر (ص) وقتی که به زمین رسید، سلام خدا و جبرئیل را به خدیجه ابلاغ کرد. حضرت خدیجه(س) پاسخ داد: «إن‌ّ الله‌ هو السلام‌ و منه السلام و الیه السلام و علی جبرئیل السلام‌» یعنی «همانا خدا سلام است، و از او است سلام، و سلام به سوی او باز گردد؛ و بر جبرئیل سلام باد.» 🕌 مباهات خداوند به حضرت خدیجه(س) وقتی پیامبر اکرم(ص) برنامهٔ عبادتی چهل روزه از جانب پروردگارش دریافت نمود و مقرر شد که در آن ایام از همسرش دور باشد، توسط «عمار یاسر» برای آن حضرت پیغام فرستاد که: «‌ای خدیجه! گمان نکنی که دلیل دوری من این است که ناراحتی از تو دارم؛ بلکه خداوند متعال این دوری را امر فرموده و من برای امتثال فرمان او چنین می‌کنم و تو جز خیر، در این مورد هیچ‌اندیشه دیگری نداشته باش که خداوند متعال در هر روز چند بار به سبب تو بر ملائکه مباهات می‌ورزد.» 🙏 افتخار پیامبر اکرم(ص) رسول مکرم(ص) همواره از حضرت خدیجه کبری (س) به نیکی یاد می‌کرد و به داشتن چنین همسری افتخار می‌کرد. از جمله در بیان عظمت از ایشان می‌فرمود: «خدیجه و کجاست مانند خدیجه؟! مرا تصدیق کرد هنگامی که مردم مرا تکذیب کردند؛ و بر دین خدا یاری ‌ام کرد؛ و با همه مال خود کمکم نمود...» 🕋 اولین بانوی نمازگزار عفیف بن قیس کندی می گوید: «در زمان جاهلیت بازرگان عطر بودم. در یکی از سفرهای تجارتی وارد مکه شدم و مهمان «عباس» (عموی پیامبر که یکی از بازرگانان بزرگ و ثروتمند مکه بود) شدم. در یکی از روزها در مسجدالحرام در کنار عباس نشسته بودم که در هنگام ظهر، جوانی به مسجد داخل شد که صورتش همچون قرص ماه نورانی بود. نگاهی به آسمان کرد و سپس رو به کعبه ایستاد و شروع به خواندن نماز کرد. چیزی نگذشت که نوجوانی خوش سیما به وی پیوست و در سمت راست او ایستاد. سپس زنی که خود را پوشانده بود، آمد و در پشت سر آن دو نفر قرار گرفت و هر سه با هم مشغول نماز و رکوع و سجود شدند. من از دیدن این منظره که در مرکز بت پرستان، سه نفر آیین دیگری غیر از مرام بت پرستی را برگزیده اند در شگفت ماندم. رو به عباس کرده و گفتم: حادثه بزرگی است! او نیز این جمله را تکرار کرد و افزود: آیا این سه نفر را می شناسی؟ پاسخ دادم: نه. گفت: نخستین کسی که وارد شد جلوتر از هر دو نفر ایستاد، برادرزاده من محمد بن عبدالله و دومین فرد، برادرزاده دیگر من علی بن ابی طالب و سومین شخص همسر محمد است. او مدعی است که آیین وی از طرف خداوند نازل شده است و اکنون در روی زمین، جز این سه نفر کسی از این دین پیروی نمی کند. ---------- 🍀 اخلاق و اعتدال ؛ کانال سید علیرضا حسینی (عارف) در پیام‌رسان ایتا @alirezahoseiniaref

روز جمهوری اسلامی مبارک باد 🇮🇷

🌙 همراه با احکام و اخلاق و آداب ماه مبارک رمضان ۱۴۴۴ 1⃣1⃣ روز یازدهم: آداب تلاوت قرآن در روز نهم این ماه مبارک رمضان، اهمیت و ثواب «تلاوت قرآن کریم» و سنت «ختم قرآن» در این ایام و لیالی عزیز را یادآور شدیم؛ و وعده دادیم که امروز درباره «آداب تلاوت قرآن» بنویسیم. برای تلاوت و قرائت قرآن کریم، آداب و شرائطى بیان شده است؛ از جمله: ۱. طهارت ظاهر (وضوء داشتن): دست زدن به خطوط قرآن باید توأم با طهارت و وضو باشد؛ و بدون آن حرام است. لذا اولین ادب از آداب تلاوت نیز این است که پیش از قرائت وضو بگیریم، هر چند که نخواهیم به کلمات آن دست بزنیم. ۲. طهارت باطن: درک مفاهیم و محتواى آیات کتاب الهی، براى کسانى بیشتر میّسر خواهد بود که خود