💐🍃🌿🌸🍃🌼 🍃🌺🍂 🌿🍂 🌸 #فنجـانی_چـاے_بـا_خـدا #قسمت_سـی_و_نـهـم ✍نمیدانم چند ثانیه گذشت اما شیشه در دستش بود و از پارگیِ به جا مانده رویِ سینه اش خون بیرون میزد. هارمونی عجیبی  داشت قرمزیِ رنگ خون و پیراهن اسپرت و دودی رنگش روی دو زانو نشسته بود و جای زخم را فشار میداد، کاش میمیرد! چرا قلبش را نشکافتم؟! مبهوت و بی انرژی مانده بودم، شیشه را به درون سطل پرتاب کرد. چهره اش از فرط درد جمع شده بود اما حرفی نمیزد. شالِ آویزان شده از میزم را برداشت و روی سرم انداخت گوشی مدام زنگ میخورد. مطمئن بودم یان است. گوشی را برداشت با صدایی گرفته از سلامتیم گفت این آرامش از جنسِ خاطراتِ صوفی نبود مشتی دستمال کاغذی برداشت و روی زخم گذاشت که در برقی از ثانیه، تمامش خونی شد! چشم به زمین دوخته، به سمتم خم شد: برین روی تختتون استراحت کنید خودم اینا رو جمع میکنم! این دیوانه چه میگفت؟ انگار هیچ اتفاقی رخ نداده. سرش را بالا آورد تعجب، حیرت، ترس و دنیایی سوال را در چشمانم دید: واقعیت چیز دیگه ایه، همه چیز رو براتون تعریف میکنم! یک دستش را بالا آورد، با چهره ای مچاله از درد: قول میدم و به شرفم قسم میخورم که هیچ خطری تهدیدتون نکنه، نه از طرف من نه از طرف داعش! مگر مسلمانان هم شرف داشتند؟! چشمانش صادق بود و من ناتوان شده از سیل درد و شیمی درمانی، به سمت تخت رفتم. من تمام زندگیم را باخته بودم، یک تنِ نحیف دیگر ارزشِ مبارزه نداشت! پروین به اتاق آمد با دیدن حسام هینی بلند کشید. -هیییس حاج خانوم چیزی نیست یه بریدگی سطحیه، بی زحمت یه دستمال تمیز و جارو خاک انداز بیارین، بعد یه سوپ خوشمزه واسه سارا خانووم درست کنید. و با لحنی مهربان، او را از سلامتش مطمئن کرد. پروین چادر به سر و بی حرف دستم را پانسمان کرد و از اتاق خارج شد. حسام دستمالِ تمیز را روی زخمش فشار داد و با دستانی شسته شده، پاشیدگیِ اتاقم را سامان میداد. با دقت نگاهش میکردم بی رنگی لبهایش نوعی خنک شدنِ دل محسوب میشد او هم مانند پدرم هفت جان داشت! درد و تهوع به تار تارِ وجودم هجوم آورد، در خود جمع شدم. حسام با صورتی رنگ پریده از اتاق بیرون رفت صدای پچ پچ های پر اضطراب پروین را میشنیدم: آقا حسام مادر تورو خدا برو درمونگاه، شدی گچ دیوار! و صدای پر اطمینان حسام مبنی بر خوب بودن حالش. قرآن به دست برگشت. درست در چهار چوبِ باز مانده یِ در نشست. دیگر در تیررس نگاهم نبود و من از حال رفتنش را تضمین میکردم. اما برایم مهم نبود او حتی لیاقت مردن هم نداشت! چند ثانیه سکوت و سپس صدایِ آواز قرآنش. پس هنوز سرپا بود و خوب دستم را خواند بود این سرباز استاد شده در مکتب خدا پرستی! صدایش در سلول سلولم رخنه میکرد و آیاتش رشته میکردند پنبه هایِ روحم را. دلم گریه میخواست و او هر چه بیشتر میخواند، بغضم نفسگیرتر میشد اما من اشک ریختن بلد نبودم! نمیدانم چقدر گذشت که آرام شدم و به خواب رفتم، که سکوت ناگهانیش، هوشیارم کرد. این حس در چنگالم نبود خواه، ناخواه صدایِ آواز قرآنش آرامم میکرد و منِ گرسنه یِ یک جرعه آسایش، چاره ای جز این نداشتم. گفته بود واقعیت چیز دیگریست اما کدام واقعیت؟! مگر دیگر واقعیتی جز دانیال و رفتنش مانده بود؟! گفته بود همه چیز را میگوید اما کی؟! گفته بود که هیچ خطری تهدیدم نمیکند مگر میشد؟! اون خودِ خطر بود... ⏪ #ادامہ_دارد... @asraredarun اسرار درون

💐🍃🌿🌸🍃🌼 🍃🌺🍂 🌿🍂 🌸 #فنجـانی_چـاے_بـا_خـدا #قسمت_چــهـلم ✍مرد که صدایِ کم توان شده از فرط دردش، گوشهایِ اتاقم را پر میکرد، همان دوستِ مسلمان در عکسهایِ مهربانِ دانیال بود! همان که دانیالم را مسلمان کرد همان که سلفی هایِ بامزه اش با برادرم را دیده بودم و مدام از خودم میپرسیدم که مگر مذهبی ها هم شیطنت بلدند! همان که وقتی دانیالم وحشی شده از اسلامو خدایش ترکم کرد، روزی صدبار تصویرش را در ذهنم غرغره کردم تا خرخره ایی برایش نگذارم، که نشد، که باز هم بازیش را خوردم و راهی ایران شدم. درست وقتی که فرصت تیغ زدن بود، نیش خوردم از دردی که سرطان شد و جز زیبایی، تمام هستی ام را گرفت. راستی کجایِ زندگیش بودم؟! من که هیزم فروشی نمیکردم، پس هیزمِ تَرِ چه کسی آتش شد به یک کفِ دست مانده از نفسهایِ عمرم؟! کاش میدانستم جرمم چیست! موجِ صدایش بی حال اما پر از آرامش به گوشم میرسید و من قانعتر از همیشه، پیچیده از بی رمقی در خود، خواب را زیر پلکهایِ چشمم مزه مزه میکردم. که سکوتِ ناگهانی اش، هوشیارم کرد! چرا دیگر نمیخواند! تنم کوفته و پر درد بود، کمی نیم خیز شدم با چشمانی بسته، سرش را به چهارچوب در تکیه داده بود. به صورتِ کاملا رنگ پریده اش نگاه کردم. اصلا شبیه رفقای داعشی اش نبود، ریش داشت اما کم سرش کچل نبود و موهایِ مشکی و عرق کرده اش در سرمای پاییز، چسبیده به پیشانی اش خود نمایی میکرد این چهره حسِ اطمینان داشت، درست مانند روزهایِ اولِ اسلام آوردنِ دانیال! چرا نمیتوانستم خباثتی در آن صورت بیایم؟! دستمال و دستِ چسبیده به سینه اش کاملا خونی بودند، یعنی مرده بود؟! خواستم به طرفش برم که پروینِ چادر به سر، در چهارچوب در ظاهر شد: یا حضرت زهرا! آقا حسام؟ حسام چشمانش را باز کرد و لبخندی بی رمق زد: خوبم حاج خانووم فقط سرم گیج رفت، چشمامو بستم همین، الانم میرم پیش علیرضا،درستش میکنه چیزی نیست یه بریدگی کوچیکه... این مرد هم مانند پدرم هفت جان داشت. مسلمانان را باید از ریشه کَند! به سختی رویِ دو پایش ایستاد قرآن را بوسید و به سمت پروین گرفت: بی زحمت بذارینش تو کتابخونه خیالتون راحت با دست خونیم بهش دست نزدم پاک پاکه! سر به زیر، با اجازه ای گفت و تلوتلو خوران از دیدم خارج شد. صدای نگرانِ پروین را میشنیدم: مادرجون، تو درست نمیتونی راه بری مدام میخوری به درو دیوار، صلاح نیست بشینی پشت فرمون، یه کم به اون مادرِ جگر سوختت فکر کن، آخه شما جوونا چرا حرف گوش نمیدید! اون از اون دختره ی خیر ندیده که این بلا... صدای حسام پر از خنده بود: عه عه عه حاج خانووم غیبت! ماشالله همینطورم دارین تخته گاز میرین؟! پیرزن پر حرص ادامه داد: غیبت کجا بود! صدام انقدر بلند هست که بشنوه، حالا اون زبون منو حالیش نمیشه، من مقصرم؟ بیا بشین اینجا الان میوفتی، رنگ به رخ نداری حرف گوش کن با آژانس برو. حسام باز هم خندید اما کم توان: اولا که چشم اما نیازی به آژانس نیست، زنگ میزنم حسین بیاد دنبالم سرم گیج میره، نمیتونم بشینم پشت فرمون، ثانیا حاج خانوم اون دختر فقط بلد نیست فارسی رو خوب حرف بزنه، و الا خیلی خوب متوجه حرفاتون میشه! هینی بلند از پروین به گوشم رسید و خنده هایِ بی جانِ حسام. این جوان دیوانه بود، درد و خنده! هیچ تناسبی میانشان نمیافتم. با دوستش تماس گرفت و من مدتی بعد، رفتنش را از پشت پنجره دیدم. رفت بدونِ فریاد، بدونِ عصبانیت، بدون انتقام بابت زخمی که زدم. برایم  قرآن خواند و رفت، اگر باز نمیگشت، اگر تمام حرفهایش دروغ باشد چه؟ باز هم برزخ! باز هم زمین و آسمان! چند روزی از آن ماجرا گذشت و من در موجی ملتهب از درد و پسمانده هایِ درمان، دست و پا زدم به امیدِ آوای اذان و فقیر از آواز قرآن بی خبر از حسام و در مواجهه با تماسهایِ بی جوابم به گوشی های عثمان و یان! ⏪ #ادامہ_دارد... @asraredarun اسرار درون

💐🍃🌿🌸🍃🌼 🍃🌺🍂 🌿🍂 🌸 #فنجـانی_چـاے_بـا_خـدا #قسمت_چـهـل_و_یـک ✍سنگینی ابهام، ترس، و سوال شانه هایِ نحیفم را به شدت می آزرد و من محکوم به صبر بودم. بالاخره حسام آمد، با دستانی پر از خرید، با مهربانی هایِ بی دریغ به پروین، یعنی زخمش خوب شده بود! یاالله گویان و سر به زیر در چهارچوب اتاقم ایستاد و حالم را جویا شد؛ بی جواب، نگاهش کردم: گفتی همه چیز رو بهم میگی، بگو میخوام بدونم دقیقا کجای مبارزتونم؟! مکث کرد: میگم اما الان نه، فعلا نمیتونم چیزی بگم. خواست از اتاق خارج شود که جلویش را گرفتم: شک ندارم تو همون دوستِ ایرانیِ یان هستی، اما نمیتونم بفهمم چه ارتباطی میتونی با عثمان و یان داشته باشی! احتمالا با دانیال هم در ارتباطی نه؟ درست میگم؟حتما اون خواسته تا منو با خودت به سوریه و عراق ببری و اِلا هیچ دیوونه ای این همه وقت واسه هدیه کردنِ یه دخترِ دمِ مرگ به رفقایِ داعشیش نمیذاره! منو ببین هوووووی روی زمین دنبال چی میگردی که چشم از گلای قالی برنمیداری؟؟ میتوانستم خشم را در سرخی صورتش ببینم: من عاشق دانیالم، دانیال برادر خودم نه شوهر صوفی نه رفیق وحشی تو. برادرم مرده یعنی کشتنش، یه مسلمونِ خفاش صفت، خونشو مکید. انگشت اشاره ام را روی سینه اش فشار دادم. به سرعت خودش را عقب کشید: توئه عوضی اون مسلمونی! تو کشتیش. من، با تو هیچ جا نمیام من جهنم رو به بهشتِ پر از مسلمون ترجیح میدم. اینجا واسه رفقای کثیفت، هرزه پیدا نمیشه پس گورتو گم کن! دو دست مشت شده اش نظرم را جلب کرد او که خویِ وحشی گری در بافت وجودی اش خانه کرده بود، پس چرا حمله نمیکرد؟! -من بهتون قول دادم که اتفاقی براتون نیوفته، تا پای جوونمم رو حرفم هستم... و به سرعت اتاق را ترک کرد. چقدر دلم هوایِ چند بیت از کتاب خدا را با صدایِ این جوان کرده بود کاش میماند و میخواند. بعد از آن هرروز با مقداری خرید به خانه مان میآمد و با توجه خاصی داروهایم را تهیه میکرد بدون آنکه جمله ای بین مان رد و بدل شود، حتی وقتیکه برای معاینه مرا نزد پزشک میبرد و با وسواسی عجیب جویایِ شرایط جسمی ام از دکتر میشد و فقط وقتی درد و تهوع امانم را میبرد، با آرامشی خاص، برایم قرآن میخواند. این جوان نمیتوانست بد باشد او زیادی خوب بود. در این مدت مدام با یان و عثمان تماس میگرفتم اما با خاموشیِ گوشیشان هیچ پاسخی از آنها دریافت نمیکردم. نمیدانستم دقیقا چه اتفاقی در حالِ وقوع است و این نگرانی و کلافگی ام  را بیشتر و بیشتر میکرد. آن روز خسته و درمانده با تنی رنجور تصمیم به قدم زدن گرفتم. لباسهایِ به زور اسلامی ام را به تن کردم و به سمت در رفتم به محض باز شدنِ در با حسام رو به رو شدم با جدیت پرسید که به کجا میروم و من با عصبانت پاسخ دادم که ربطی به او ندارد. اما جریان همینجا پایان نیافت او با اخمی در هم کشیده گفت که بدون هماهنگی با او از خانه بیرون نروم و من که دلیل این حرفش را نمیفهمیدم با لجبازی تمام رو به رویش ایستادم و از خانه خارج شدم! ⏪ #ادامہ_دارد... @asraredarun اسرار درون

