روز پنجم پیاده روی اربعین که به عمود۱۳۴۰تقریبا رسیده بودیم هوا گرم بود و بچه شیر میخواست رفتیم توی یه موکب شیرش بدم و کمی استراحت کنیم و دیدم کیف گردنی پاسپورت و موبایل و دینارها که گردنم بود اذیتم میکنه یه لحظه از گردنم درش آوردم که به بچه راحت تر شیر بدم بعد از ده دقیقه که خواستم دوباره گردنم بندازم دیدم کیفم بازه و موبایلم نیست اولش سر و صدا راه انداختم و به زبان عربی میگفتم موبایلم نیست اما همه اطرافیان اظهار بی اطلاعی میکردن خیلی ناراحت بودم و داشتم گریه ام میگرفت دیدم اذان ظهر شده پاشدم نمازمو خوندم و به حضرت اباالفضل گفتم آقا جون من گوشیمو از خودت میخام.هر چی زنگ میزدیم طرف گوشی منو خاموش کرده بوده و همسرم گفت دیگه قیدشو‌بزن اما من ته دلم روشن بود.اومدیم ایران رفتیم ریجستری کردیم و سیمکاراتام رو سوزوندم و سیمکارت جدید گرفتم فرداش جاریم زنگ زد گفت دیشب یه آقایی زنگ زدن گفتن من کربلا هستم و این گوشی رو پیداکردم و خاموش بوده سیمکارتشو در آوردم انداختم توی گوشی خودم و به شما زنگ زدم .گفتم یا حضرت ابالفضل چقدر تو بزرگی و حاجت منو دادی.دو روز پیش گوشی به دستم رسید و الان داشتم عکسای کربلا رو میدیدم.واقعا اینا خاندان کرم هستن و کسی رو دست خالی بر نمیگردونن و مطمئنم بقیه حاجتهای منو هم روا میکنن انشاءالله

ماهم موقعی که وارد نجف شدیم ، تو فرودگاه نجف کوله مون گم شد ، همسرم یک ساعت تو فرودگاه داشت در به در دنبال کوله میگشت و مامورها میگفتن نیست و احتمالا اشتباهی کسی برده. منم مضطر شدم و متوسل شدم به حضرت علی ع و گفتم خودتون کمک کنید ما مهمون شمائیم و ...، ۵ دقیقه بعد کوله مون پیدا شد. یه خانومه اشتباهی برداشته بود و متوجه شد که اشتباه شده و منم اتفاقی صداش رو شنیدم که داشت میگفت این کوله ما نیست رفتم جلو دیدم کوله مارو اشتباهی برداشته. چند دقیقه بعد هم کوله اون خانم هم پیدا شد.

اینم یه خاطره دیگم: من با داداشم راهی شدم. خانواده خواهرمم روز قبل راه افتاده بودن. تو راه پیاده روی من نتونستم پا به پای خانواده برادرم پیاده بیام. اونا تندتر راه میرفتن.‌ برا همین گفتم واسه من ماشین بگیرین میرم جلوتر اونجا منتظرتون میشینم. ماشین تا عمود ۶۰۰ میرفت. برادرم گفت تا شب ما بهت میرسیم. رفتم عمود ۶۰۰ ولی از هرکس پرسیدم‌گفتند اونا تا شب نمیرسن اینجا... خلاصه نماز مغرب عشاء خوندم . شام گرفتم خوردم و رفتم کنار جاده نشستم به انتظار... دلمم شور میزد نمیدونستم تا کی باید منتظرباشم.‌ هیچکدوممون هم سیمکارت عراقی نداشتیم به هم زنگ بزنیم. تا اینکه برای یه ساعت خوابم برد.‌ وقتی بیدار شدم حس غربت و تنهایی بدی اومد سراغم.‌ یاد حضرت رقیه (س) افتادم. گفتم قربون دل کوچولوی شما بچه های امام حسین بشم... چه دلی داشتن وقتی از خواب پا میشدین و می دیدین تو خرابه هایید😢... یه کم‌واسه غربت اهل بیت گریه کردم و بعد هم متوسل به امام زمان شدم.‌ گفتم اقا، یا خودت بیا و منو از سردرگمی در بیار یا یکی رو بفرست کمکم...‌تو همین حال بودم که سرو کله خواهرم پیدا شد.‌ باورم نمیشد اصلا...‌😢

❌حالا ک حرف این چیزا شد بگم همسایه مون ی پسر سه ساله داره ک هم کوره هم لاله و هیچ حرفی نمیتونه بزنه و راه هم نمیتونه بره،دائم بغل پدر و مادرشه... دو سه شب پیش دیدیمشون می گفت منم اربعین با پسرم و خانمم رفتیم کربلا تا شفای حسین رو بگیریم... می گفت از وقتی برگشتیم از کربلا هی میگه یومّآه(یعنی مادر به عربی)😭 در صورتی که نه خودش عربه و نه خانمش... این بچه مادر اصلی شو صدا میزنه💔😭 دعا کنید براش