را از رذائل اخلاقى پاک کنند. ۳. رو به قبله نشستن: کعبه، از مقدس ترین مکان‌های روی زمین است و خداوند به مسلمانان دستور داده است هنگام نماز و سایر عبادات رو به سوی آن نمایند. لذا بهتر است هنگام قرائت قرآن نیز انسان رو به قبله و خانه خدا بنشیند. ۴. مؤدب بودن: «ملا محسن فیض کاشانی» گفته است: قاری قرآن بایستی ادب مناسب را حفظ کند؛ هنگام تلاوت سرِ خود را پایین اندازد؛ چهارزانو بنشیند؛ و به جایی تکیه نکند؛ نشستن او مانند متکبران نباشد؛ و حتی اگر تنها باشد چنین پندارد که در برابر استاد خویش نشسته است. ۵. نگذاشتن قرآن روی زمین: ادب خوبی که از قدیم در مساجد رعایت می‌شد و می‌شود، گذاشتن «رَحل» در زیر قرآن است. پسندیده است که در منازل هم از رَحل استفاده کنیم و با این کار به فرزندان خویش هم احترام گذاردن به قرآن را آموزش دهیم. ۶. استعاذه (پناه بردن به خدا از شیطان): به هنگام آغاز تلاوت قرآن باید از شیطان رانده شده، به خدا پناه ببریم. برای این کار، بگوییم: «أعوذُ بِاللّهِ مِنَ الشَّیطانِ الرَّجیم» یا «أَسْتَعِیذُ بِالسَّمِیعِ العَلِیمِ مِنَ الشَّیطانِ الرَّجیم» یا «أعوذُ بِاللَّهِ السَّمیعِ العَلیمِ مِنَ الشَّیطانِ الرَّجیمِ وَ أعُوذُ بِاللَّهِ أنْ یَحْضُرُون». نکتهٔ مهم اینکه پناه بردن به خدا از دست شیطان لعین، نباید فقط محدود به لفظ و سخن باشد؛ بلکه باید در اعماق روح و جان نفوذ کند، به گونه اى که انسان در تمام مدت تلاوت قرآن از افکار و خوهاى شیطانى جدا گردد و به صفات الهى نزدیک شود. ۷. شمرده و منظم خواندن قرآن: خداوند متعال فرموده است که قرآن را به صورت «ترتیل» تلاوت کنیم. «ابن عباس» از پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) پرسید: قرآن خواندن به شکل ترتیل چگونه است؟ حضرت(ص) فرمود: «حروف و کلمات آن را کاملاً روشن ادا کن. نه همچون خرماى خشکیده [یا ذرات شن] آن را پراکنده کن، و نه همچون شعر آن را با سرعت پشت سر هم بخوان. به هنگام برخورد با عجائب قرآن توقف کنید و بیندیشید و دل ها را با آن تکان دهید، و هرگز نباید همت شما این باشد که بسرعت سوره را به پایان رسانید». همچنین در حدیثى در تفسیر این آیه از امام صادق(علیه السلام) می‌خوانیم: «قرآن را به شکل هَذْرَمَة (تند و دست و پا شکسته) نباید خواند، بلکه باید به شکل تَرتیل (به آرامى) تلاوت نمود...». ۸. تدبّر و تفکر: علاوه بر ترتیل، در آیات و روایات دستور به «تدبّر و تفکر» در قرآن داده شده است. لذا اصحاب پیامبر(ص) قرآن را ده آیه ده آیه از آن حضرت می‌آموختند، و ده آیه بعدی را فرا نمی‌گرفتند مگر این که آنچه در ده آیه قبل بود را بدانند و بدان عمل کنند. ۹. تلاوت حزین: حزین خواندن قرآن هنگام تلاوت، معنویت قاری را افزایش می‌دهد. پیامبر اکرم(ص) فرمود: «براستی قرآن همراه با حُزن نازل شده است. بنابراین، هنگامی که قرآن می‌خوانید گریه کنید؛ و اگر گریه نکردید، حالت گریه بر خود گیرید». امام کاظم(ع) هنگامی که قرآن می‌خواند، می‌گریست و شنوندگانِ تلاوت حضرتش نیز می‌گریستند. ۱۰. عبرت گرفتن از آیات عذاب: از امام صادق(ع) دستور است که در هنگام تلاوت قرآن، وقتى به آیه‌ای رسیدیم که در آن ذکر آتش دوزخ شده است توقف کنیم و از آن به خداوند متعال پناه ببریم. ۱۱. سکوت کردن موقع تلاوت دیگران: آنها که آیات قرآن را می‌شنوند نیز وظیفه‌ای دارند. وظیفهٔ آنها «سکوت کردن و گوش فرا دادن به آیات» است. ۱۲. رعایت