↔️ ادامه بسته دویست و سیزدهم قرآنی 📖 پیام سه نکات تفسیری سوره مبارکه « یونس» صفحه ۲۱۳ قرآن مجید [۱] ✨🌸✧🌸🌸✧🌸✨ 1️⃣ هستی به سوی مرگ و انقراض در حرکت است و سرانجام آن مرگ و نیستی است. «یَبْدَؤُا... ثُمَّ یُعِیدُهُ » 🌸✨ 2️⃣ همیشه اکثریّت، نشانه‌ی حقّانیّت نیست. «وَ مٰا یَتَّبِعُ أَکْثَرُهُمْ إِلاّٰ ظَنًّا» ✨🌸 3️⃣ در عقاید و بینشها باید سراغ علم رفت، نه گمان. «إِنَّ الظَّنَّ لاٰ یُغْنِی مِنَ الْحَقِّ» 🌸✨ 4️⃣ جامعیّت قرآن و محتوای آن به گونه ای است که افترا و انتساب آن به غیرخدا به آن نمی‌چسبد. «أَنْ یُفْتَریٰ» ✨🌸 5️⃣ قرآن وسیله‌ی رشد و تربیت است. « هٰذَا الْقُرْآنُ... مِنْ رَبِّ الْعٰالَمِینَ» 🌸✨ 6️⃣ قرآن برای اثبات اعجاز خود، ساده ترین راه را مطرح می‌کند؛ که دعوت از مردم برای آوردن سوره‌ای مثل آن است. «فَأْتُوا بِسُورَةٍ مِثْلِهِ» ✨🌸 7️⃣ نه تنها کلّ قرآن، بلکه حتّی یک سوره از آن هم معجزه است. «بِسُورَةٍ» 🌸✨ 8️⃣ مبارزه طلبی قرآن، مخصوص زمان و مکان معیّنی نیست؛ تا قیامت، تا پایان عمر بشر و در همه جای زمین، این درخواست مطرح است. «وَ ادْعُوا مَنِ اسْتَطَعْتُمْ مِنْ دُونِ اللّٰهِ» ✨🌸 9️⃣ مبارزه طلبی قرآن، مخصوص عوام نیست؛ بلکه همه‌ی حقوقدانان، ادیبان و نوابغ و... را به مبارزه می‌طلبد. «وَ ادْعُوا مَنِ اسْتَطَعْتُمْ مِنْ دُونِ اللّٰهِ» 🌸✨ 🔟 امام صادق علیه السلام فرمودند: از دو آیه‌ی قرآن دو درس بزرگ می‌آموزیم: الف) تا علم نداریم؛ حرفی نزنیم. «أَ لَمْ یُؤْخَذْ عَلَیْهِمْ مِیثٰاقُ الْکِتٰابِ أَنْ لاٰ یَقُولُوا عَلَی اللّٰهِ إِلاَّ الْحَقَّ» ب) تا علم نداریم؛ حرفی را ردّ نکنیم. «بَلْ کَذَّبُوا بِمٰا لَمْ یُحِیطُوا بِعِلْمِهِ»آیه ۳۹. ✨🌸 1️⃣1️⃣ به خاطر ندانستن؛ چیزی را ردّ نکنیم. «کَذَّبُوا بِمٰا لَمْ یُحِیطُوا» 🌸✨ 2️⃣1️⃣ دانستنِ کلّی و اجمالی کم اثر است آنچه سبب نورانیّت می‌شود؛ «احاطه‌ی علمی» است. «لَمْ یُحِیطُوا بِعِلْمِهِ» ✨🌸 3️⃣1️⃣ انسان دارای اختیار است؛ نه آنکه مجبور باشد. «مِنْهُمْ مَنْ یُؤْمِنُ بِهِ وَ مِنْهُمْ مَنْ لاٰ یُؤْمِنُ بِهِ» 🌸✨ 1️⃣4️⃣ سود و زیان هرکس تنها به خود او برمی‌گردد. «لِی عَمَلِی وَ لَکُمْ عَمَلُکُمْ» ✨🌸 1️⃣5️⃣ اسلام دین استدلال و اخلاق است؛ نه سازش با کفّار. اگر حقّ را پذیرا نشدند؛ بیزاری خود را از رفتار و عقاید آنان اعلام کنیم. «أَنْتُمْ بَرِیئُونَ، وَ أَنَا بَرِیءٌ» 🌸✨ 1️⃣6️⃣ رضای به کار دیگران، انسان را شریک در پاداش یا کیفر می‌کند. «أَنْتُمْ بَرِیئُونَ، وَ أَنَا بَرِیءٌ»(دلیل آنکه مزد هر کس مخصوص خود اوست؛ این است که من و شما هیچ یک به کار دیگری راضی نیستیم.) پاورقی _________________ ۱. تفسیر نور، تالیف استاد محسن قرائتی ✨🌸✧🌸🌸✧🌸✨ https://eitaa.com/joinchat/2102525986Cbab1324731

