‌ 🔻حربۀ لیبرالهای ایرانی! 🔹شالوده‌ریزی لیبرالیزاسیون کنونی ایران که بر جمهوری اسلامی سایه افکنده، در دهۀ هفتاد پدید آمد. کنار گذاشتن سروش از ستاد انقلاب فرهنگی، تشکیل حلقۀ کیان توسط او و تئوریزه کردن مباحث الهیتی و فلسفی، مقدمه‌ای بر لیبرالیزاسیونِ روح حاکمیت و دِموکراتیزاسیون ساختار حاکمیت ایران بود. سروش را که میتوان پدر فلسفی و الهیتی آن جریان دانست، طبق ایدئولوژی خویش، بسط حاکمیت لیبرال را بر سر داشت و با تکیه بر همان ایدئولوژی، حجاریان طرح دموکراسی را نگاشت و به هاشمی ارائه داد. حال اینکه این طرح توسط هاشمی پذیرفته شد یا خاتمی؟ یا اینکه این طرح چگونه به منصۀ ظهور رسید؟ از حوصلۀ بحث خارج است. اما آنچه که مورد اهمیت است، اینست که ایدئولوژی فلسفی/الهیتی سروش، ایده‌پردازی و تئوری‌پردازی سیاسی حجاریان و جاه‌طلبی خاتمی و عمل‌گرایی و نفوذ هاشمی، همه و همه دست به دست هم داده تا مکانیزم لیبرالیزاسیون را کامل کند. الهیت و حکمت، تئوری و ایده، و بعد اجرا و عمل به خوبی و موبه‌مو شکل گرفت و انجام شد. به راستی که باید هنر استراتژی لیبرالها را تحسین کرد! 🔸پزشکیان که از تَه‌مانده‌های آن تفکّر است، پیش از ورود به عرصۀ انتخابات، تُهی از ایدئولوژیک نگاشته بر کاغذ و عاری از تئوری بود. پس از رَهسپاری به عرصۀ انتخابات و در کارزار مناظرات و تبلیغات انتخاباتی هم نیز، این امر نمایان بود. پزشکیان را جز پیرِ فرتوتِ ساده‌لوح، تاریک‌اندیش و خوش‌بین نظاره نکردیم. پیرمردی که توهّم موعظه‌گری و پندواندرز به سر دارد و همه را به وحدت، سازش و وفاق فرا میخواند! در این اتمسفرِ بی‌آبرویی، باز حربۀ گذشته و تجربیات لیبرالها به دادشان رسید. حربۀ لیبرال‌ها، گزافه‌گویی و چَرندپراکنی‌های تقلیل یافته و کوچه‌و‌بازاری پزشکیان را نیز تئوریزه کرد. «سازش با یکدیگر» و «قبح زدایی سیاسی» که از هذیان‌گویی و لفظ‌بازی‌های پزشکیان بود را، تبدیل به «وفاق‌ملی» کردند. فراخوان مقاله و یادداشت، تدارک همایش، گفتگو و کنفرانس، تبلیغات رسانه‌ای و پروپاگاندای ژورنالیستی، همه و همه، گواهی‌ست بر تئوری‌پردازی «وفاق ملی». به حق که چه هنر مکارانه‌ای! با لفاظی‌ها و یاوه‌سرایی‌های یک پیرمرد هم تئوری پردازی کردند. 🔹دهۀ هفتاد، سروش‌ها و حجاریان‌ها در میدان لیبرالها حضور داشتند و جولان میدادند، اما حال حضور ندارند. فقدان رهبری همچون هاشمی برای لیبرالها نیز، آنان را در انتخابات اخیر، جزیره‌ای و بی‌بُتّه نشان داد. لیبرالها برای ضعف خویش دست به جبران زدند. مرعشی در پی تصاحب جایگاه هاشمی، به‌ظاهر بی مسئولیت، اما در باطن بر همه سایه افکنده و امثال قوچانی‌ها تئوری‌پردازی میکنند؛ و وای به حال لیبرالها که از هاشمی به مرعشی و از حجاریان و سروش به قوچانی و ظریف و نبوی رسیده‌اند! اما معتقدم این جریان رو به افول است، افولی فکری/شخصیتی. روز به روز مُسن‌تر، بی‌سواد‌تر و مضحک‌تر می‌شوند. دعوت از امثال‌ دخانچیِ اعتدالخواهِ مذبذب، شاهد بر این امرست. چرا که لیبرالها در دهۀ اخیر، نیروهای جوانی در آستین نداشته و جز تربیت عده‌ای اپوزیسیون‌ِ مجازیِ بی‌سواد‌، رَه‌ به جایی نبرده‌اند. ✍علی رشیدی @andar_tamolat

🔉#بشنوید سخنرانی استاد حسن رحیم‌پور ازغدی با موضوع: "انسانیت" بدون "معنویت"، محال است. (نگاهی به دعای ام داوود و معنویت "مبارزه") میلاد امام علی (ع) و اعتکاف نیمه رجب @andar_tamolat

پ.ن: شهید نواب صفوی در شامگاه ۲۷دی ١٣٣٤ تیرباران شده و به شهادت رسیدند...