🔰اربعین امسال، باشکوه‌تر و معظم‌تر از همه‌ی دوران تاریخ 🔺رهبرانقلاب: اربعین، پرچم سربلند حسین‌بن‌علی (علیه السّلام) است. [مراسم] اربعین امسال از همه سال، از همه‌ِی سالها، از همه‌ی دوران تاریخ، باشکوه‌تر و معظّم‌تر انجام گرفت. حقّاً و انصافاً باید گفت حادثه‌ی اربعین، این پیاده‌روی، این حضور همگانی مردم مسلمان، یک پدیده‌ی معجزه‌گون و معجزه‌آسا است. این یک چیز طبیعی نیست. با هیچ ترتیبی، با هیچ تدبیری، با هیچ دستی، با هیچ سیاستی امکان نداشت و امکان ندارد یک چنین حادثه‌ای پیش بیاید؛ این فقط دست خدا است. 📌بخشی از بیانات امروز حضرت آیت‌الله خامنه‌ای در مراسم عزاداری هیئت‌های دانشجویی 🗓 ۱۴۰۱/۰۶/۲۶

ِِ سلام ی خاطره هم من از اربعین سال98 دارم براتون تعریف کنم. سه سال پیش برای اولین بار بود ک اربعین خانوادگی کربلا میرفتیم من بودم وهمسرم ودوتا پسرام 15 ساله و. پسربیست ودوساله ام ک چندین بار پیاده روی رفته بود. وراهنمای ما بود ..قسمت شد اونسال با ماشین خودمون اومدیم تا مرز و بعدم رفتیم نجف یکروز موندیم بعد از راه نخستان شروع کردیم به پیاده روی اون موقع مسیر نخلستان تا راه اصلی ک حدودا دویست وخورده ای عمود بود هیچ علامتی ای نداشت که بتونیم باهم قرار بزاریم تاهمو گم نکنیم. قبلشم. هنوز هیچ صحبتی بابت اینکه اگه کسی گم شد چیکار کنه نشده بود. پا به پای هم ودست بدست هم داشتیم راهو میومدیم وباهم حرف میزدیم ک یهو ی کالسکه بینمون رد شد ومن دیگه خانوادمو ندیدم😔.. اولش باور نمیکردم به این سادگی گم شده باشم برا همین یخورده راهو اومدم جلو به امید اینکه پیداشون کنم چون همش حس میکردم من عقبتر از اونا هستم بعد ی مدت ک اومدم دیدم ن هیچ خبری نشد دیگه کم کم ترس وجودمو گرفت ک نکنه خانوادمو دیگه اصلا پیدا نکنم😱 خیلی کلافه بودم و استرس گرفته بودم یکم راهو برگشتم عقب دوباره اومدم جلوتر بعد رفتم به یکی از موکب دارا گفتم من گم شدم سیم کارت عراقی هم هیچکدوممون نداشتیم. خلاصه موکب داره با بلند گو چنبار صداشون کرد فایده نداشت توهمین گیر ودار یهو دیدم پسرم تماس گرفت اما چون سیم کارت هیچکدوممون دائمی نبود تا اومدم ج بدم تمام شارژم پرید😔. دیدم پیام داده کجایی؟ نتونستم ج بدم...😭 از موکب دارا خواستم با سیم کارت عراقی بهشون پ بدن وادرس موکبو بدن ولی متاسفانه پیام اونا بدستشون نرسیده بود دیگه نا امید شدم وشروع کردم بلند بلند گریه کردن ومدام اقا امام زمانو ازته دل صدا میزدم مغزم هنگ کرده بود فقط میگفتم یا صاحب الزمان اغثنی واشک میریختم😭 حدود نیم ساعتی همینجور.گذشت نمیدونم چی شد وکی به دلم انداخت ک پاشم یکم برم عقبترو نگاه کنم. حدود ده تا عمود رفتم عقبتر نشستم کنار ی موکبی وداشتم امام حسین وحضرت عباسو صدا میکردم وقسمشون میدادم ک منو به خانوادم برسونن ک یهو پسرمو از دور دیدم ک ی چفیه مشکی بسرش بسته بود وداشت بادقت اینور اونورو چک میکرد😭😭😭 همینجوری ک اشک میریختم با صدای گرفته بلند بلند میون جمعیت اسمشو داد میزدم😭 ک یدفعه دیدم صدامو شنید وروشو برگردوند.😍 بعدا متوجه شدم تقریبا چهار کیلومتر راهو بدون اینکه بفههم از اونجایی ک همو گم کرده بودیم جلو اومده بودم دیگه هیچ امیدی به پیدا کردن خانوادم نداشتم . اما امام حسین وامام زمان منو به خانوادم رسوندن 😭