⭕️ آیت الله مجتهدی تهرانی ◾️هر جا دسته سینه زنی و عزاداری دیدی خودت را قاطی آنها کن و مواظب باش مبادا علم و مدرک و لباس برای تو غرور و تکبر بیاورد و در گوشه ای فقط نظاره گر باشی بلکه برو جلو و سینه بزن شاید بخاطر آن مردم بی ریا و شرکت در عزاداری دست ما را هم بگیرند.. 🏴🖤🏴

۱۹ . با کاروان اشک مقتل أبا عبدالله الحسین علیه السلام ➖️➖️➖️➖️➖️➖️➖️➖️➖️➖️ 🔹🔷《اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا ابا عبدالله الحسین 🔷🔹 ✅امام حسین(ع) در شب عاشورا یاران را درون خیمه ای بزرگ جمع نمود تا آنهایی که آمده اند برای پست و مقام، برای مال و غنیمت و برای دنیا، آنها را مرخّص کند و غربال نماید و دانه درشت ها را برچیند. پس در خطاب به یارانش فرمود : 📜《اَلَا و اِنّی لَا اظُنُّ یَومَاً لَنَا مِن هَولاءِ، اَلَا و اِنّی قَد اَذَنتُ لَکُم فَانطَلَقُوا جَمیعَاً فِی حِلِّ لَیسَ عَلَیکُم مِنِّی ذَمَامُ!》 ♦️آگاه باشيد که يک روز بیشتر از عمر ما نمانده است. من امشب شما را مرخص کردم و بيعت خود را از گردن شما برداشتم، بر شما حرجی نيست و شما را به اختیار خودتان گذاشتم. 📜《تَفَرَّقُوا في سَوادِ هذا اللَيلِ، وَ ذَروُني و هؤلاء القومَ، فانَّهُم لا يُريدُون غَيری!》ّریبِ》🔷🔹 ✅وقتی امام حسین(ع) بدن‌هاى پاك و پاره پاره یارانش را دید كه بر روى خاك كربلا افتاده است و دیگر كسى نمانده است كه از او حمایت كند و نیز بی‌تابى اهل‌بیت(ع) را مشاهده فرمود، در مقابل سپاه دشمن ایستاد و آنان را مورد خطاب قرار داد و فرمود : 📜《هَلْ مِنْ ذَابٍّ يَذُبُّ عَنْ حَرَمِ رَسُولِ اللهِ(ص)؟ هَلْ مِنْ مُوَحِّدٍ يَخَافُ اللَّهَ فِينَا؟ هَلْ مِنْ مُغِيثٍ يَرْجُو اللَّهَ بِإِغَاثَتِنَا؟ هَلْ مِنْ مُعِينٍ يَرْجُو مَا عِنْدَ اللَّهِ فِي إِعَانَتِنَا؟》 ♦️آیا یارى کننده‌اى هست که با امید به عنایت خداوند به یارى ما برخیزد؟ آیا کسى هست که از حرم رسول خدا(ص) دفاع کند؟ آیا خداپرستى در میان شما پیدا مى‌شود که از خدا بترسد و ستم بر ما روا ندارد؟ آیا فریادرسى هست که براى خدا به فریاد ما برسد؟ در این هنگام که امام حسین(ع) استنصار می‌کرد. 📜《فَارْتَفَعَتْ أَصْوَاتُ النِّسَاءِ بِالْعَوِيلِ》 ♦️وقتی نداى استغاثه امام حسین(ع) به اهل خیام رسید، صداى گریه و ناله از بانوان حرم برخاست.