مواردی که تلاوت مناسب نیست: از امیرالمؤمنین علی(ع) روایت است که در هفت حالت قرآن نخوانیم: در حال رکوع، در حال سجده، در توالت و حمام، در حال جنابت، در حال نفاس و هنگام حیض. لذا فقهاء شیعه فتوا داده‌اند که: «قرآن خواندن در چهار مورد اول کراهت دارد و در مورد شخص جُنب، حائض و نفساء خواندن بیشتر از هفت آیه از سوره هایی که سجده واجب ندارد، مکروه است؛ اما این سه دسته نمی‌توانند سوره‌هایی که سجده واجب دارد بخوانند و حتی اگر یک حرف از این چهار سوره را هم بخوانند حرام است». ---------- 🍀 اخلاق و اعتدال ؛ کانال سید علیرضا حسینی (عارف) در پیام‌رسان ایتا @alirezahoseiniaref

🌙 همراه با احکام و اخلاق و آداب ماه مبارک رمضان ۱۴۴۴ 2⃣1⃣ روز دوازدهم: مواردی که «قضای روزه» واجب است ولی «کفاره» واجب نیست ۱. کسی که در روز ماه رمضان نیت روزه نمی‌کند، یا از روی ریا روزه می‌گیرد ولی هیچیک از کارهایی را که موجب باطل شدن روزه است انجام نمی‌دهد قضای آن روز بر او واجب است، ‌ولی کفاره واجب نیست. ۲. کسی که در ماه رمضان غسل جنابت را فراموش کرده و با حال جنابت یک یا چند روز، روزه بگیرد قضای آن روزها بر او واجب است. ۳. اگر در سحر ماه رمضان بدون این که تحقیق کند صبح شده یا نه، کاری که روزه را باطل می‌کند انجام دهد، سپس معلوم شود که در آن هنگام صبح شده بوده است، باید قضای آن روز را بگیرد. (اگر تحقیق کند و بداند که صبح نشده و چیزی بخورد، و بعد معلوم شود که صبح بوده است قضای آن روز بر او واجب نیست.) ۴. اگر در روز ماه رمضان به خاطر تاریکی هوا یقین کند که مغرب شده یا کسانی که خبر آنها شرعاً حجت است بگویند مغرب شده، و افطار کند سپس معلوم شود که هنوز در آن هنگام مغرب نبوده است باید قضای آن روز را به جا آورد. ۵. اگر بر اثر وجود ابر در آسمان، گمان کند که مغرب شده و افطار کند، بعد معلوم شود که مغرب نبوده است، قضای آن روز بر او واجب نیست. ۶. در سحر ماه رمضان تا وقتی یقین به طلوع فجر (اذان صبح) نکرده است می‌تواند کارهایی را که موجب باطل شدن روزه است انجام دهد، ولی اگر بعداً معلوم شد که در آن هنگام صبح شده بوده است حکم آن در مسألهٔ «۳» گفته شد. ۷. در روز ماه رمضان تا وقتی یقین به فرارسیدن مغرب نکرده باشد نمی‌تواند افطار کند، و اگر با یقین به مغرب افطار کرد و بعد معلوم شد که مغرب نشده بوده است حکم آن در دو مسألهٔ «۴» و «۵» گفته شد. ۸. اگر روزه‌دار در هنگام وضو که مستحب است قدری آب در دهان بگرداند و مضمضه کند، این کار را کرد و آب بی اختیار فرو داده شد روزه‌اش صحیح است و قضا بر او واجب نیست. ولی اگر این کار را نه برای وضو بلکه برای خنک شدن و امثال آن انجام داد و آب بی اختیار به حلق او فرو رفت، باید قضای آن روز را به جا آورد. 📝 مسائل بالا مطابق فتاوای حضرت آیت الله العظمی خامنه‌ای است. ---------- 🍀 اخلاق و اعتدال ؛ کانال سید علیرضا حسینی (عارف) در پیام‌رسان ایتا @alirezahoseiniaref

