بسم تعالی دانشگاه ها همیشه مظهر فرصت های یک کشور بوده اند و از این رو همیشه خانه و مسکن نخبگان این مرز و بوم ، اما دانشگاه های ما هیچ گاه رنگ و بوی یک خانه گرم را نداشته اند و همیشه صفا و صمیمیت را قربانیِ رونق احتمالی بازار علم و پژوهش کرده اند و زمانی که امکانات یک کشور مهم نباشند و برای دانشگاهیان فرصت حیات نباشد از تخصص ها نیز کاری ساخته نیست! #ببینید #اندیشکده_ضحی ▪️ @andishkade_zoha_ir

. نمی دانم شاید فکر کنید دیوانه شده ام و شاید درست فکر می کنید اما خودم می گویم که خسته شدم....خودم می گویم که دنبال یک خانه گرمم که از هیاهوی آشفته بازار دانشگاهمان به دامانش پناه ببرم دوست دارم به شما هم بگویم که از قیل و قال های امنیتی و شورشی دانش گاه نه عطر حماسه می شنوم و نه رایحه دوستی ... همه مان یاد گرفته ایم برای هم دندان تیز کنیم ، عقایدمان را به رخ هم بکشیم و همه تقصیر ها را گردن کار های انجام نشده بیاندازیم و اگر احیانا کسی خسته شد و خواست گوشش را به درد و دل دیگری باز کند به او اتهام دو رویی و ضعف ایمان و ناجوان مردی بزنیم! غافل از اینکه ناجوان مردی چیست و کجاست ؟! #قسم_به_آن_لحظه... #روز_اول #خیمه ▪️ @andishkade_zoha_ir

درباره دانشگاه

#قسم_به_آن_لحظه... #روز_اول #خیمه ▪️ @andishkade_zoha_ir

درباره دانشگاه

#قسم_به_آن_لحظه... #روز_دوم #خیمه ▪️ @andishkade_zoha_ir

«بسم رب الزهرا» میدانی گمکرده ام؛ چه چیز را؟ همه بود و نبودم را نسبت هایم را وجودم را و حتی شاید درد هایم را… میدانی شاید اصلا قصه ما همین فراموشی است و مگر نگفت او ۚ نَسُوا اللَّهَ فَنَسِيَهُمْ ۗ فراموش کردند و خدا فراموششان کرد ما قصه مان را فراموش کرده ایم و به تب تاب افتاده ایم قصه را که فراموش کنی دیگر برایت در راه بودن معنی ندارد آری خط پایان برایت مهم میشود... آری یاد کن قصه ات را نسبتت با امام مولایت را نسبتت با برادرانت را نسبتت با مادر و، اُمَت را نسبتت با سیر سیل آسای هروزگی ات را راستی را کجا میشود پیدایش کرد؟؟ آری قصه و نسبت هایت را. دل تنگم دل تنگ قصه گویی که برایم قصه بخواند و بنشینم و اشک بریزم و یاد کنم سرآغازم را درد هایم را چشمانم را عزم های رفته بر بادم را دوستان گمشده ام را گرمای سرد شده ام را چشمان کورَم را گوش های کَرَ و دستان بی قرارم را °شور عشق جوانی و نوجوانی از دست رفته ام را خدایم را امام غایبم را رهبر تنهایم را عزم های کورم را و اشک های خشک شده ام را کجایی ای قصه گو ؟؟؟ که پیدایت کنم دلتنگم وجودم پریشان و آشفته است... او که خوب میداند و خوب ما را راه میبرد ماییم که فراموش کرده ایم بهر چه آمده ایم و از کجا آمده ایم و به کجا میرویم… کجاست آن مصحف و قاری گم شده ما کجاست مُحَمّد مصطفی و ندای قلب نوازش؟ کجاست آوینی جبهه های ما؟ بیا و بار دیگر قصه ما بخوان و از یادمان مَبَر که بهر چه آمده بودیم و چرا گم شده ایم و چون اسبی که چشمانش را بسته اند در بیابان تاریک میتازیم بیا که نمیدانیم به کجا می رویم و کی می رسیمـ…

بیا و چشمان‌ِمان را باز کن دستی بر قلب های سردْ ما بزن و بخوان بنام زهرای مرضیه و حسین و حسن و ما را بیاب و جان ده که سرمای مرگ چه نزدیک است و وه که چه ترسناک و هولناکـ بیا و شور عشق خالصانه بچه بسیجی های خمینی را در ما زنده کن چه جایت خالیستْ ای قصه گوی بیابانِ تاریک ما چه خوش گفت آن فیلسوف پیر

«که وجودَت را فراموش میکنند ولی عَدَمتْ را هرگز»

خدایا چشمانمان را باز و قلبمان را پاکْ و دستانمان را پرتوان و از پرتوی نور خویش بر چشمانمان بتاب که قصه گوی تو باشیم و برای تو باشیم و قصه فراموش شده نسل مان را دوباره بخوانیم بلند با بانگی بلند و رسا «آمین یا رب العالمین» یاسر @yaser_name

﷽ در چه وضعی به سر می بریم؟ این پرسشی است که این روزها ذهن بسیاری از ما را به خود مشغول کرده است و با دیدن مشکلات و مسائل گوناگون در اطرافمان این پرسش جدی‌تر می‌شود. باید مجالی برای تامل بر وضعیت کنونی جهانمان بیابیم... شاید بگویی این تامل به چه کار می‌آید؟ تامل در وضعیت، انسان را از نزاع و جدل بیرون می‌کشد و به جای آنکه به دنبال مقصر اوضاع باشد، آماده برعهده گرفتن مسئولیت می‌شود. 💠سلسله جلسات گفتگوی دانشجویی ⏰ دوشنبه‌، ساعت ۱:۰۰ ۲۰آذر ماه 📍مکان: حسینیه واقع در طبقه فوقانی مسجد شجره، کنار درب ورودی خواهران (جنب مصلی الغدیر) #گفتگوی_دانشجویی #در_چه_وضعی_به_سر_می_بریم؟ 🆔 @andishkade_zoha_ir