یاد اون حرف جنابخان تو خندوانه افتادم که میگفت :
رامبد این دل کجای آدمه؟ مثلا گردن آدم دیدی یه موقع میگیره؟ یه دیفلوفناکی، یه پیروکسیکامی یهچیزی میزنی ول میکنه!
یا مثلا سرت تیر میکشه، مثلا ژلوفن میخوری آروم میگیره!
این دل کجاس که بعضی وقتا یجوری میگیره که نه ژلوفن، نه پیروکسیکام، نه نوافن، نه رانیتیدین نمیتونه خوبش کنه؟(:
« وَآتَاكُمْ مِنْ كُلِّ مَا سَأَلْتُمُوهُ ۚ »
یه جا خدا میگه: یادت نره برای چیزایی که الان داری یه روزی دعا کردی و آرزشو داشتی!
اون از هر چیزی که بخوای بهت میده کافیه از ته ته قلبت بخوای :))
هر عملی نیرویی را تولید میکند که به همان شکل به ما باز میگردد، هرچه بکاریم همان را درو میکنیم.
و هنگامی که اعمالی را انتخاب کنیم که برای دیگران شادمانی و موفقیت میآورد، ثمره کارمای ما شادمانی و موفقیت خواهد بود .
هر کسی بد گفت از ما، ما نمی رنجیم از او
چند روزی روی خاکیم و دل آزاری بس است ..
ایرج طهماسب تو مهمونی میگفت:
آدمایی که دوستشون داریم سرمایه ما هستن، بهشون که فکر میکنیم قوی میشیم؛ حالا چه پیشمون باشن چه نباشن.
« جبر الله قلوبا لایعلم بکسرها سواه. »
- خدا دلهایی را که هیچ کس جز خودش از شکسته بودنشان خبر ندارد، بند میزند :)
من یه بُعد «شکننده و اشکی» دارم، یه بُعد «تو سگ کی باشی خاطر من و مکدر کنی».
حد وسط هم ندارم .