💐🍃🌿🌸🍃🌼 🍃🌺🍂 🌿🍂 🌸 #فنجـانی_چـاے_بـا_خـدا #قسمت_چـهل_و_دوم ✍ آسمان ابری بود و چکیدنِ نم نمِ باران رویِ صورتم. از فرطِ درد و تهوع، تک تک سلولهایِ بدنم خستگی را فریاد میزد و پاهایم هوسِ قدم زدن داشت. اینجا ایران بود بدون رودخانه، میله های سرد، عطر قهوه و محبتهایِ عثمانِ همیشه نگران. اینجا فقط عطر چای بود و نان گرم، و حسامی که نگرانی اش خلاصه میشد در برقِ چشمان به زمین دوخته اش و محبتی که در آواز قرآنش، گوشواره میشد به گوشهایم. دیگر از او نمیترسیدم اما احساس امنیتی هم نبود فقط میدانستم که حسام نمیتواند بد باشد! به قصد بیرون رفتن، در را باز کردم که حسام مقابلم ظاهر شد. با همان صورت آرام و مهربان: جایی تشریف میبرین سارا خانوم؟ ابرو گره زدم: فکر نکنم به شما مربوط باشه اینجا خونه ی منه و اینکه چرا مدام اینجا پلاسید، سر درنمیارم... زبانی به لبهایش کشید: هر جا خواستید تشریف ببرید من در خدمتتونم. به صلاح نیست تنها برید چون مسیرها رو بلد نیستید و حالِ جسمی خوبی هم ندارید! برزخ شدم: صلاحم رو خودم بهتر از تو میدونم. از جلوی راهم برو کنار! از جایش تکان نخورد. عصبی شدم با دست یک ضربه به سینه اش زدم که مانند برق کنار رفت و از حماقتِ مسلمانان در ارتباط با زنانِ به قول خودشان نامحرم خنده ام گرفت. قدمی به خروج نزدیک شده بودم که به سرعت مانتویم را کشید، چنان قوی و پر قدرت که نتواستم مقاومت کنم و تا نزدیکِ حوضِ وسط حیات به دنبالش کشیده شدم. به محض ایستادن به سمتش برگشتم و سیلیِ محکمی به صورتش زدم، صدای ساییده شدنِ دندانهایش را میشنیدم، اما چیزی نگفت و من هر چه بدو بیراه در چنته داشتم حواله اش کردم و او در سکوت فقط گوش داد. بعد از چند ثانیه سرش را بالا آورد: حالا آروم شدین؟ میتونیم حرف بزنیم؟ شک نداشتم که دیوانگی اش حتمی ست: اگه عصبانی نمیشین باید بگم تا مدتی بدون من نباید برید بیرون از منزل! بیرون از این خونه براتون امن نیست... معده ام درد میکرد: چرا امن نیست؟ هان؟ تا کی باید صبر کنم؟ اصلا من میخوام برگردم آلمان... دستی به جایِ سیلی روی صورتش کشید: فعلا امکان برگشتن هم وجود نداره، فقط باید کمی تحمل کنید. به زودی همه چی روشن میشه سلامت شما خیلی واسم مهمه. سری از روی عصبانیت تکان دادم و بی توجه به حسام و حرفهایش به سمت در رفتم که کیفم را محکم در مشتش گرفت و با صدایی نرم جمله ای را زمزمه کرد: دانیال نگرانتونه! ایستادم: چرا درست حرف نمیزنی؟ داری دیوونم میکنی! اون قصابی که صوفی ازش تعریف میکرد چطور میتونه نگران خواهرش باشه؟! به معده ام چنگ زدم و او پروین را برای کمک به من صدا زد. هیچ کدام از پازلها کنار هم قرار نمیگرفت، اینجا چه خبر بود!! هرروز حالم بدتر از روز قبل میشد و حسام نگرانتر از همیشه سلامتیم را کنترل میکرد و هر وقت درد امانم را میبرید، میانِ چهارچوبِ درِ اتاقم مینشست و برایم قرآن میخواند. خدایِ مسلمان، خودش هیچ اما کلامش مسکنی بی رقیب بود و حسام مردی که در عین تنفر حسِ خوبی به او داشتم... و بالاخره بدیِ حالم باعث شد که به تشخیص پزشک چند روزی در بیمارستان بستری شوم. آن چند روز به مراقبتِ لحظه به لحظه ی حسام از من گذشت. تمام وقتش را پشت در اتاق میگذراند و وقتی درد مچاله ام میکرد با صدایِ قرآنش، آرامش را به من هدیه میداد. گاهی نگرانیش انقدر زیاد میشد که نمازش را در گوشه ای از اتاقم میخواند و من تماشایش میکردم، با حسی پر از خنکی. خدای مسلمانان نمازش هم تله بود برایِ عادت کردن به خدایی اش. دیگر نه به زندگی امیدی داشتم، نه زنده ماندن... نیمه های شب یک پرستار وارد اتاق شد. حسام بیرون از اتاقِ رویِ صندلی کنارِ در خوابش برده بود. پرستار بعد از تزریق چند دارو در سِرُم، با احتیاط جعبه ای کوچک را به طرف من گرفت و با صدایی آرام گفت که مالِ من است، سپس با عجله اتاق را ترک کرد. جعبه را باز کردم یک گوشی کوچک در آن بود. ترسیدم! این را چه کسی فرستاده بود! خواستم از تخت پایین بیایم و جریان را به حسام بگویم که چراغِ گوشی، روشن شد. جواب دادم، صدایی آشنا گفت: سلام سارا منم، صوفی! سعی کن حرف نزنی، ممکنه اون سگ نگهبانت بیدار شه. حسام را میگفت، او مگر ما را میدید؟ -من ایرانم، پیداش کردم! دانیال رو پیدا کردم، اون ایرانه. درباره ی برادر من حرف میزد؟ مجالِ فکر کردن نداد: سارا همه چی با اون چیزی که من دیدم و تو شنیدی فرق داره، جریانش مفصله الان فرصت واسه توضیح دادن نیست! ⏪ #ادامہ_دارد... ‌@asraredarun اسرار درون

