_

_

_

هر از گاهی حس می‌کنم یه قطعه پیانوی آروم و غم‌انگیز توی پس‌زمینهٔ زندگیم در حال پخش شدنه و راوی داستان داره می‌گه «نمی‌دانست با زندگی‌اش چه کند. دست روی دست گذاشته بود و منتظر اتفاقی بزرگ بود تا زندگی‌اش را دگرگون کند، امّا هیچ اتفاق بزرگی در کار نبود. زندگی همین بود؛ بطالت»

_

بعضي وقتا یه حس عجیبی دارم كه نميدونم كجاي راهم وايسادم.. انگار از ارتفاع ميترسم،ولي بايد برم يه جاي بلند ! انگار از دريا ميترسم، ولي بايد شنا كنم ! انگار از مسير ميترسم،ولي بايد ادامه بدم ! انگار از شروع كردن ميترسم،ولي بايد شروع كنم ! حتي انگار از ترسيدن هم ميترسم ولي بايد بتونم ..! ولی خب من همیشه خودم بودم برای خودم، خودم به خودم انگیزه دادم، خودم ادامه دادم و خودم موفق شدم به قول نیچه: آنچه مرا نکُشد، قوی ترم میکند!