🌙 همراه با احکام و اخلاق و آداب ماه مبارک رمضان ۱۴۴۴ 3⃣1⃣ روز سیزدهم: احکام روزهٔ مسافر مسافرت در ماه مبارک رمضان جایز است. البته بهتر است به سفر نرود مگر این که سفر برای ضرورت یا کاری نیکو باشد. در صورت مسافرت، روزهٔ او احکامی دارد: ۱.کسی که در ماه رمضان مسافرت می‌کند در هر مورد که نماز را باید شکسته بخواند نباید روزه بگیرد. (یعنی اگر امکان روزه گرفتن هم دارد، نمی‌تواند روزه‌دار باشد و روزهٔ او باطل است.) ۲. کسی که در مسافرت است و در وطن خود نیست، در هر مورد که باید نماز چهار رکعتی (تمام) بخواند - مانند مسافری که ده روز در یک محل قصد ماندن می‌کند یا شخصی که مسافرت شغل اوست - واجب است روزه بگیرد. (مگر در مواردی که استثنا شده است). ۳. روزه گرفتن بر «کثیر السفر» واجب است؛ یعنی شخصی که کارش متوقف بر سفر است مانند راننده، پیک و پستچی بین شهرها، خلبان، کشتیبان و چوپان. (بنا به نظر برخی از مراجع، عنوان «کثیر السفر» بر کسی صدق می‏کند که حداقل ده بار در ماه، و در ده روز آن سفر برود؛ یا ده روز در حال سفر باشد هر چند در ضمن دو یا سه سفر؛ با این شرط که تصمیم بر ادامه داشته باشد به مدت شش ماه در یک سال، و یا سه ماه در چند سال را داشته باشد. درباره کثیرالسفر بودن دانشجویان، کارمندان و ... نیز اختلاف فتوا وجود دارد؛ و هر شخص باید به مرجع خود مراجعه نماید.) ۴. هرگاه روزه‌دار بعد از ظهر مسافرت نماید باید روزهٔ خود را تمام کند، اما اگر پیش از ظهر مسافرت نماید روزه‌اش باطل است. ۵. کسی که پیش از ظهر شروع به مسافرت کرده است، قبل از آن که به حد ترخص برسد نمی‌تواند روزه را افطار کند. اگر پیش از آن افطار کند بنابر احتیاط «کفارهٔ افطار عمدی روزهٔ ماه رمضان» بر او واجب است. البته اگر از حکم مسأله غافل بوده کفاره ندارد. ۶. هرگاه مسافر پیش از ظهر وارد وطن شود یا به جایی برسد که قصد ده روز توقف دارد، چنانچه کاری که روزه را باطل می‌کند انجام نداده باشد باید روزه بگیرد و اگر انجام داده باید بعداً قضا کند؛ ولی اگر بعد از ظهر وارد شود نمی‌تواند روزه بگیرد. ۷. مسافرت برای فرار از روزه، بدون ضرورت یا دلیل، جایز ولی «مکروه» است. (مثلاً در تابستان به سفر رود تا بعداً در زمستان قضای روزه ها آن را به جا آورد.) ---------- 🍀 اخلاق و اعتدال ؛ کانال سید علیرضا حسینی (عارف) در پیام‌رسان ایتا @alirezahoseiniaref

🌙 همراه با احکام و اخلاق و آداب ماه مبارک رمضان ۱۴۴۴ 4⃣1⃣ روز چهاردهم: شب‌های مهتابی (لیالی مُقمِرة) کدام شب‌ها هستند؟ و حکم نماز صبح و آغاز روزه‌داری در آنها چیست؟ 🌖 به شب‌های دوازدهم تا نوزدهم هر ماه قمری، که قرص کرهٔ ماه، نزدیک به کامل و نور آن زیاد است "لیالی مُقمِرة" یا "شب‌های مهتابی" گفته می‌شود. در این شب‌ها شدت نور ماه، مانع از رؤیت سپیدی فجر و یقین به دخول وقت زمان نماز صبح و امساک روزه می‌شود. فتوای مشهور این است که تفاوتی بین شب‌های مهتابی (مقمرة) با غیر آنها نیست؛ اما نظر برخی از مراجع گذشته و حال این است که این شب‌ها با شب‌های غیر مهتابی فرق دارند، لذا نماز صبح در این شب‌ها با تأخیر خوانده شود؛ حدود ۱۵ تا ۲۰ دقیقه بعد از اذان. برای این دسته از فقهاء، شب‌های پس از نوزدهم تا نزدیک به اواخر ماه (آیت‌الله زنجانی: تا شب بیست و پنجم) نیز به جهت نزدیک شدن تدریجی ماه به افق شرقی - یعنی محل برآمدن سپیده صبح - در حکم لیالی مُقمِرة یا شبهای مهتابی است و آن تأخیر به این شب‌ها نیز سرایت داده می‌شود. نظر تعدادی از مراجع در این زمینه به شرح زیر است: 🔔 مراجع قائل به تفاوت و تأخیر: امام خمینی(ره): بین شب‌های مهتابی و غیر‏‎ ‎‏آنها فرق هست و باید طلوع فجر محسوس شود‌. ساعت و محاسبات علمی میزان نیست. احتیاط لازم در شب‌های مهتاب آن است که صبر کند تا‏‎ ‎‏سفیدۀ صبح در افق ظاهر شود و غلبه کند بر روشنایی مهتاب، بلکه خالی‏‎ ‎‏از وجه نیست و این حکم در روشنی برق و شب‌های ابر نیست. و در روزه‏‎ ‎‏احتیاط کنند در شب‌های مهتاب، اگر چه بعید نیست که لازم نباشد امساک‏‎ ‎‏قبل از آنچه که ذکر شد.