_جناب‌شهریار

_

در درون من همیشه دو ابله وجود داشته است، یکی بجز ماندن در مکانی که هست هیچ نمی‌خواهد و دیگری تصور می‌کند که در آینده‌ی نزدیک، زندگی ممکن است اندکی کمتر سهمگین باشد. #دیالوگ‌کتاب برشی‌ازکتاب‌مالوی نوشتۀساموئل‌بکت

_

حقیقت این است که ما به نور می‌رسیم، اما جای زخم‌هامان هیچ‌وقت خوب نخواهد شد و هیچ نوری برای مداوای زخم‌های کهنه‌ی ما کاری نخواهد کرد. فرق است میان خوب شدن و فراموش کردن و ما ظاهرا خوب خواهیم‌شد اما فراموش نخواهیم‌کرد و زخم‌هامان باز خواهد ماند و همیشه وسط لبخند زدن، ناگهان، محدوده‌ای از قلب تا مغز استخوانمان عمیقا تیر خواهد کشید . ما این کاردهای به شاهرگ رسیده را نمی‌توانیم از زخم بیرون بکشیم و باید زیستن و لبخند زدن و ادامه دادن با آن‌ها را بلد شویم. که فرق است میان کسی که روی قله متولد شده و کسی که برای رسیدن به قله، انگشتانش را از دست داده .

مازندارنی‌های یه جمله دارن که وقتی عزيزشون حالش خوب نيست بهش ميگن: مِن تِه دِلٍ درد وِسه بٓميرم یعنی: من برای اون دردی كه توو دلته بميرم حس حمايت و مهربونی قشنگی همراهش داره :)

_

سیوش کن : мое солнце به معنی خورشید من ! -واژه‌ی‌روسی