مسموم‌ترین نوعِ رابطه، رابطه با آدمیه که بهت حس ناکافی‌بودن میده.
علاوه‌بر اینکه هر لحظه میری جلو آیینه یه عیب و ایراد جدید از خودت پیدا میکنی،
دائم حس میکنی اون آدم، چون باهات تو رابطه‌ست، داره بهت لطف بزرگی میکنه؛
انگار یه زباله‌ای!
♡
تا حالا شده است حرف هایت با یک نفر تمامی نداشته باشد؟!
تا حالا شده است نفهمی زمان با چه سرعتی گذشته؟!
و تا حالا شده است با یک نفر فقط بعد از چند کلمه حرف زدن خسته شوی و دیگر دلت نخواهد به حرف زدن ادامه دهی؟!
دست خود آدم نیست!
بعضی ها عجیب به دل می نشینند، اصلا دل ات جذب دل اش می شود، رفیقِ دل اش می شود.
به عقیده ی من هرگاه حرف هایت با آن یک نفر تمامی نداشت، و آفتاب طلوع کرد و شما هنوز مشتاق به حرف زدن بودید،
شما فراموش نشدنی ترین آدم های زندگیِ هم هستید...
|محسن دعاوی|
🌵
میگفت:«فراموش کردن کسی که دوسش داری مثل حل شدن قندی میمونه که تو چایی انداختی. درسته که اون قند حل میشه و دیده نمیشه ولی برای همیشه مزه‌ی اون چایی رو عوض کرده...» راست میگفت وقتی کسی وارد زندگیت میشه دیگه نمیشه فراموشش کنی..حتی اگه بره!
|ففری|
🌵
یه وقتایی میشینم فکر میکنم میگم چرا اینجوری شد؟من که همیشه دوستشون داشتم، منکه همیشه با تمومم قلبم میخواستمشون،یه جاهایی بیشتر از خودم باهاشون رفیق بودم،اما اونا اینجوری نبودن من تک تک لحظه هامو کنارشون بودم، تو شادی هاشون، تو غم هاشون، تو لحظه های که هیچ کسیو نداشتن، تمومه وقتایی که میتونستم و نمیتونستم کنارشون بودم، ولی وقتی خودم تنها بودم نه وسط هفته بودن، نه روز تولدم، نه تو پاییز، نه زمستون، نه روزای قشنگم،نه روزای خاکستریم نه روزای که روز و شب اش برام یه شکل بود.. میدونی همشو خودم تنهایی کنار خودم بودم! پس اگه الان میبینی اونقدر قوی ام که راحت رها کنم، بدون که من تاریک ترین روزامو تنها بودم و وانمود کردم که خوبم..!
|اختاپوس بی کله|