‏ آیت اللّه العظمی سید احمد خوانساری(ره): در طلوع فجر بین شب‌های مهتابی و غیر مهتابی تفاوت وجود دارد و فجر صادق در شبهای مهتابی دیرتر محقق می‌شود. آیت‌الله‌ العظمی شبیری زنجانی: بنا بر احتياط واجب، در ليالی مقمره، به مقداری که صبح روشن شود؛ بايد [در خواندن نماز] تأخير کرد. 🔕 مراجع قائل به عدم تأخیر: آیت‌الله العظمی خامنه‌ای: فرقى بين شب‌های مهتابى و غير مهتابى در طلوع فجر، وقت فريضه صبح و وجوب امساک براى روزه گرفتن نيست؛ هرچند احتياط در اين زمينه خوب است. آیت‌الله العظمی مکارم شیرازی: وقت اذان صبح (براى نماز و روزه) در شب‌های مهتابى و غیر مهتابى یکسان است و معیار، ظاهر شدن نور شفق در افق است، هرچند بر اثر تابش مهتاب نمایان نباشد. آیت‌الله العظمی سبحانی: شب مهتابى و غير مهتابى تفاوتى ندارند. وقت نسبت به هر دو يكى است و يقين به طلوع فجر كافى است، هر چند مهتاب مانع از رؤيت آن باشد. آیات عظام خویی(ره)، بهجت(ره)، فاضل لنکرانی(ره)، تبریزى(ره)، صافی گلپایگانی(ره)، وحید خراسانی، نوری همدانی، سیستانى و جوادی آملی: تفاوتى بین شب‌های مهتابى و غیرمهتابى نیست. ---------- 🍀 اخلاق و اعتدال ؛ کانال سید علیرضا حسینی (عارف) در پیام‌رسان ایتا @alirezahoseiniaref

🌙 همراه با احکام و اخلاق و آداب ماه مبارک رمضان ۱۴۴۴ 5⃣1⃣ روز پانزدهم: تبعیت امام حسین از امام حسن مجتبی (علیهما السلام)؛ به مناسبت نیمهٔ رمضان المبارك، سالروز ولادت دومین اختر تابناک آسمان امامت و ولایت 🌷 پس از شهادت امیرالمؤمنین علی (علیه‌ السلام)، امام حسن (علیه‌ السلام) عهده‌دار امامت و زعامت مسلمانان گردید. اما خلافت آن حضرت به دلیل فتنه «معاویه» حاکم شام و کارشکنی‌ و بی‌وفایی های برخی اهالی عراق بیش از شش ماه دوام نیاورد. در آن مدت کوتاه حکومت و نیز بقیه عمر مبارک امام مجتبی(ع)، امام حسین(ع) همواره در کنار برادر حاضر بود و از هیچ کوششی در راه خدمت و مساعدت به ایشان مضایقه نکرد.  برخی از مورخان با توجه به پاره‌ای روایات سست و بی‌پایه، از موارد اختلاف نظر این دو امام سخن به میان آورده اند ، اما اهل تحقیق - بویژه بر مبنای اصول عقاید شیعی - این اختلافات را رد نموده و مواردی از تبعیت را ذکر می‌کنند؛ از جمله: 🤝 بیعت با امام(ع) پس از شهادت حضرت علی(ع) مردم نزد امام حسن(ع) گرد آمدند. امام حسن(ع) به آنان فرمود: «با من بر سر فرمانبرداری و گوش به فرمان بودن، بیعت کنید و با هر کس جنگیدم شما نیز بجنگید و با هر کس در صلح بودم شما نیز در صلح باشید». مردم چون این سخنان را شنیدند تردید کردند و از بیعت خودداری کردند! برخی از آنان نزد امام حسین(ع) رفتند و به او گفتند: «دست بگشای تا با تو بر جنگیدن با گمراهان و حلال شمارندگان حرام‌ها (یعنی شامیان و اصحاب معاویه) بیعت کنیم، همانگونه که با پدرت این چنین بیعت کردیم.» امام حسین(ع) فرمود: «پناه بر خدا از اینکه تا هنگامی که برادرم حسن زنده است، با شما بیعت کنم.» پس مردم دیگر بار نزد امام حسن(ع) بازگشتند و با او بیعت کردند. ⚔ همکاری در جنگ هنگامی که شیپور نبرد با دشمنان شامی نواخته شد، امام حسین(ع) در بسیج و اعزام نیروها به اردوگاه نخیله و مسکن نقشی فعال داشت و همراه برادر به مدائن و ساباط برای