🎙استاد حسن رحیم‌پورازغدی . سیدقطب پای سخنان نواب . نواب خواستار تشکیل حکومت اسلامی . تهمت تندروی به فدائیان اسلام . ایجاد تجمعی ۵هزار نفری برای دفاع از فلسطین و... @andar_tamolat

‌ تصویر حاوی زنی‌ست با شجاعتی«حیدری»، عفتی«فاطمی» و خطابه‌ای«زینبی» که در برابر نیروهای صهیون، عزّت اسلام را به رخ می‌کشد. آری، اینان تربیت‌یافتگان اسلام ناب‌اند! #ویراستی https://virasty.com/Ali_rsh21/1737912419590583214

‌ 🎯 چه مشکلی دارد که همه دربارۀ همه‌چیز نظر بدهند؟ 🔴 هر کس چندوقتی در شبکه‌های اجتماعی پرسه زده باشد، با ‌پدیده‌ای عجیب و باورنکردنی مواجه شده است: «همه دربارۀ همه‌چیز حرف می‌زنند». مسئله وقتی ترسناک‌تر می‌شود که نه‌تنها این کار نهی نمی‌شود، بلکه تحت فشار عمومی، از آن‌هایی که چنین کاری نمی‌کنند هم خواسته می‌شود که دربارۀ هیچ موضوعی ساکت نباشند و نظرشان را بگویند. اگر مقاومت کنند و حرفی نزنند هم با تعابیری مثل «ترسو»، «بی‌مسئولیت» یا «محافظه‌کار» تنبیه می‌شوند. جراد هندرسن، پژوهشگر فلسفه، می‌گوید باید فکری به حال این وضعیت بکنیم. 🔴 هندرسن می‌گوید فقط این فشار بیرونی نیست که ما را ترغیب یا مجبور می‌کند که دربارۀ همه‌چیز حرف بزنیم، بلکه بخش مهمی از این فشار، درونی شده است: خودمان را با دیگران مقایسه می‌کنیم که دربارۀ هر اتفاقی موضعی دارند و به خودمان می‌گوییم چرا ما موضع نگیریم؟ 🔴 بااین‌حال، نتیجۀ این فرایند واقعاً مأیوس‌کننده است. واقعیت این است که وقتی تلاش می‌کنیم دربارۀ هر چیزی نظر بدهیم، چاره‌ای نداریم جز اینکه مزخرف ببافیم. و وقتی در سطح جمعی همه همین‌کار را می‌کنند، کل فضای عمومی پر می‌شود از مزخرفات. آن‌وقت اگر بخواهی از حقیقتِ موضوعی سر در بیاوری، تقریبا امکان ندارد بتوانی موفق شوی. هندرسن برای توصیف این وضعیت، از نظریۀ مشهور هری فرانکفورت دربارۀ «مزخرفات» استفاده می‌کند. مزخرف چیزی است خارج از دوگانۀ حقیقت و دروغ. 🔴 فرانفکورت می‌گوید مزخرف از «عدم توجه» آب می‌خورد. موقعیتی که مسئله دیگر حقیقت‌داشتن، یا حقیقت‌نداشتن نیست، بلکه از اساس حقیقت بی‌اهمیت است. از این جهت بین مزخرف‌گو و دروغ‌گو تفاوتی هست: برای دروغ‌گو حقیقت اهمیت دارد، هرچند انکارش می‌کند. اما برای مزخرف‌گو صدق و کذب فرقی با هم ندارند. 🔴 اگر می‌خواهید بهتر بفهمید سازوکارِ مزخرفات چطور است، به کلمۀ «وایب» که این روزها خیلی مد شده است توجه کنید. وقتی آدم‌ها در شبکۀ اجتماعی حرف می‌زنند، دیگر به درست‌بودنش فکر نمی‌کنند؛ همه‌چیز فقط وایب است. وقتی آدم‌ها چنین کاری می‌کنند، عملاً خودشان را در لاکی محافظ قرار می‌دهند که از هر انتقادی مصون است. اگر از آن‌ها بپرسی بر چه مبنایی حرف می‌زنند، لبخندزنان جواب می‌دهند: «چرا من رو جدی می‌گیری؟ من خودمم خودم رو جدی نمی‌گیرم!». 🔴 مزخرف‌گوها ظاهراً آسیبی به ما نمی‌زنند، صرفاً بامزه و سرگرم‌کننده‌اند. اما در واقع هزینۀ سنگینی بابت کارشان پرداخت می‌کنیم: «به آن‌ها عادت می‌کنیم.» و با عادت‌کردن به راه و رسم آن‌ها، به آدم‌های بدتری تبدیل می‌شویم. این خطر جدی است و ای بسا لازم باشد فعالانه در برابر آن مقاومت کنیم. 🔴 هندرسون می‌گوید باید برای خودمان مقرراتی سختگیرانه بگذاریم تا از وسوسۀ فراگیر مزخرف‌گویی جان به در ببریم. روش پیشنهادی او «کوچک‌فکرکردن» است. کوچک‌فکرکردن یعنی تمرکز بر یک موضوع مشخص و تلاش برای سردرآوردن از حقیقتِ آن. باید مثل آدم‌هایی رفتار کنیم که حقیقت را جدی می‌گیرند، یعنی شواهد جمع می‌کنند، به جزئیات استدلال‌ها توجه می‌کنند و تمام ارجاعات را بررسی می‌کنند و از همه مهم‌تر، دربارۀ چیزهایی که نمی‌دانند، حرف نمی‌زنند. حتی اگر این کار باعث شود برچسب بخورند و از جمعِ آدم‌های باحال کنار گذاشته شوند. 📌 ادامۀ مطلب را در لینک زیر بخوانید: B2n.ir/r67667 @andar_tamolat