بحث محبت و علاقه بود. ترجیح دادم ساکت بمانم. توضیح ندادم برای یک دختر هیچ چیز زیباتر، ارزشمندتر و خواستنی تر از خواسته شدن توسط یک انسان شایسته نیست. کسی که غم و شادی او برایش غم و شادی باشد، موفقیت هایش موفقیت و خلاصه تکیه گاهی باشد که "منِ" او در "ما" ذوب شده باشد، حقیقتا دوستش داشته باشد، اگر به چنین باوری رسید، هیچ مشکلی برایش مشکل نیست و از سر جان گذشتن هم برایش سخت نیست. اصلا چشمش جز او چیزی نمی بیند. مادیات زمانی به چشم می آید که او را درست باور نکرده است. سن و سال هم نمی شناسد. اگر باورش کند، قلبش پر می شود از عشق به او و جای نفر دومی ندارد، همه چیز را با افق او می سنجد، این را همه خوب می فهمند....
ناگهان بحث عوض شد. استاد پرسید: اگر شماهایی که مادرید کودکتان را کتک بزنید چه کسی بیشتر از همه ناراحت می شود؟ مادران جمع پاسخ های تقریبا مشابهی دادند و اکثر آنها گفتند پدر بچه. استاد گفت اشتباه می کنید از همه بیشتر امام زمان علیه السلام ناراحت می شوند چون معصوم فرموده ایشان از پدر و مادر مهربان تر است....
قلب های ما را چه شده که محبت امام زمان را به اندازه یک انسان معمولی دوست داشتنی باور نمی کنیم؟
#صداقت
عکس؛ خوزستان مسیر ایران به کربلا... اسفند ۱۳۹۷