جمع‌آوری لشکر رفت. ☮ همراهی در صلح  زمانی هم که در پی کارشکنی‌ها و خیانت‌های مکرر سپاهیان، امام حسن(ع) بنا بر مصالح اسلام و مسلمین مجبور به پذیرش صلح با معاویه شد، امام حسین(ع) شریک رنج‌های برادر بود. از علی بن محمد بن بشیر همدانی نیز نقل شده است که: «[پس از ماجرای صلح] من و سفیان بن لیلا، به مدینه نزد امام حسن(ع) رفتیم. هنگامی وارد خانه‌اش شدیم من گفتم: «سلام بر تو‌ ای خوارکننده مؤمنان!» امام فرمود: «سلام بر تو! بنشین» و ادامه داد: «من خوارکننده مؤمنان نیستم؛ بلکه عزت دهنده آناننم. من از صلح با معاویه جز این نخواستم که از کشتار شما جلوگیری کنم زیرا دیدم که یارانم در جنگ کردن سست هسند و از جهاد شانه خالی می‌کنند. به خدا سوگند [با این وضعیت] اگر با کوه‌ها و درختان هم به سوی معاویه می‌رفتیم جز واگذاری خلافت به او چاره‌ای نبود.» سپس از نزد امام حسن(ع) بیرون آمدیم و نزد امام حسین(ع) رفتیم و پاسخ امام حسن(ع) را به او باز گفتیم. ایشان فرمود: «برادرم حسن درست می‌گوید. باید همه شما تا زمانی که این فرد (معاویه) زنده است، در خانه‌ خود بمانید». 🌴 اطاعت و تکریم برادر پس از انعقاد صلح، امام حسین(ع) همراه برادر به مدینه بازگشت و ده سال از عمر شریف خود را در ایام امامت ایشان به سر آورد و در همه احوال تبعیت از آن حضرت می‌فرمود. ارزش و احترامی که امام حسین(ع) نسبت به برادر و امامش قائل بود آن چنان بود که نقل شده که ایشان در مجلسی که امام حسن(ع) حضور داشت، سخن نمی‌گفت و نظری نمی‌داد تا آنگاه که امام حسن(ع) [از آن مجلس] برمی‌خاست؛ هیچ گاه جلوتر از وی راه نمی‌رفت؛ و حتی در بخشش هایش نیز سعی داشت امر سروری امام حسن (ع) را حفظ کند. نقل است محتاجی به نزد امام حسن (ع) آمد و از او کمک خواست. امام حسن مجتبی(ع) مبلغی را به او کمک کرد. این مرد سپس برای دریافت کمک بیشتر نزد امام حسین(ع) رفت. امام(ع) پس از آگاهی از عطایای امام حسن(ع) جهت پاسداشت حرمت برادر و امام زمان خویش، یک دینار کمتر از او به فقیر کمک کرد. 🕋 ای قیس! او امام من است در ماجرایی، «قیس بن سعد بن عباده انصاری» در تبعیت از امام حسن(ع) به تردید افتاده بود و به امام حسین(ع) می‌نگریست و منتظر فرمان او بود. امام حسین(ع) به فرمود: «ای قیس او [امام حسن(ع)] امام من است». ---------- 🍀 اخلاق و اعتدال ؛ کانال سید علیرضا حسینی (عارف) در پیام‌رسان ایتا @alirezahoseiniaref

🌙 همراه با احکام و اخلاق و آداب ماه مبارک رمضان ۱۴۴۴ 6⃣1⃣ روز شانزدهم: فضلیت افطاری دادن یکی از آداب و سنن بسیار خوب که در بین مؤمنان رایج است و ریشه در ایمان مردم دارد، افطاری‌ دادن و مهمان کردن اقوام و دوستان در ماه مبارک رمضان است. توجه یافتن به کسانی که در اداره زندگی‌شان بویژه ضروری‌ترین امر یعنی غذا، با دشواری روبه هستند، یکی از حکمت‌های روزه است. برای بیان ثواب و اهمیت افطاری دادن، چهار حدیث زیر را به شما تقدیم می‌کنیم: 🤩 ثواب افطاری دادن، بیشتر از روزه گرفتن امام موسی بن جعفر (علیهما السلام) فرمود: افطاری دادن به برادر روزه‌دار از روزه‌ات بافضیلت‌تر است.» [وسائل‌ الشیعة، ج ۱۰، ص ۱۲۹.] ❌ نکته مهم: توجه داشته باشیم که بیشتر بودن ثواب، به معنی جایگزینی نیست. بی‌تردید هرگز افطاری دادن جای روزهٔ ماه مبارک رمضان را نمی‌گیرد؛ چون روزه، واجب است و افطاری، مستحب. 