(۱) این استغانه ی امام(ع) در دل دشمن اثرى نگذاشت. از همین رو امام(ع) مقابل اجساد مطهر یارانش آمد و فرمود : اى حبیب بن مظاهر! و اى زهیر بن قین! و اى مسلم بن عوسجه! اى دلیران و اى پا در ركابان روز كارزار! 📜《فَلا تُجیبُونِی وَادْعُوکُم فَلا تَسمَعُونِی! وَ اَدعُوكُم فَلَا تُجيِبُونَ؟! وَ اَنتُم نِيَامُ اَرجُوُكُم تَنتَبِهُونَ؟ فَهذِهِ نِساءُ الرَّسُولِ(ص) فَقَدْ عَلاهُنَّ مِن بَعدِکُم النُّحُولُ! فَقُومُوا عَنْ نَوْمَکم، أَیُّهَا الْکِرامُ، وَ ادْفَعُوا عَنْ آل الرَّسُولِ(ص) الطُغَاةَ اللّئامَ》 ♦️چرا شما را ندا مى كنم ولى كلام مرا نمى‌شنوید؟! شما را فرا مى خوانم، ولى مرا اجابت نمى‌كنید؟! پس اینان زنان آل رسولند که پس از شما یاوری ندارند. از خواب برخیزید ای کریمان و در برابر این عاصیان پست از آل رسول(ص) دفاع کنید.(۲) سپس امام(ع) راهی میدان نبرد شد و شمشیر از نیام کشید و مبارز طلبید. و چندین بار رجز خواند و در قسمتی از رجزهایشان فرمودند : 📜《أَنَا ابْنُ عَلِیِّ الطُّهْرِ مِنْ آلِ هَاشِمٍ، کَفَانِی بِهَذَا مَفْخَراً حِینَ أَفْخَرُ، وَ جَدِّی رَسُولُ اللَّهِ أَکْرَمُ مَنْ مَضَى، وَ نَحْنُ سِرَاجُ اللَّهِ فِی الْخَلْقِ نَزْهَرُ، وَ فَاطِمُ أُمِّی مِنْ سُلَالَةِ أَحْمَدَ، وَ عَمِّی یُدْعَى ذَا الْجَنَاحَیْنِ جَعْفَرُ، وَ فِینَا کِتَابُ اللَّهِ أُنْزِلَ صَادِقاً، وَ فِینَا الْهُدَى وَ الْوَحْیُ بِالْخَیْرِ یُذْکَرُ، وَ نَحْنُ أَمَانُ اللَّهِ لِلنَّاسِ کُلِّهِمْ، نُسِرُّ بِهَذَا فِی الْأَنَامِ وَ نَجْهَرُ، وَ نَحْنُ وُلَاةُ الْحَوْضِ نَسْقِی وُلَاتَنَا، بِکَأْسِ رَسُولِ اللَّهِ مَا لَیْسَ یُنْکَرُ، وَ شِیعَتُنَا فِی النَّاسِ أَکْرَمُ شِیعَةٍ، وَ مُبْغِضُنَا یَوْمَ الْقِیَامَةِ یَخْسَرُ》 ♦️من پسر علی طاهر(ع)، از آل هاشم هستم. اگر بخواهم فخر کنم همین افتخار مرا کافی است. و جدّ من رسول الله(ص) ارجمندترین پیامبران است و ما مشعل فروزان الهی برای هدایت خلق هستیم. و مادرم فاطمه زهرا(س) از سُلاله پیامبر(ص) است و عمویم جعفر طیار، صاحب دو بال نامیده شده است. در خاندان ما کتاب الهی، قرآن نازل شده است که صادق است،‌ و در خاندان ما هدایت و وحی الهی به نیکی یاد می‌شود. و ما امان الهی برای همه مردم در آشکار و پنهان هستیم. و ما صاحب حوض کوثریم و محبان خود را با پیاله رسول الله(ص) سیراب می‌کنیم،‌ و در این کار هیچ انکاری وجود ندارد. پیروان ما در بین مردم بهترین پیروان هستند، و مبغض ما در روز قیامت زیان‌کاران خواهند

