بچه ها اینقدر خوب باشیم که اگه آقا اومد سرمون بالا باشه!

آقا ببخش ما نمیتونیم! ما گناه زیاد داریم!!

بچه ها، محرم تموم شد ها

کیا تغییر کردن؟

کیا، اول دهه یجور بودن، آخر دهه عوض شدن؟

کیا یجوری شدن که آخر دهه همه بهش بگن این چرا اینجوری شده؟

عوض بشید ولی عوضی نشید راه عوضی نرید از خدا و اهل بیت ناامید نشید ناامیدی حرامه

یه دیالوگ معروف توی بیشتر فیلما هست که شخصیت مصیبت دیده و غمگین فیلم داره به یکی میگه: «ولی حق من از دنیا این نبود؛ این که اینهمه زجر بکشم، اینهمه مصیبت بکشم، اینهمه سختی تحمل کنم، اینهمه بلا سرم بیاد، حق من از دنیا این نیست!» و جالب اینه که، این دیالوگ هم توی فیلم های ایرانی و هم خارجی رد و بدل میشه!!

می‌خوام راجب همین دیالوگ حرف بزنیم. شما چی؟ تابحال شده این حرفو زیر لب زمزمه کنید؟ شده به کسی بگید حق من از دنیا اینهمه سختی نیست؟ این دیالوگ خیلی جالبه بچه ها؛ خیلی!!!

می‌دونید چرا جالبه؟ برای این‌که ما خودمونو توی این دنیا صاحبِ حق می‌دونیم. در صورتی که این دنیا اصلا مال ما نیست!!! این دنیا نه ارث پدریمونه، نه مادریمون. بی تعارف میگم این دنیا فقط و فقط یه موهبتِ از جانب خدا بهمون، نه حقِ ما.

با موکبای اربعینی مثالشو می‌زنم؛ بچه ها ما مثل زائرایی می‌مونیم که برای استراحت و تجدید قوا میرن توی موکبای بین راه. شاید بتونیم تموم مدتی که این موکب هست توش بمونیم؛ ولی توی اون موکب حقی نداریم. وقتی موکب بخواد جمع بشه؛ باید بار و بندیلمونو جمع کنیم و بریم. صرفا چون یمدت توی اون موکب ساکن بودیم دلیل نمیشه بگیم حقی داریم توی اون موکب؛ ما هیچ حقی نداریم!!!

رفیقام؛ این دنیا هم مثل همون موکبس. خدا یه محلیو برامون گذاشته بنام موکب دنیا؛ صرفا برای اینکه مایی که مسافر جاده‌ی ابدیتیم، یکم تجدید قوا کنیم، یکم ابد بسازیم و بریم. همیننننن! ما خیلی توی این دنیا خودمونو الکی الکی صاحب حق می‌دونیمااا خیلی! اصلا چون خودمونو صاحب حق میدونیم اینقدر نزاع و دعوا داریم سر هر مسئله‌ی ریز و درشتی.