😱 افطاری دادن به یک نفر، کفارهٔ یک سال گناه امام صادق (علیه‌ السلام) فرمود: «کسی که مؤمنی را افطاری دهد، کفاره یک سال گناه او شمرده می‌شود؛ و کسی که دو مؤمن را افطاری دهد، بر خداوند است که او را وارد بهشت سازد». [وسائل‌ الشیعة، ج ۱۰، ص ۱۴۱.] 🕋 افطاری دادن به یک نفر، مانند آزاد کردن یک پیامبرزادهٔ اسیر فردی به نام «سدیر» در ماه مبارک رمضان، بر امام باقر (علیه‌ السلام) وارد شد. حضرت فرمود: ‌«ای سدیر، آیا می‌دانی در چه شب‌هایی قرار داریم؟» عرض کرد: آری، پدرم فدایت باد، شب‌ های ماه مبارک رمضان است. امام فرمود: «آیا می‌توانی در هر شب از این شب‌ها ۱۰ بنده از فرزندان اسماعیل را آزاد کنی؟» سدیر گفت: پدر و مادرم فدایت باد این‌ اندازه ثروت ندارم. امام فرمود: «آیا می‌توانی ۹ بنده از فرزندان اسماعیل را آزاد کنی؟» سدیر باز همان گونه جواب داد. حضرت یکی یکی کم کرد تا فرمود: «آیا می‌توانی هر شب یک بنده از فرزندان اسماعیل را آزاد کنی؟» سدیر عرض کرد: این نیز در توانم نیست. امام فرمود: «آیا می‌توانی هر شب مسلمانی را افطار دهی؟» مرد گفت: آری؛ بلکه ده مسلمان را نیز می‌توانم. پدرم فرمود: ‌«ای سدیر، من نیز همین را اراده کرده‌ام. اگر بتوانی یک برادر مسلمان را افطاری دهی (ارزش آن) چون آزاد ساختن یکی از فرزندان اسماعیل است». [وسائل‌ الشیعة، ج۱۰، ص۱۳۰.] 🧆🥛 با دادن افطاری ساده، خود را از این ثواب های بزرگ محروم نکنیم در این دوران که متأسفانه چشم و همچشمی ها و تجملات خانمان‌سوز بر زندگی ما حاکم شده است، دادن یک مهمانی افطاری با استانداردهای تجملاتی، از توان بسیاری از ما خارج است. پس چه راهی دارد که از ثواب عظیمی که در بالا ذکر شد محروم نکنیم؟ راهش این است که از «استانداردهای خودساختهٔ غیر اخلاقی و ضد اسلامی» خارج شویم و به «استانداردهای خداپسندانه» روی آوریم. حدیث زیر را بخوانیم و عمل کنیم: از رسول گرامی (صلّی الله علیه وآله) نقل شده است که: «هر کس در ماه رمضان مؤمن روزه داری را افطار دهد، پاداش آزاد کردن بنده مؤمنی را دارد و سبب آمرزش گناهان گذشته او می‌شود». به ایشان عرض کردند: «یا رسول الله! همه ما که توانایی افطار دادن نداریم». حضرت(ص) فرمود: «آن کس که توان ندارد، مقداری شیر یا قدری آب و یا تعدادی خرما هم بدهد، خداوند به او چنین پاداشی را عطا می‌کند». [من لا یحضره الفقیه، ج۲، ص۱۳۴] ---------- 🍀 اخلاق و اعتدال ؛ کانال سید علیرضا حسینی (عارف) در پیام‌رسان ایتا @alirezahoseiniaref

🌙 همراه با احکام و اخلاق و آداب ماه مبارک رمضان ۱۴۴۴ 7⃣1⃣ روز هفدهم: نگاهی به افراط‌ها و تفریط‌ها دربارهٔ مسجد مقدس جمکران؛ به مناسبت سالروز تأسیس هزار و هفتاد و یک سال پیش، به امری قدسی، بنای مسجد مقدس جمکران به گذاشته شد. مسجد مقدس جمکران از همان زمان مورد توجه خواص بود؛ اما پس از پیروزی انقلاب اسلامی و رویکرد عام مردم به معارف و نمادهای مذهبی، توجه به این مسجد بیشتر و بخصوص در چند دهه اخیر، این توجه ده‌ها برابر شد؛ تا آنجا که طرح‌های متعدد توسعه مسجد همچنان پاسخگوی سیل جمعیت مشتاق نیست. این امر باعث گردید که مسجد جمکران، همانند هر پدیدهٔ مورد توجه دیگر، دستخوش افراط‌ها و تفریط‌ها قرار گیرد. در این متن به شکل فهرست‌وار، به برخی از این کژی‌ها اشاره می‌کنیم: 🤭 تفریط ها : 1. انکار اصالت مسجد تفریط‌هایی که گاه در مورد این مسجد به چشم می‏خورد، از "تشکیک در اصالت آن" ناشی می‌گردد. لذا گاهی حتی از "برخی افراد که انتظار