بود.(۳) سپس شروع به نبرد کرد و هر که در برابرش قرار گرفت، به خاک هلاکت می افتاد؛ عده زیادی از نیروهای دشمن را به جهنم فرستاد تا وقتی که دیگر هیچ‌کس جرأت به میدان آمدن نداشت. فرياد عمر سعد بلند شد كه مادرتان به عزايتان بنشيند، به مبارزه كي رفته ايد؟ (هَذَا ابنُ قَتَّالِ العَرَبُ! فَاحمِلُوُا عَلیَه مِن کُلِّ جَانِبِ!) ♦️اين پسر كشنده عرب، علي بن ابيطالب(ع) است! از هر طرف او را احاطه کنید و به تنهايي به جنگ او نرويد.(۴) امام حسین(ع) به تنهایی، ساعاتی چند با دشمن مبارزه کردند و به هر طرف حمله می‌کردند گروهی را به هلاکت می‌رسانید. هرگاه برای آن حضرت(ع) فرصتی به دست می‌آمد، به خیمه‌ها بر می‌گشتند و با حضور خود، کودکان و زنان بی پناه را تسلی می‌دادند و بار دیگر با آنان خداحافظی می‌کرد. تا اینکه امام(ع) برای آخرین بار برای وداع به خیمه ها آمد. و پس از توصیه اهل بیتش به سکوت، با خواهران، زنان، فرزندان و کودکان خویش وداع کرد. درخواست کرد که پیراهنی برایش بیاورند و فرمود : 📜《ائْتُونی بِثَوْبٍ لا یُرْغَبُ فیهِ، الْبِسُهُ غَیْرَ ثِیابِی، لا اجَرَّدُ، فَانِّی مَقْتُولٌ مَسْلُوبٌ》 ♦️برایم جامه کهنه‌اى بیاورید که کسى به آن رغبت نکند تا آن را زیر لباسهایم بپوشم و بعد از شهادتم مرا برهنه نکنند، زیرا مى‌دانم پس از شهادت لباسهایم ربوده خواهد شد.(۵) حضرت(ع) پیراهن را از چند جا پاره کرد تا از دستبرد سپاه کوفه مصون بماند و آن را زیر لباس‌ها پوشید، پس از شهادت امام(ع)، این پیراهن نیز غارت شد. سپس با یکایک زنان حرم خداحافظی کردند. و بعد بر بالین امام سجّاد(ع) حاضر شد. هنگامی که امام(ع) مشغول وداع با اهل حرم بود، به دستور عمر بن سعد، سپاه کوفه به خیام او حمله ور شدند و او را هدف تیرهای خود قرار دادند؛ به گونه‌ای که برخی تیرها چادرها را درید و موجبات وحشت اهل حرم را فراهم آورد. امام حسین(ع) در این موقع به امام سجاد(ع) فرمود : 《فرزندم! تو پاک‌ترین ذریّه و برترین عترت منى و تو جانشین من بر این بانوان و کودکانى. آنان غریب و بى‌کس‌اند که تنهایى و یتیمى و سرزنش دشمنان و سختى‌هاى دوران آنان را فرا گرفته است. هر گاه که ناله سر دادند آنان را آرام کن، و چون هراسان شدند مونسشان باش و با سخنان نرم و نیکو، خاطرشان را تسلّى بخش. چرا که کسى از مردانشان جز تو نمانده است تا مونسشان باشد و غم‌هایشان را به وى باز گویند. بگذار آنان تو را ببویند و تو آنان را ببویى و آنان بر تو گریه کنند و تو بر آنان.》 