سنی بود ولی مادری داشت شیعه ! وقتی بیدار شد دید که همسفرانش رفته اند و او را جا گذاشته اند. صدای درنده ها خبر از نزدیک بودنشان می داد و بیابان خشک خبر از تشنگی طولانی، در آن حالت اضطراب و استیصال، به رسم مذهب پدری یکی یکی خلفا را صدا زد ، کمک خواست اما جوابی نشنید ، نا امید از همه جا و همه کس، یاد حرف مادرش افتاد که می گفت

ما امامی داریم که فریادرس گمشدگان است. امام زنده ی ما، کنیه اش اباصالح است.

اگر او را از صمیم دل و با این نام بخوانی ، او تو را یاری می کند !

سیدی بزرگوار همراهش شد. و تا آبادی او را رساند، ابا صالح به وعده اش عمل کرده بود، حالا نوبت او بود که به وعده اش عمل کند ! پرسید: شما با من به آنجا تشریف نمی آورید؟

فرمود: هزار نفر دیگر در جایجای زمین گفته اند ؛ یا ابا صالح المهدی ادرکنی، باید به داد آنان برسم. به آبادی که رسید فردای آن روز همسفرانش به آنجا رسیدند. مکیال المکارم، ج 1

از امام باقر (ع) و همچنین از امام صادق (ع) روایت کرده اند که فرموده اند اگر در دشت و صحرا از جاده منحرف شده و راه گم کردید پس «صالح » و یا «اباصالح » را صدا کن و بگو: «ای صالح » و یا بگو «ای اباصالح » ما را دریابید و راه را بر ما نشان دهید، خداوند شما را رحمت فرماید . من لایحضره الفقیه – الشیخ الصدوق ج ۲ ص ۲۹۸

🔴بنابراین چقدر زیباست که انسان در مقام گرفتاری و گم کردن راه و جاده و یا مسیر مادی و معنوی زندگی به ساحت مقدس حجت حق، امام زمان (ع) متوسل شود و با گفتن جمله های دلنشین و آرام بخشی چون: «یا صاحب الزمان ادرکنی » ، «یا فارس الحجاز و یا اباصالح المهدی اغثنی » از آن حضرت کمک و یاری درخواست نماید 

چرا که در حال حاضر امام زمان (ع)، حبل الله و واسطه فیض میان خدا و مردم است، پس متوسل شدن به پیامبر و ائمه اطهار و امام زمان (ع) به معنای دق الباب کردن در رحمت و هدایتگر خداوند متعال است 

البته این نکته را هم باید دانست که گم شدن و از خود بی خود شدن و یا به عبارت دیگر گم کردن راه لازم نیست که فقط راه مادی و دشت و صحرا باشد بلکه اگر کسی از نظر فکر و عقیده و ایمان و اعتقاد هم، جاده و راه را گم کرده باشد، سزاوار است که در این گونه موارد هم به ساحت مقدس آن حضرت توسل جوید و آن حضرت را به کمک و یاری بخواند .

وقتی فرزندان و اهل خانه لیاقت حضور آن پدر را بازیابند و پدر نیز قابلیت حضورش را در آنان احساس کند به منزل خود باز می گردد . بر همین اساس است که گفته می شود: منتظران مصلح خود باید صالح باشند . یعنی صلاحیت و قابلیت حضور او را داشته باشند، چرا که بی صلاحیت و بی آن که قابلیت حضور باشد، انتظار بازگشت و مراجعت کسی را داشتن معنا ندارد