نمی‌رود" شنیده می‌شود که: «مسجد جمکران بر مبنای یک خواب بنا شده است و خواب حجیت ندارد»! حال آنكه مسجد جمکران بر مبنای خواب بنا نشده است. تصور فوق، شاید از عدم دقت در واقعه تشرف «حسن بن مثله جمکرانی» به محضر امام زمان(عج) ناشی باشد. مطابق آنچه مورد وثوق علماء و بزرگان قرار گرفته است، در شب هفدهم رمضان المبارك سال ۳۷۳ هجری قمری «حسن بن مثله» را از خواب بيدار كردند و گفتند: «برخيز و مولاى خود حضرت مهدى(ع) را اجابت كن كه تو را طلب نموده است.» وی نيز از بستر برمی‌خیزد و بقیه ماجرا، همه در "بیداری" اتفاق افتاده است. صحت ادعاهای حسن بن مثله هم با نشانه‌های متعدد ـ شفا گرفتن بيماران پس از خوردن وليمه‌ای خاص و نیز تبرک به زنجیرهای مشخص‌کنندهٔ زمین مسجد ـ ثابت شد. نقل اين واقعه از سوی «شيخ صدوق» مؤيد ديگر آن است. آية الله حاج «شيخ مرتضى حائرى» از اعاظم علم و عمل حوزه‌های علمیه در اين باره گفته‌اند: «داستان مسجد جمكران كه در بيدارى واقع شده در كتاب تاريخ قم از شیخ صدوق، نقل شده است. مرحوم آقاى بروجردى كه مرد دقيق و ملاّيى بود، مى‏فرمود: اين داستان در زمان صدوق واقع شده و اينكه او نقل كرده است دلالت بر كمال صحت آن دارد». لذا بر خلاف ادعای فوق، مسجد جمکران بر مبنای یک خواب ساخته نشده است. ضمن اینکه توجه علماي بزرگ و طراز اول شيعه و تشرف مكرر آنان به اين مسجد، ما را از جستجوی دليل خاص برای آن مدعیات مستغنی می‌سازد؛ شخصيت‌های بزرگی نظير حضرات آيات «حائری يزدی»، «حجت»، «خوانساری»، «بروجردی»، «مرعشی نجفی» و «اراكی» در گذشته و حضرات آیات «خامنه‌ای»، «مكارم شيرازی»، «علوی گرگانی» و «نوری همدانی» در زمان حاضر. طلبه‌های قدیمی‌تر به ياد دارند كه مرحوم آية الله «سيد محمدرضا گلپايگانی» هرگاه با مسألهٔ مهم و لاينحلی مواجه می‌شد يا در اموري مثل رفع نيازهای مادی طلاب با مشكل مواجه می‌گرديد شخصی را براي عبادت و درخواست حل مشكل به اين مسجد بابرکت می‌رفت و یا طلاب را بدانجا گسيل می‌داشت و نتيجه هم می‌گرفت. 2. نفی عرض حاجت یکی دیگر از تفریط‌هایی که گاه از سوی برخی خواص در این مورد شنیده می‏‌شود، مسأله "عریضه‌نویسی به امام(عج)" است. مطابق آیات و روایات، عرض حاجت به پیامبر اکرم(ص) و ائمه اطهار هیچ اشکال عقلی و شرعی ندارد؛ البته با این نیت که آنان، مستقل در برآورده کردن نیازهای ما نیستند بلکه به دلیل جایگاه برگزیده‏ای که نزد خداوند متعال دارند مي‌توانند حاجت ما را بخواهند و ما را شفاعت کنند. ابراز حاجت نیز به شکل متعارف، به دو نحوه کتبی و شفاهی صورت می‌گیرد؛ يعني انسان مي‌تواند بی‌پرده و مستقیم در مقابل ضریح امام ـ  یا حتی فرسنگ‌ها دورتر از مضجع وی ـ بایستند و هر آنچه دل تنگش می خواهد بگوید؛ یا آنكه آنچه در دل دارد و از گفتن آن حيا مي‌كند یا قادر به بیانش نیست را در کاغذی بنویسد و پیامبر(ص) و امام(ع) را مخاطب قرار دهد. البته باید دانست که ابراز حاجت به محضر معصوم(ع) نیز همانند دعا به پیشگاه خداوند است که شاید اجابت شود و شاید صلاح در عدم اجابت آن باشد. پس عریضه نوشتن برای امام زمان(عج) اشکالی ندارد؛ اما اینکه در راه این عرض حاجت، مثلا برای "چاه جمکران" ارزش خاصی قائل شویم، بحثی دیگر است که در بخش «افراط ها» بدان خواهم پرداخت. پایانِ بخش ۱ از ۲👆 ---------- 🍀 اخلاق و اعتدال ؛ کانال سید علیرضا حسینی (عارف) در پیام‌رسان ایتا @alirezahoseiniaref بخش ۲ از ۲ 👇