ما به آدمای همدل و همراه نیاز داریم. از اون دسته آدمایی که تنها چیزی که توی زندگی‌ می‌خوان، موفقیت خودشون و اطرافیانشونه؛ نه فقط خودشون. آدمایی که دل بزرگی دارن و وقتی کسی به کمکی احتیاج داره از هیچ چیزی دریغ نمی‌کنن. آدمایی که وقتی خودشون زمین خوردنم، هنوز به بقیه کمک کنن و فکر نکنن موفقیت بقیه خار توی چشمشونه. آدمایی که حسود و دنبال حاشیه نباشن و بدونن دارن چیکار می‌کنن و کجا می‌رن. آدمای باری به هر جهت، بادی به هر جهت، سم زندگین؛ نه برای خودشون خوبن و نه برای هیچ کس دیگه.

_

شده هی گم بشوی در خودت و دم نزنی؟ من غریبانه ترین حالتِ دردم به‌ خدا #شعرگرافی

_

شما فكر می‌كنين آدما يهويی می‌رن، یهویی تغییر می‌کنن، ولی اشتباه می‌كنين. آدما هی منتظر می‌مونن بفهمين، ببينين، انجام بدين، و تو اين مسير هربار كه نمی‌فهمين، نمی‌بينين، انجام نمی‌دين يه قدم می‌رن عقب و وقتی‌ ديگه همه چی خيلی دور و كوچيك شد روشونو برمی‌گردونن و برای هميشه میرن.

_

کم پیش می‌آید روانشناس ها چیزی را به طور قطعی بدانند؛ اما یکی از چیزهایی که آن را قطعی می‌دانند این است که آسیب‌های دوران کودکی می‌تواند ما را نابود کند. برشی از کتاب اوضاع خیلی خراب است نوشتۀ مارک منسن #دیالوگ‌کتاب

_