#تلنگرانه
تا حالا به این فکر کردین اگه قرار بود هستی نباشه، یا باشه اما همه از اول عالِم باشن؛ بهشت و جهنم چه معنایی داشت؟
خب همه از دم فوروارد میشدن بهشت...
اما خدا به همه عقل داده! و خودمون تعیین میکنیم چقدر ازش استفاده کنیم!
از بدو تولد یه سری نیاز ها داریم و برای بر طرف کردنشون تلاش میکنیم. و هر چه بالغ تر میشیم نیاز هامون متفاوت میشه.
چون انسان=عقل+غریزه است!
اما یه جایی احساس میکنی به یه چیزی یا کسی احتیاج داری که همیشگی باشه.
یه رفیق که تو ثانیه به ثانیه زندگیت کنارت باشه؛ نه یه رفیق رهگذر که فقط تو مدرسه یا هفته ای یه بار میبینیش!
یه مادر که تو رو همه جوره تو هر شرایطی بپذیره؛ نه مادری که گاهی اوقات ازت ناراحت میشه و قهر میکنه!
نیاز پیدا میکنی به یه پدر که پشتت همیشه بهش گرم باشه و کنارت احساسش کنی. تو خوبی و بدی، تو شکست و پیروزی...
نه پدری که کلی مشغله داره و بیشتر اوقات سرش گرم کاراشه!
نیاز پیدا میکنی به همدمی که پای درد دل هات تو هر شرایطی باشه...
نه همدمی که به ظاهر همدمه، و نتونی که حتی یه جمله ساده بهش بگی و همش ترس اینو داشته باشی که به کسی نگه!
نیاز پیدا میکنی به یه معشوق که عاشقانه هاتو باهاش بگذرونی و بهش برسی؛ نه معشوقی که تو رو بخاطر خود حقیقیت نخواد و یا بهش نرسی!
وَ وَ وَ...
خیلی چیزا...
زمانی که تو به وجود خدا ی درونت نیاز پیدا میکنی،و دنبالش میری تا بهش نزدیکتر بشی، اونجاست که استارت بالغ شدنت خورده...!
اونجاس که اونقدر میری جلو و یه دفعه می بینی اگه یک دقیقه به خدا فکر نکنم حالم بد میشه.
احساس تنهایی میکنم و...
راستش ما همیشه احساس همه رو در نظر میگیریم الا خدا!
کارایی انجام میدیم که شاید بقیه خوشحال بشن یا بهمون افتخار کنن...
اما تا حالا شده قبل انجام کاری به این فکر کنیم که «با این کارم خدا چه حسی پیدا میکنه؟»
#دست_به_قلم
