ما در شکست گوهر یکدانهٔ خودیم سنگ ملامت دل دیوانهٔ خودیم چون بلبل از ترانهٔ خود مست می‌شویم ما غافلان به خواب ز افسانهٔ خودیم در خون نشسته‌ایم ز رنگینی خیال چون لاله دلسیاه ز پیمانهٔ خودیم گیریم گل در آب به تعمیر دیگران هر چند سیل گوشهٔ ویرانهٔ خودیم دست فلک کبود شد از گوشمال و ما مشغول خاکبازی طفلانهٔ خودیم ما چون کمان ز گوشه نشینی درین بساط هر جا رویم معتکف خانهٔ خودیم صائب، شده است برق حوادث چراغ ما تا خوشه چین خرمن بی‌دانهٔ خودیم #صائب_تبریزی 🦋🍃🦋🍃🍃🦋🍃

ناز کن ، عشوه بیا ، ناز خریدن بلدم باز هم حرف بزن ، حرف شنیدن بلدم لب خود تر بکنی ... من به کنارت هستم به قرارِ تو ... فقط زود رسیدن بلدم اشک شوق است که با دیدن تو رود شده من به عشق تو از این رود ، پریدن بلدم روبروی تو فراموش شده پلک زدن ... با همین چشم ، فقط روی تو دیدن بلدم لب تو باغ گلی هست که بر صورت توست من از این باغ ، رُزِ عشقِ تو چیدن بلدم موی تو مخمل نرمی ست ، "نوازش لازم" وَ بر این مخمل شب ، دست کشیدن بلدم کاشکی پیر شوم پای تو و پای دلت بخدا پای همین عشق ، خمیدن بلدم #رضا_قاسمی

باران و چتر و شال و شنل بود و ما دو تا… جوی و دو جفت چکمه و گِل بود و ما دو تا… وقتی نگاه من به تو افتاد، سرنوشت تصدیق گفته‌های «هِگِل» بود و ما دو تا… روز قرارِ اوّل و میز و سکوت و چای سنگینی هوای هتل بود و ما دو تا افتــاد روی میز ورق‌های سرنوشت فنجان و فال و بی‌بی و دِل بود و ما دو تا کم‌کم زمانه داشت به هــم می‌رساندمان در کوچه ساز و تمبک و کِل بود و ما دو تا… تا آفتاب زد  همه جـــا تار شد برام دنیا چه‌قدر سرد و کسل بود و ما دو تا، از خواب می‌پریم کـه این ماجرا فقط یک آرزوی مانده به دل بود و ما دو تا #نجمه_زارع

۲۵ اردیبهشت، روز بزرگداشت حکیم ابوالقاسم #فردوسی و #زبان_فارسی گرامی باد. منم بنده ی اهل بیت نبی ستاینده خاک پای «وصی» اگر چشم داری به دیگر سرای به نزد نبی و علی گیر جای گرت زین بد آید گناه من است چنین است و این دین و راه من است برین زادم و هم برین بگذرم چنان دان که خاک پی حیدرم دلت گر به راه خطا مایل است تو را دشمن اندر جهان خود دل است نباشد جز از بی​پدر دشمنش که یزدان به آتش بسوزد تنش هر آنکس که در جانش بغض علی‌ست ازو زارتر در جهان زار کیست ✍ #فردوسی 🎙 امام خامنه‌ای: من با #شاهنامه مأنوسم. حکمت شاهنامه‌ی حکیم ابوالقاسم #فردوسی، حکمت اوستایی نیست؛ حکمت قرآنی است. اگر کسی به شاهنامه دقت کند، خواهد دید فردوسی ایران را سروده، اما با دید یک مسلمان؛ آن هم یک مسلمان شیعه.