آنگاه امام(ع) دست فرزندش را گرفت و با صداى رسا فرمود : 📜《یا زَیْنَبُ وَ یا امَّ کُلْثُومِ وَ یا سَکینَةُ وَ یا رُقَیَّةُ وَ یا فاطِمَةُ، اسْمَعْنَ کَلامی وَ اعْلَمْنَ أَنَّ ابْنی هذا خَلیفَتی عَلَیْکُمْ، وَ هُوَ إِمامٌ مُفْتَرِضُ الطَّاعَةِ》 ♦️اى زینب! اى امّ کلثوم! اى سکینه! اى رقیّه! و اى فاطمه! سخنم را بشنوید و بدانید که این فرزندم جانشین من بر شماست و او امامى است که پیروى از او واجب است. سپس به فرزندش فرمود : 📜《یا وَلَدی! بَلِّغْ شیعَتی عَنِّیَ السَّلامَ فَقُلْ لَهُمْ : إِنَّ أَبی ماتَ غَریباً فَانْدُبُوهُ وَ مَضى شَهیداً فَابْکُوهُ》 ♦️فرزندم! سلامم را به شیعیانم برسان و به آنان بگو: پدرم غریبانه به شهادت رسید پس بر او اشک بریزید.(۶) در این حین اهل بیت، زنان، دختران، کودکان، همه دویدند و حلقه وار ابی عبدالله(ع) را محاصره کردند. بعضی از بچه ها فریاد العطش زدند و آب خواستند و وقتی جراحات و زخم های بدن حضرت را دیدند، صیحه زدند. 《وَ صَحِنَ النِسوَهُ وَ لَطَمنَ وُجوهَهُنَّ》 ♦️و به صورت های خودشان لطمه زدند.(۷) سپس ندا زدند : 📜《يَا سُكَيْنَةُ، يَا فَاطِمَةُ، يَا زَيْنَبُ، يَا أُمَّ كُلْثُومٍ، عَلَيْكُنَّ مِنِّي السَّلَامُ》 ♦️ای سکینه، ای فاطمه، ای زینب، ای ام کلثوم، خداحافظ شما!(۸)مام حسین(ع) مجدد راهی میدان جنگ شد. در ابتدای کار مردى از سپاه دشمن به نام ابوالحتوف تیرى به سوى امام(ع) رها کرد. تیر به پیشانى امام اصابت کرد. آن را بیرون کشید و خون بر چهره و محاسن امام(ع) جارى شد، عرض کرد : 📜《اللَّهُمَّ إِنَّکَ تَرى ما أَنَا فیهِ مِنْ عِبادِکَ هؤُلاءِ الْعُصاةِ، اللَّهُمَّ أَحِصَّهُمْ عَدَداً، وَ اقْتُلْهُمْ بَدَداً، وَ لا تَذَرْ عَلى وَجْهِ الْأَرْضِ مِنْهُمْ أَحَداً، وَ لا تَغْفِرْ لَهُمْ أَبَداً》 ♦️خدایا! تو شاهدى که از این مردم سرکش به من چه مى‌رسد. خدایا! جمعیّت آنان را اندک کن و آنان را با بیچارگى و بدبختى بمیران، و از آنان کسى را بر روى زمین مگذار و هرگز آنان را نیامرز.(۹)

سپس به آنان حمله کرد، و به هر کس که مى‌رسید او را با شمشیرش بر خاک مى‌افکند، این در حالى بود که تیرها از هر سو مى‌بارید و بر بدن امام(ع) مى‌نشست و مى‌فرمود : 📜《یا أُمَّةَ السُّوءِ! بِئْسَما خَلَّفْتُمْ مُحَمَّداً فی عِتْرَتِهِ، أَما إِنَّکُمْ لَنْ تَقْتُلُوا بَعْدی عَبْداً مِنْ عِبادِ اللَّهِ فَتُهابُوا قَتْلَهُ، بَلْ یُهَوِّنُ عَلَیْکُمْ عِنْدَ قَتْلِکُمْ إِیَّاىَ، وَ ایْمُ اللَّهِ إِنّی لَأَرْجُوا أَنْ یُکْرِمَنِی رَبِّی بِالشَّهادَةِ بِهَوانِکُمْ، ثُمَّ یَنْتَقِمُ لی مِنْکُمْ مِنْ حَیْثُ لا تَشْعُرُونَ》 ♦️اى بدسیرتان! شما در مورد خاندان پیامبر(ص) بد عمل کردید. آرى! شما پس از کشتن من از کشتن هیچ بنده‌اى از بندگان خدا هراسى ندارید، چرا که با کشتن من قتل هر کس برایتان آسان خواهد بود. به خدا سوگند! من امیدوارم که پروردگارم شما را خوار و مرا به شهادت (در راهش) گرامى بدارد. آنگاه از جایى که گمان نمى‌برید انتقام مرا از شما بگیرد. حصین بن مالک سکونى فریاد برآورد و گفت : (اى پسر فاطمه! چگونه خداوند انتقام تو را از ما بگیرد؟) امام(ع) فرمود : 📜《یُلْقی بَأْسُکُمْ بَیْنَکُمْ وَ یَسْفِکُ دِماءَکُمْ، ثُمَّ یَصُبُّ عَلَیْکُمُ الْعَذابَ الْأَلیمَ》 ♦️نزاع و اختلاف در میانتان مى‌افکند و خونتان را مى‌ریزد آنگاه شما را به عذاب دردناک گرفتار مى سازد.(۱۰) امام(ع) همچنان مى‌جنگید تا آن که زخم‌هاى بسیارى بر بدن مبارکش وارد شد. هنگامى که دشمنان، امام را آماج تیرها قرار دادند تیربه گلوى امام(ع) اصابت کرد و فرمود : 📜《بِسْمِ اللَّهِ وَ لا حَوْلَ وَ لا قُوَّةَ إِلّا بِاللَّهِ، وَ هذا قَتیلٌ فی رِضَى اللَّهِ》 ♦️به نام خداوند و هیچ حرکت و نیرویى جز از جانب خدا نیست و این شهیدى است در راه رضاى خدا!(۱۱) 📜《فَبَیْنَا هُوَ وَاقِفٌ إِذْ أَتَاهُ حَجَرٌ فَوَقَعَ عَلَى جَبْهَتِهِ فَأَخَذَ الثَّوْبَ لِیَمْسَحَ الدَّمَ عَنْ جَبْهَتِهِ فَأَتَاهُ سَهْمٌ مَسْمُومٌ لَهُ ثَلَاثُ شُعَبٍ فَوَقَعَ عَلَى قَلْبِهِ》 ♦️در همان حال که حضرت(ع) ایستاده بودند، سنگى از دشمن آمد و به پیشانى حضرت(ع) اصابت نمود، امام(ع) پیراهن را بالا زد تا خون پیشانى را باز دارد که تیرى سه شاخه و زهر آلود آمد و بر قلب مقدس امام(ع) نشست. امام (دعاى قربانى خواند) و فرمود : 📜《بِسْمِ اللَّهِ وَ بِاللَّهِ وَ عَلى مِلِّةِ رَسُولِ اللَّهِ(ص)》 ♦️به نام خدا و به یارى خدا و بر آیین رسول خدا(ص). آنگاه سرش را به آسمان بلند کرد و عرض کرد : 📜《إِلهی إِنَّکَ تَعْلَمُ أَنَّهُمْ یَقْتُلُونَ رَجُلًا لَیْسَ عَلى وَجْهِ الْأَرْضِ ابْنُ نَبِىٍّ غَیْرَهُ》 ♦️خداى من! تو آگاهى که اینان کسى را مى‌کشند که در روى زمین پسر پیامبرى جز وى نیست. سپس تیر را بیرون کشید و خون همچون ناودان جارى شد.(۱۲) حضرت(ع) دست را از خون پر کرد و آن را به سر و صورت کشید و فرمود : 📜《هکَذا وَاللَّهِ أَکُونُ حَتّى أَلْقى جَدّی رَسُولَ اللَّهِ وَ أَنَا مَخْضُوبٌ بِدَمی، وَ أَقُولُ : یا رَسُولَ اللَّهِ(ص)! قَتَلَنی فُلانٌ وَ فُلانٌ!》 ♦️آرى، به خدا سوگند! مى‌خواهم با همین چهره خونین به دیدار جدّم رسول خدا صلى الله علیه و آله بروم و بگویم : اى رسول خدا(ص)! فلان و فلان مرا شهید کردند.(۱۳) امام(ع) بر روی مرکب نشسته بود و بر نیزه خود تکیه کرده بودند که در این لحظه تاب و توان امام(ع) رفت و از اسب به زمین افتاد ولی به زحمت مجدد برخاست. امام باقر(ع) می فرماید : 📜《لَقَد قُتِلَ بِالسَّیف وَ السَّنان وَ بِالحِجارَةِ وَ بِالخَشَبِ وَ بِالعَصا وَ لَقَد أوطئوه الخِیل بَعدَ ذلک》 جدّم ابی عبدالله را با شمشیر، با نیزه، با سنگ، با چوب، با عصا کشتند، و بعد هم اسب بر بدن او تاختند.(۱۴)ر ظهر عاشورا وقتی حضرت زینب کبری(س) دید دشمن امام حسین(ع) را محاصره کرده و بدن صد پاره ی امام(ع) داخل گودال افتاده، رو به مدینه کرد و با صدایی غم انگیز، ندبه کنان خطاب به پیامبر اکرم(ص) عرضه داشت : 📜《وامُحَمّداه، صَلّيٰ عَلَيْكَ مَليكُ السَّماء، هَذا حَسَينٌ(ع) بِالعَراءِ، مُرَمَّلٌ بالدِّماء، مُقَطَّعُ الأعضَاءِ..》 ♦️وامحمّداه! درود فرشتگان آسمان بر تو، اين حسين(ع) است كه عريان بر خاك افتاده و به خون آغشته شده و اعضايش از هم جدا شده است!(۱۵) 📝شعر : نه سید الشهدا بر جدال طاقت داشت، نه ذولجناح دگر تاب استقامت داشت، کشید پا ز رکاب آن خلاصه ایجاد، به رنگ پرتو خورشید، بر زمین افتاد، هوا ز جور خالف، چون قیرگون گردید، عزیز فاطمه(س) از اسب سرنگون گردید، https://eitaa.com/joinchat/2102525986Cbab1324731

بلند مرتبه شاهی زصدر زین افتاد، اگر غلط نکنم، عرش بر زمین افتاد! 👤مقبل کاشانی 📚منابع : ۱)اللهوف ابن طاووس، ص۱۱۶ ۲)معالی السبطین مازندرانی، ج۲، ص۱۷ ۳)بحارالانوار مجلسی، ج ۴۵، ص۴۹ ۴)مناقب ابن شهر آشوب، ج۴، ص۱۱۰ ۵)مناقب ابن شهر آشوب، ج۴، ص۱۰۹ ۶)معالی السبطین مازندرانی، ج۲، ص۲۰ ۷)وقعه الطف یوسفی غروی، ص ۲۶۰ ۸)بحارالانوار مجلسی، ج ۴۵، ص۴۷ ۹)المصباح کفعمی، ص۶۲۲ ۱۰)بحارالانوار مجلسی، ج ۴۵، ص۵۲ ۱۱)مناقب ابن شهر آشوب، ج۴، ص۱۱۱ ۱۲)اللهوف ابن طاووس، صص۱۲۰-۱۲۱ ۱۳)مقتل الحسین(ع) خوارزمی، ج۲، ص۳۴ ۱۴)بحارالانوار مجلسی، ج ۴۵، ص۹۱ ۱۵)مناقب آل ابی طالب ابن شهرآشوب، ج۴، ص۱۱۳ ➖️➖️➖️➖️➖️➖️➖️➖️ https://eitaa.com/joinchat/2102525986Cbab1324731

| بلند شو علمدار...😭 ___

➡️ ادامه قسمت قبل 🏴 میعادگاه عُشاق و مراتب عاشقی (قسمت۸) چگونه عبارتِ⬇️ 👈 "ندیدم جز زیبایی"، دلیلی بر عارفه و عالمه بودن زینب کبری (س) است؟ 🎤 سخنران: استاد صادقزاده ✍️ تکمیل و ویرایش: اتاق فکر اندیشکده [۱] 🌄 امیرالمؤمنین علیه السلام در حدیث شریفِ "حقیقت نور" می فرماید: "نورٌ یَشرُقُ مِن صُبحِ الازلِ فَیَلوحُ علی هَیاکِلِ الماهیات" [نور از صبح ازل، بر هیاکل ماهیات و مخلوقات می‌تابد] و به هر چیزی "بود" و وجود، می‌دهد. ⬅️ اگر در شب، لامپ مکانی خاموش شود، همدیگر را نمی‌بینیم. ما به چه واسطه‌ای همدیگر را می‌بینیم؟ به واسطه‌ی⬅️ "نور" است. 🌄 اگر "نور" نباشد و "ظلمت" محض باشد، ما هستیم، اما دیده نمی‌شویم. آنچه که ما را آشکار کرده است و می‌بینیم و همدیگر را می‌شناسیم "نور" است. لذا خدا با نوری که (فلاسفه عارف مسلک و عرفا، آن را صادر اول یا مخلوق اول می نامند) در انسان کامل و معصومین قرار داده است، ⬅️ تمام حقایق، موجودات و مخلوقات آشکار شده‌اند و همه‌ی آنها، دیده می‌شوند. 🌄 اگر دیده‌ی و دل عارف، حقیقت بین باشد، ⬅️ به محض اینکه چشم خودش را به هستی باز کند، خواهد گفت: "ما رأيت إلا جَمیلا..." در عالَم فقط نور است و از ظلمت، "بودی" نیست... "نور" ظلمت را از بین برده است. ☀️ حضرت زینب س، در آن "نهایت مقام توحید" بود و دید که هستی را فقط "نور" گرفته است و اصلا از "ظلمت" خبری نیست. ظلمت که بر امام حسین ع غلبه نکرد، اصلا نمی‌تواند غلبه کند! در کربلا یک ظهوری از جلال و قهر الهی بود، آنجا زینب کبری دید که دست خود خدا که نور است و دست خود امام حسین علیه السلام در کار است. اصلا در کربلا دست خود اباعبدالله الحسین در کار بود... او خودش صحنه‌ی کربلا را اداره می‌کرد و در این زمینه حرفها هست... 🌄 حضرت زینبی که فرمود: "ما رأيت إلا جَمیلا" خودش نیز جمیل است، که جمیل می‌بیند. زشتی که نمی‌تواند⬅️ جمال ببیند. لذا حضرت زینب س، در کربلا خودش را هم زیبا دید و دیگر زیبایی ها را هم دید. فلم انظر بعینی غیر عینی، یا به تعبیر دیگر بفرمائید او امام حسین و امام زمان علیهما السلام را دید. امام حسین و امام زمان در کربلا یکی هستند، حکایتگر همان نور انسان کاملی است که در حدیث حقیقت نور از قول امام علی ع بیان شده است.[۲] 🌄 عجب مطلبی است که در سال ۶۱ هجری امام زمان ارواحنا فداه در کربلا دیده شد! معشوق و عشق و عاشق هرسه اینجا یکی است. چون وصل در نگنجد، هجران چه کار دارد امام حسین علیه السلام خود حکایتگر عشق مطلق بود، اینجا آمد و آن را عیان کرد. ادامه دارد⬅️ -------------------------- ۱. 📚 اندیشکده "علوم قرآن، عرفان، اخلاق و عقاید" ۲.نوری اساس "فلسفه اشراق" و توسط شیخ شهید "شهاب الدین سهروردی"، بنا نهاده شد و ملاصدر از نور به وجود تعبیر کرده است https://eitaa.com/joinchat/2102525986Cbab1324731