💐🍃🌿🌸🍃🌼 🍃🌺🍂 🌿🍂 🌸 #فنجـانی_چـاے_بـا_خـدا #قسمت_چـهـل_ســوم ✍-موبایل و تلفن خونه ات از طریق اون حسام عوضی و رفقاش کنترل میشه، تو فردا مرخص میشی، این گوشی رو یه جای مناسب قایم کن تا وقتی رفتی خونه بتونم باهات تماس بگیرم. فقط مراقب باش که کسی از جریان بویی نبره بخصوص اون سگه نگهبانت! دانیال واسه دیدنت لحظه شماری میکنه فعلا بای! اینجا چه خبر بود؟ صوفی چه میگفت؟ او و دانیال در ایران چه میکردند؟ منظورش از اینکه همه چیز با دیده های او و شنیده های من فرق دارد، چیست؟ فردای آن شب از بیمارستان مرخص شدم. و گوشیِ مخفی شده در زیر تشک را با خود به خانه بردم تمام روز را منتظر تماسِ صوفی بودم اما خبری نشد. نگران بودم چه چیزی انتظارم را میکشید! تازه به حسام و صبوری هایش عادت کرده بودم اما حرفهایِ تلگرافی صوفی نفرتِ دوباره را در وجودم زنده کرد. بعد از یک روز گوشی روشن شد، صوفی بود: سارا تو باید از اون خونه فرار کنی، در واقع حسام با نگهداشتن تو میخواد دانیال رو گیر بندازه اون خونه به طور کامل تحتِ نظره! ابهام داشت دیوانه ام میکرد: من میخوام با دانیال حرف بزنم اون کجاست؟ با عجله جواب داد: نمیشه من با تلفن عمومی باهات تماس میگیرم تا ردمونو نزنن، اون نمیتونه فعلا از مخفیگاش بیاد بیرون! سارا! تو باید از اونجا خارج بشی، البته طبق نقشه ی ما! نقشه؟؟ چه نقشه ای؟؟ حسام خوب بود، یعنی باید به صوفی اعتماد میکردم؟ اسم دانیال که درمیان باشد، به خدا هم اعتماد میکنم. ترس، همزادِ آن روزهایم شده بود و سپری شدنِ ثانیه ای بدون اضطراب نوعی هنجار شکنی محسوب میشد. دو تماسش بیشتر از یک دقیقه طول نکشید و تقریبا فقط خودش حرف زد. دو روز بعد دوباره تماس گرفت تا نقشه ی فرار را بگوید اما سوالی تمامِ آن مدت مانندِ خوره به جانم افتاده بود. به تندی شروع به گفتن اسلوبِ نقشه اش کرد به میان حرفش پریدم: چرا باید بهت اعتماد کنم؟ از کجا معلوم که همه ی حرفات دروغ نباشه و نخوای انتقامِ همه ی بلاهایی رو که دانیال سرت آورده از من بگیری؟ حسام تا اینجاش که بد نبوده لحنش آرام اما عصبی بود: سارا، الان وقتِ این حرفا نیست، حسام بازیگر قهاریه. اصلا داعش یعنی دروغ گفتن، عین واقعیته. اگه قرار بود بلایی سرت بیارم، اینکارو تو اون کافه، وسط آلمان میکردم نه اینکه این همه راه به خاطرش تا ایران بیام... دیگر نمیدانستم چه چیز درست است: شاید درست بگی شایدم نه! تماس را قطع کرد، بدون خداحافظی حکمِ ذره ای را داشتم که معلق میانِ زمین و آسمان، دست و پا میزد. صوفی و حسام هر دو دشمن به حساب میآمدند؛ حسامی که برادرم را قربانی خدایش کرد و صوفی که نوید ِانتقام از دانیال را مهر کرد بر پیشانیِ دلم. به کدامشان باید اعتماد میکردم؟ حسام یا صوفی! شرایط جسمی خوبی نداشتم، گاهی تمام تنم پر میشد از بی وزنی و گاهی چسبیده به زمین از فرط سنگینی ناله میکردم و در این میان فقط صدای حسام بود و عطرِ چایِ ایرانی... آرام به سمت اتاق مادر رفتم، درش نیمه باز بود، نگاهش کردم پس چرا حرف نمیزد؟ من به طمعِ سلامتی اش پا به این کشور گذاشته بودم، کشوری که یک دنیا تفاوت داشت با آنچه که در موردش فکر میکردم. فکری که بروشورهای سازمانیِ پدر و تبلیغات غرب برایم ساخته بود، اما باز هم میترسیدم، زخم خورده حتی از سایه ی خودش هم وحشت دارد. مادر تسبیح به دست روی تختش به خواب رفته بود، چرا حتی یکبار هم در بیمارستان به ملاقاتم نیامد؟ مگر ایران آرزویِ دیرینه اش نبود پس چرا زبان باز نمیکرد؟! صدای در آمد و یا الله گوییِ بلند حسام پروین را صدا میزد، با دستانی پر از خرید. بی حرکت نگاهش میکردم و او متوجه من نبود او یکی از حل نشده ترین معماهایِ زندگیم بود. فردی که مسلمانیش نه شبیه به داعشی ها بود و نه شبیه به عثمان. در ظرفِ اطلاعاتیم در موردِ افراد داعش کلامی جز خشونت، خونخواری، شهوت و هرزگی پیدا نمیشد و حسام درست نقطه ی مقابلش را نشانم میداد؛ مهربانی، صبر، جذبه، حیا و حسی عجیب از خدایی که تمام عمر از زندگیم حذفش کردم. صوفی از مهارتش در بازیگری میگفت، اما مگر میشد که این همه حسِ ملس را بازی کرد؟ نمیدانم شاید اصلا دانیال را هم همینطور خام کرده بود! اسلام ِعثمان هم زمین تا آسمان با این جوان متفاوت بود، عثمان برای القایِ حس امنیت هر کاری که از دستش برمیآمد، دریغ نمیکرد. از گرفتن دستهایم تا نوازش، اما حسام هنوز حتی فرصتِ شناسایی رنگِ چشمانش را هم به من داده و من آرام بودم، به لطفِ سر به زیری و نسیمِ خنکِ صدایش... بعد کمی خوش و بش با پروین، جا نمازی کوچک از جیبش در آورد و به نماز ایستاد! ⏪ #ادامہ_دارد... @asraredarun اسرار درون

💐🍃🌿🌸🍃🌼 🍃🌺🍂 🌿🍂 🌸 #فنجـانی_چـاے_بـا_خـدا #قسمت_چـهـل_و_چـهارم ✍دوست نداشتم کسی کچلی ام را ببیند، پس کلاه گلداری را که پروین برایم تهیه کرده بود بر سرم محکم کردم و رویِ مبلی درست در مقابلِ جا نمازِ حسام نشستم. با طمأنینه ی خاصی نماز میخواند، مانند روزهایِ اولِ مسلمانیِ دانیال. به محض تمام شدنِ نمازش با چشمانی به فرش دوخته، نیم خیز شد و سلام گفت. بی جواب، زل زدم به صورتِ کامل ایرانی اش، پرسیدم: چرا نماز میخونی؟ لبخند زد: شما چرا غذا میخورین؟ به پشتی مبل تکیه دادم: واسه اینکه نمیرم. مهرش را در دستش گرفت: منم نماز میخونم، واسه اینکه روحم نمیره. جز یکبار در کودکی آنهم به اصرار مادر، هیچ وقت نماز نخواندم، یعنی خدایی را قبول نداشتم تا برایش خم و راست شوم؛ اما یک چیز را خوب میدانستم و آن اینکه سالهاست روحم از هر مُرده ای، مُرده تر است و حسام چقدر راست میگفت... جوابی نداشتم، عزم رفتن به اتاقم را کردم که صدایم زد و من سرجایم ایستادم. مُهر را نزدیک بینی اش گرفت و عمیق عطرش را به ریه کشید: این مُهر مال شما، عطرِ خاکش، نمک گیرتون میکنه. معنایِ حرفش را نفهمیدم، فقط مهر را گرفتم و به اتاقم پناه بردم. نمیدانم چرا بی جوابی در مقابلش، کلافه ام کرده بود. مهر را روی میز گذاشتم اما دیدنش عصبی ترم میکرد؛ پس آن را داخل جیبِ مانتویِ آویزان از تختم گذاشتم و با خشم به گوشه ای از اتاق پرتش کردم. این جوان، خوب بلد بود که رقیبش را فیتیله پیچ کند. نمیدانم چرا؟ اما تقریبا تمامِ وقتش را در خانه ی ما میگذراند و من خود را اسیری در چنگالِ او میدیم. بعد از شام به سراغش رفتم تا فکری به حالِ مادر کند و او با لحنی ملایم برایم توضیح داد که در زمانِ بستری بودنم، او را نزد پزشک برده و تشخیص، شوکِ عصبی شدید و زندگی در گذشته های دور است. یعنی دیگر مرا نمیشناخت؟ چه مِنویِ بی نظیری از زندگی نصیبِ من شده بود! نیمه های شب ویبره ی گوشیِ مخفی شده از چشم حسام را در زیز تشکم حس کردم. جواب دادم، صدایِ پشتِ خط شوکه ام کرد! او دیگر در اینجا چه میکرد؟ همراهِ صوفی آن هم در ایران! -الو.. سارا جان منم عثمان! یعنی صوفی راست میگفت؟ چرا این راهی که میرفتم، ته نداشت؟! خودش بود عثمان! با همان لحن مهربان و همیشه نگرانش، اما برای چه به اینجا آمده بود! در فرودگاه گفت که به عنوان یک دوست هر کمکی که از دستش بربیاید دریغ نمیکند، حالا این فداکاری دوستانه بود یا از سرِ عشق؟ -سارا... من زیاد نمیتونم حرف بزنم، تمامِ حرفهایِ صوفی درسته، جونِ تو و دانیال در خطره، حسام واسه رسیدن به دانیال هر کاری میکنه، تو طعمه ای واسه گیر انداختنِ برادرت. باید فرار کنی ما کمکت میکنیم من واسه نجاتِ جونت از جونمم میگذرم، فکر کنم اینو خوب فهمیده باشی! راست میگفت عثمانِ مهربان برایِ داشتنم هر کاری میکرد اما مگر ترسوها از جانشان هم هزینه میکنند؟ این عثمان اصلا شبیه به آن مهاجرِ مسلمانِ بزدل درآلمان نبود. صدایم لرزید: اصل ماجرا چیه؟ مگه نگفتی دانیال رو تو خاطراتم دفن کنم؟ مگه نگفتی اون الان یه وحشیِ آدم کشه؟ مگه صوفی نگفت که انتقام میگیره؟ اینجا چه خبره؟ بی تعلل جواب داد: سارا... سارا جان... الان وقت این حرفا نیست، بعدا همه چی رو میفهمی، فعلا باید از اون خونه فراریت بدیم سارا، تو به من اعتماد داری؟ من دیگر حتی به خودم هم اعتماد نداشتم نفسی عمیق کشیدم، صدایم کرد جوابش را ندادم... -سارا من فقط و فقط به خاطر تو به این کشور اومدم به من اعتماد کن! عثمان خوب بود اما خوبی هایِ حسام بیش از حد، قابل باور بود. باید تصمیم میگرفتم، پایِ دانیال درمیان بود باید چیکار کنم؟ -دلم برایِ یک لحظه دیدنِ برادرم پرمیکشید کاش میشد که صدایش را بشنوم، نفسی راحت کشید: ممنونم ازت به زودی خبرت میکنم... بیچاره عثمان، از هیچ چیز خبر نداشت؛ نه از بیماریم نه از چهره ای که ذره ای زیبایی در آن باقی نمانده بود. دوست داشتم در اولین برخورد، عکس العملش را ببینم، شک نداشتم که به محض دیدنم از فرط پشیمانی، آه از نهادش بلند میشد!! ⏪ #ادامہ_دارد... @asraredarun اسرار درون

💐🍃🌿🌸🍃🌼 🍃🌺🍂 🌿🍂 🌸 #فنجـانی_چـاے_بـا_خـدا #قسمت_چـهل_و_پنـجـم ✍سرگردانتر از مسافری راه گم کرده در کویر بودم. کاش دنیا یک روز استراحت برایم قائل میشد. دوباره درد همچون گربه ای بی چشم و رو به شیشه ی ترک خورده ی وجودم چنگال کشید. سرم پر بود از سوالات مختلف. حسام چه چیزی از دانیال میخواست؟ چرا از یان خبری نبود؟ حتی تماسهایم را بی پاسخ میگذاشت. حسام! حسام! حسام! تنفرِ دلنشین زندگیم کاش بود و میخواند تا درد، فرار را برقرار ترجیح دهد. آن شب تا صبح با بی قراری دست و پنجه نرم کردم. صدایِ یالله گوی حسام در محیط پیچید. سرطان که جانم را به یغما برده بود، کاش حداقل موهایم را برایم میگذاشت، مطمئنا ابزارخوبی بود محض شکنجه ی این بچه مسلمان. کلاهم را روی سرم گذاشتم. عطر بد خاطره یِ چای به وضوح در بینی ام نشست و صدایِ حسام از چارچوب درب، در گوشهایم. به سمتش چرخیدم سینی به دست منتظرِ اجازه ی ورود بود و من صادرش کردم. سینیِ پر شده از چای، نان، پنیر و گردو را روی میز گذاشت و میز را جلویِ پای من قرار داد: حاج خانوم میگن اعتصاب غذا کردین! به دستانِ مردانه اش که با نظم خاصی در حالِ درست کردن لقمه بود نگاه کردم، پنج لقمه ی کوچک دست کرد و کنار یکدیگر در سینی قرار داد. در چای استکان شکر ریخت و به رسم ایرانی بودنش، قاشق ظریفِ چای خوری را بعد از چرخاندن در استکان، درونِ نعلبکیِ گلدار گذاشت. چای دوست نداشتم، اما این حسِ ملس را چرا من از چایی متنفرم؟! جمعش کن... لبخند زد: متنفرین؟ یا ازش میترسید؟ ابروهایم گره خورد: میترسم؟ از چی؟ از چایی؟ لبخند رویِ لبش پر رنگتر شد: اوهوم، آخه ما مسلمونا زیاد چایی میخوریم. سکوت کردم. او از کجا میدانست که دلیلم برایِ نخوردن چای، مسلمانان بودند؟ این را فقط دانیال میدانست؛ اما ترس، ترس کجایِ کار قرار داشت؟ من از مسلمونا نمیترسم... دستی به صورتش کشید لبانش رو کمی  جمع کرد: از مسلمونا که نه اما از خداشون چی؟ میترسیدم؟ من از خدایشان میترسیدم؟ نه من فقط از اون نفرت دارم. رو به رویم، روی زمین نشست: از نظرمن نفرت، نوعی ترسِ گریم شده ست. ترس هم که تکلیفش معلومه باید جفت پا پرید وسطش، باید حسش کرد اونوقتهِ که خدا شیرین تر از این چایی میشه. راست میگفت من از خدا میترسیدم از او و کمرِ همتش برایِ نابودیِ زندگیم. با انگشتان دستش بازی میکرد: گاهی بعضی از آدما چایی شون رو با طعم خدا میخورن بعضی ها هم فنجانِ چایِ شونو با خودِ خدا! حرفهایش عجیب، اما دلنشین بود. نفسی عمیق کشید که بی شباهت به آه نبود: اما اون کسی میبره که چایی رو با طعم خدا، مهمونِ خودِ خدا بخوره... شاید راست میگفت، من از ترسِ طعمِ خدا، هیچ وقت مزه ی چای را امتحان نکردم. سینی را با لبخندی مهربان به سمتم هل داد: خب پروین خانوم منتظرن تا سینی رو خالی تحویلشون بدم... لقمه ای را که درست کرده بود در دهانم گذاشتم، فنجانِ چای را به سمتم گرفت. نمیدانم چرا اما دوست داشتم برایِ یکبار هم که شده امتحانش کنم. با اکراه استکان را از دستش گفتم. لبخندِ مردانه اش عمیق تر شد جرعه ای نوشیدم، مزه اش خوب بود، انقدر خوب که لبانم به خنده باز شد، یعنی خدایِ مسلمانان به همین شیرینی بود! حسام رفت و من واماندم در شاعرانه هایش و چایی که طعم خدا میداد. نیمه های شب صوفی تماس گرفت و با عجله اما شمرده شمرده نقشه ی فرار را برایم توضیح داد. ترسیدم: پس مادرم چی اونم اینجاست؟ صوفی با لحنی نه چندان مهربان گفت که همزمان با من، فرد دیگری مادر را از چنگال حسام درمیآورد. اما مگر حسام میتوانست به مادرم آسیب برساند! نقشه ی فرار برای فردا کشیده شده بود. درست در زمانی که برایِ معاینه نزد پزشک میرفتم اما صوفی این اطلاعات را از کجا آورده بود؟! باز هم حسی، گوشم را میپیچاند که حسام نمیتواند بد باشد و شوقی که صدایِ خنده های دانیال را در قلبم زمزمه میکرد! کدام یک درست بود آرامشِ حسام یا حرفهای صوفی!! با صدایِ خنده هایِ بلند حسام که از سالن میآمد، چشمانم را باز کردم کاش دیشب خورشید میمرد تا باقی مانده یِ عمرم، بی فردا میماند حالم بدتر از هر روز دیگر بود، میترسیدم و دلیلش را نمیدانستم، شاید از اتفاقی که ممکن بود برای این دشمنِ نجیب بیوفتد. بی رمق از اتاق بیرون رفتم. لیوان به دست رویِ یکی از مبلها نشسته بود با پروین حرف میزد، میخندید، سر به سرش میگذاشت یعنی تمامِ اینها هنرِ بازیگریش بود؟ ⏪ #ادامہ_دارد... @asraredarun اسرار درون

💐🍃🌿🌸🍃🌼 🍃🌺🍂 🌿🍂 🌸 #فنجـانی_چـاے_بـا_خـدا #قسمت_چـهـل_و_شـشم ✍چقدر زندگی در وجودش وجود داشت. عطر چای آمد، مزه اش زیر زبانم تجدید شد. کلاه به سر روی یکی از مبلها نشستم، سر به زیر سلام کرد. نمیدانم چه در ظاهرم دید که با لحنی نگران و متعجب جویایِ حالم شد. بی توجه به سوالش، جمع شده در پُلیورِ یادگار از دانیال رویِ مبل نشستم. هوا بیشتر از همیشه سرد نبود؟ -از اون صبحونه ی دیروزی میخوام... سعی کرد لبخندش را زیر انگشتانش مخفی کند: با چایی شیرین یا... حرفش را کور کردم: اگه نیست، میرم اتاقم... از جایم بلند شدم که خواست بمانم: حاج خانوم بی زحمت یه صبحونه ی مامان پسند حاضر کنید! و جمله ای زیرِ لبی که به سختی شنیدم و یه استکان چایی با طعم خدا. چند دقیقه بعد حسام سینی به دست روبه رویم ایستاد. آن را روی میز گذاشت و درست مثل روز قبل، شیرینش کرد، لقمه هایِ دست سازش را یک دست و مرتب، کنارِ هم قرار داد و منتظر نشست: خب یاعلی بفرمایید! پدر کجا بود که نامِ علی را در خانه اش بشنود؟! خوردم تمام لقمه ها را با آخرین قطره ی چایِ شیرین شده به دستِ مهربان ترین دشمن دنیا. کاش گینس، ستونی برایِ ثبت آرامش داشت... صدایش بلند شد: پروین خانوم از اینکه چیزی نمیخوردین خیلی ناراحت بودن، البته زنِ ایرانی و نگرانی هایِ بی حدش. خب دیگه کم کم باید آماده شید که بریم دکتر، یه ساعت دیگه نوبت دارین، امروز خیلی رنگتون پریده ، مشکلی پیش اومده؟ باز هم درد دارین؟ درد که همزاد ثانیه ثانیه های زندگیم بود اما درد امروز با همیشه فرق داشت. رنگش بی شباهت به نگرانی نبود، نگرانی از جنسِ روزهایِ بی قراریِ برای دانیال. آماده شدم، پیچیده در پالتو و شالِ مشکی در ماشین نشستم. هر وقت که از خانه بیرون میآمدیم، تمام حواسش به من و اطرافم بود. باورم نمیشد که زندانیش باشم. در طول مسیر مثل همیشه سکوت کرد. وقت پیاده شدن صدایم زد: سارا خانوم! ایستادم -من بهتون قول دادم که هیچ اتفاقی براتون نیوفته تا پایِ جوونمم سر قولم هستم! نمیدانم چه چیز در صورتِ یخ زده ام دید که خواست آرامم کند؟! اما ای کاش دنیا می ایستاد و او برایم قرآن میخواند. منتظر ِصدا زدنِ اسمم توسط منشی، نشستم و حسام با یک صندلی فاصله. تمام حواسش به من بود. به ساعتم نگاه کردم، زمان زیادی تا اجرایِ نقشه نمانده بود. تنم سراسر تپش شد. منشی نامم را صدا زد. پاهایم میلزید. حسام مقابلم ایستاد: نوبت شماست، حالتون خوب نیست؟ با قدمهایی سست و بی حال به سمت در رفتم و حسام با احتیاط پشت سرم آمد. دو مرد، چند گام آن طرفتر با لحنی عصبی و بلند با یکدیگر بحث میکردند و این اولین هشدار برایِ اجرایِ نقشه بود. درب اتاق پزشک را باز کردم، دو مرد دعوایشان بالا گرفت ضرب و شتم شروع شد. مردم جمع شدند دکتر به سرعت از اتاقش خارج شد. حالا نوبت اجرایِ نقشه بود! برایِ آخرین بار به صورتِ متین ترین خانه خراب کنِ دنیا نگاه کردم، حواسش به مردها بود قصد داشت تا آنها را از هم جدا کند، آرام آرام چند گام به عقب برداشتم به سمت پله های اضطراری دویدم، یک مرد روی پله ها منتظرم بود دستم را گرفت و شروع به دویدن کرد، صدایِ بلندِ حسام را شنیدم، نامم را صدا میزد و با فاصله به دنبالم میدوید... ریه هایم تحملِ این همه فشار را نداشت و پاهایم توانِ دویدن! به خیابان رسیدیم، مرد با عصبانیت فریاد میزد که عجله کنم. یک ماشین جلویِ پایمان ترمز زد در باز شد و دستی مرا به داخل کشید. خودش بود، صوفی! ماشین با سرعتی عجیب از جایش کنده شد، به پشت سر نگاه کردم حسام مانند باد از پیاده رو به داخل خیابان دوید و افتاد آن اتفاقی که دستانم را هم آغوشِ یخ میکرد! یک ماشین به حسام کوبید و او پخشِ زمین شد با جیغی خفه، چشمانم را بستم... صوفی به عقب برگشت، اشک در چشمانم جمع شد و حسام بی حال، رویِ زمین افتاده بود و مردم به طرفش میدویدند. ناگهان دو مرد از روی زمین بلندش کردند ماشین پیچید و من دیگر ندیدم چه بلایی بر سر بهترین قاتلِ زندگیم آمد. در جایم نشستم، کاش میشد گریه کنم کاش! صوفی، عینک دودی اش را کمی پایین آورد: خوبی؟ نه... نه... بدتر از این هم مگر حالی بود؟! ماشین با پیچ و تاب از کوچه و خیابانهای مختلف میگذشت و صوفی که مدام به راننده متذکر میشد کسی تعقیبمان نکند، بعد از نیم ساعت وارد پارکینگ یک خانه شدیم. صوفی چادری به سمتم گرفت: سرت کن! مقنعه ای مشکی پوشید و چادری سرش کرد. مات مانده بودم با پارچه ای سیاه رنگ در دستم که نمادی از عقب ماندگی و تحجر در ذهنم بود. صوفی به سمتم آمد: عجله کن چته تو؟ چادر را سرم کرد و مرا به سمتِ ماشین جدیدی که گوشه ی پارکینگ بود، هل داد... دلیل کارش را جویا شدم و او با یک جمله جواب داد: کار از محکم کاری عیب نمیکنه نباید پیدامون کنند... ⏪ #ادامہ_دارد... @asraredarun اسرار درون

💐🍃🌿🌸🍃🌼 🍃🌺🍂 🌿🍂 🌸 #فنجـانی_چـاے_بـا_خـدا #قسمت_چــهـل_و_هفـتـم ✍مردِ راننده با دستگاهی عجیب مقابلم ایستاد، دستگاه را به آرامی رویِ بدنم حرکت داد. صدایِ بوق بلند شد، صوفی ایستاد: پالتو رو دربیار! وقتی تعللم را دید با فریاد، آن را از تنم خارج کرد: لعنتی... لعنتی تو یقه اش ردیاب گذاشتن، اینجا امن نیست، سریع خارج شین! صوفی چادر را سرم کرد من را به سمت ماشینِ پارک شده در گوشه پارکینگ هل داد. به سرعت از پارکینگ خارج شدیم، با چهره ای مبدل و محجبه. چادر! غریب ترین پوششی که میشناختم. حالا رسیدنم به دانیال منوط به مخفی شدن در پشت آن بود. به صوفی نگاه کردم، چهره اش در پسِ این حجابِ اسلامی کمی عجیب به نظرمیرسید. درد لحظه به لحظه کلافه ترم میکرد. حالم را به صوفی گفتم، اما او بی توجه، به رانندگی اش ادامه داد. کاش به او اعتماد نمیکردم. سراغِ عثمان و دانیال را گرفتم، بدونِ حتی نیم نگاهی گفت که در مخفیگاه انتظارم را میکشند و این تنها تسکین دهنده ی حسِ پشیمانم از اعتماد به این زن بود. کاش از حالِ حسام خبر داشتم. بعد از دو ساعت خیابانگردی، در یک پارگینگ طبقاتی متوقف شدیم و باز هم تغییر ماشین و چهره. چادر و مقنعه را با شالی تیره رنگ تعویض کرد. سهم من هم یک کلاه و شال پشمی شد. از فرط درد و سرما توانی در پاهایم نبود و صوفی عصبی و دست پاچه مرا به دنبال خود میکشید. با ماشین جدید از پارکینگ خارج شدیم. این همه امکانات از کجا تامین میشد؟ دستانِ یخ زده ام را در جیبِ مانتوام پناه دادم؛ چیزی به دستم خورد، از جیبم بیرون آوردم مهر بود، همان مهری که حسام، عطر خاکش را به تمامِ وجود به ریه میکشید. یادم آمد آن روز از فرط عصبانیت در جیب همین مانتوام گذاشتم و به گوشه ی اتاق پرتش کردم. نا خودآگاه مهر را جلویِ بینی ام گرفتم عطرش را چاشنیِ حسِ بویاییم کردم. خوب بود، به خوبی حسام! چند جرعه از نسیمِ این گلِ خشک شده، تسکینی بود موقت برای فرار از تهوع. صوفی خم شد و چیزی از داشبورد بیرون کشید: بگیرش بزن به چشمت و رو صندلی دراز بکش! یک چشم بند مشکی... اینکارها واقعا نیاز بود؟ اصلا مگر من جایی را بلد بودم که بسته ماندنِ چشمم انقدر مهم باشد؟ از آن گذشته من که در گروه خودشان بودم! بی بحث و درگیری، به گفته هایش عمل کردم. بعد از نیم ساعت ماشین ایستاد کسی مرا از ماشین بیرون کشید و به سمتی هل دادم. چند متر گام برداشتن بالا رفتن از سه پله ایستادن باز شدن در حسِ هجومی از هوایِ گرم دوباره چند قدم و نشستن روی یک صندلی... دستی، چشم بند را از رویِ صورتم برداشت. نور، چشمانم را اذیت میکرد چندبار پلک زدم. تصویر مردِ رو به رو آرامش را به رگهایم تزریق کرد. لبخند زد با همان چشمانِ مهربان: خوش اومدی سارا جاان... نفسی راحت کشیدم. بودن در کنار صوفی دمادم ترس و پشیمانی را در وجودم زنده میکرد اما حالا این مرد یعنی عثمان، نزدیکیِ آغوشِ دانیال را متذکر میشد. بی وقفه چشم چرخاندم: دانیال! پس دانیال کو؟ رو به رویم زانو زد: صبر کن میاد. دانیال به خاطر تو تا جهنمم میره. لحنش عجیب بود چشمانم را ریز کردم: منظورت از حرفی که زدی چیه؟ خندید: چقدر عجولی تو دختر؟! کم کم همه چیزرو میفهمی. روی صورتم چشم چرخاند صدایش کمی نرم شد: از اتفاقی که واست افتاده متاسفم. چقدر گفتم برو دکتر، اما تو گوش ندادی. تقریبا چیز خاصی از خوشگلیت نمونده، واقعا حیف شد سارا، تو حقیقتا دختر قشنگی بودی اما لجباز و یه دنده... صدای صوفی از چند قدم آن طرفتر بلند شد: احمق! لحن هر دو ترسناک بود این مرد هیچ شباهتی به آن عثمانِ ساده و همیشه نگران نداشت... صوفی با گامهایی بلند و صورتی خشمگین خود را به عثمان رساند، یقه اش را چنگ زد: چند بار باید به توئه احمق بگم که خودسر عمل نکن؟! چرا گفتی با ماشین بزنن بهش! اون جوونور به اندازه ی دانیال برام مهم بود! صوفی در موردِ حسام حرف میزد... باورم نمیشد یعنی تمامِ این نقشه ها محضِ یک انتقامِ شخصی بود؟! اما چرا عثمان! او در این انتقام چه نقشی داشت؟! شنیدن جوابِ منفی برایِ ازدواج انقدر یاغی اش کرده بود؟! حسام! او کجایِ این داستان قرار داشت؟! گیج و مبهم و پریشان و کلافه سوالها را در ذهنم تکرار میکردم. عثمان دست صوفی را جدا کرد: هووووی چه خبرته رَم میکنی؟ انگار یادت رفته اینجا من رئیسم! محض تجدید خاطرات میگم، اگه ما الان اینجاییم واسه افتضاحیه که تو به بار آوردی! پس نمیخواد بهم بگی چی درسته چی غلط. انتظار نداشتی که تو روز روشن بندازمش تو ماشین؟ بعدشم خودش پرید تو خیابون منم از موقعیت استفاده کردم الانم زندست... ⏪ #ادامہ_دارد... @asraredarun اسرار درون

💐🍃🌿🌸🍃🌼 🍃🌺🍂 🌿🍂 🌸 #فنجـانی_چـاے_بـا_خـدا #قسمت_چــهـل_و_هــشـتم ✍پس حسام زنده بود و جریانی فراتر از یک انتقامِ بچه گانه... صوفی به سمتم آمد: توی پالتوش یه ردیاب بود، اونو خوب چک کردین؟ با تایید عثمان، مرا کشان کشان به سمتِ یکی از اتاقها برد. درد نفسم را تنگ کرده بود. با باز شدن در، به داخل اتاق پرتاب شدم و از فرطِ درد، مچاله به زمین چسبیدم. صوفی وارد شد، فریادش زنگ شد در گوشهایم: احمق این چرا اینجوری شد؟ من اینو زنده میخوام! درباره ی چه کسی حرف میزد؟ کمی سرم را بلند کردم، خودش بود، حسام غرق در خون و بیهوش در گوشه ی اتاق. قلبم تیر کشید. اینان از کفتار هم بدتر بودند! عثمان دست در جیب شلوارش فرو برد و لبهایش را جمع کرد: من کارمو بلدم، اینجام نیومدیم واسه تفریح، منم نمیتونستم منتظر بمونم تا سرکار تشریف بیارن، پس شروع کردم، ولی زیادی بد قِلقه. خب بچه ها هم حوصله اشون سر رفت! باورم نمیشد آن عثمانِ مظلوم و مهربان تا این حد وحشی باشد! صوفی در چشمانم زل زد: دعا کن دانیال کله خری نکنه! در را با ضرب بست. حالا من بودم و حسامی که میدونستم حداقل دیگر دشمن نیست. درد طاقتم را طاق کرده بود. سینه خیز، خود را به حسامِ غرقِ خون در گوشه ی اتاق رساندم. صدایش کردم، چندین بار. مرگش با آن همه زخم، دور از انتظار نبود. وحشت بغض شد در گلویم. او تنها حسِ اطمینان در میانِ آن همه گرگ بود، پس باید میماند. با ترسی بی نهایت به پیراهنش چنگ زدم، با تمام توان تکانش دادم و نامش را فریادی کردم در گوشش: حسام! حسااااام! نفسم حبس شد... چشمانش را باز کرد. اکسیژن به ریه هایم بازگشت. بی رمقی را در مردک چشمانش خواندم. خواست دوباره مژه بر مژه بخواباند که صدایم بلند شد: نه نخواب! خواهش میکنم حسام! من میترسم... لبخند زد؛ از همان لبخندهایِ مخصوصِ خودش. خونِ دلمه بسته رویِ گونه اش اذیتم میکرد. ردِ قرمزی از بینی تا زیر چانه اش کشیده شده بود. -اینجا چه خبره؟ دانیال کجاست؟ و در جواب، باز هم فقط لبخند زد... چشمانش نایِ ایستادگی نداشت. رهایش کردم، بی آنکه خود بخواهم ناگهان درد هیولا شد، لگدم کرد، مار شدم و در خود پیچیدم، به معده ام چنگ میزدم و دندان به دندان ساییده، ناله میکردم. میدانستم تمام این اتفاقات از سرچشمه ای به نام دانیال نشات میگیرد و جز سلامتی اش هیچ چیز برایم مهم نبود. حسام به سختی به سمتم نیم خیز شد... صدایش بریده بریده گوشم را هدف گرفته بود: طاقت بیار، همه چیز تموم میشه. من هنوز سر قولم هستم، نمیذارم هیچ اتفاقی براتون بیوفته فریاد زدم: بگو! بگو تو کی هستی؟ این عوضیا با دانیال چه کار دارن؟ برادرم کجاست؟ لبش را به گوشم نزدیک کرد، و صدایی که به زور شنیدم: اینجا پره دوربینه، دارن مارو میبینن! منظورش را نفهمیدم. یعنی صوفی و عثمان، جان دادنمان را تماشا میکردند! دلیلش چه بود؟ جیغ زدم: درد... درد دارم... دا..دانیااال. همه تون گم شید از زندگیمون بیرون! گم شید آشغالا! چرا دست از سرمون برنمیدارید؟ برادرمن کجاست؟ اصلا زنده ست؟ صدایِ بی حال حسام را شنیدم: آروم باش! همه چی درست میشه... دیگر نمیداستم باید به چه کسی اعتماد کنم؛ صوفی، عثمان و یا حسام! تمامِ نقش ها، جایگاهشان عوض شده بود؛ صوفیِ مظلوم، ظالم، عثمانِ مهربان، حیوان و حسامِ خانه خراب کن، آرامشِ محض. حالا نمیدانستم باید از دانیال هم بترسم یا نه؟! صدایِ بریده بریده و بی حالِ حسام بلند شد با موجی کم جان، قرآن میخواند. نمیدانم معجزه ی آیات بود یا صدایش که تا به جانم میرسید، حکم مسکن را میافت! دردم از بین نرفت اما کم شد؛ انقدر کم که مجالِ نفس کشیدن پیدا کردم. خماریش به جانم ننشسته بود که درِ اتاق با ضربی محکم باز شد... عثمان و صوفی بودند. عثمان یقه ی لباسِ حسام را گرفت و او را تکیه به دیوار، نشاند: ببین بچه! ما وقت این مسخره بازیا رو نداریم، مثل آدم، یا اسمِ اون رابط که تو سازمان، اطلاعاتو بهتون لو میده رو بگو یا اینکه دانیال الان کدوم گوریه؟! حسام خندید: شما رو هم پیچونده؟ ما فکر میکردیم فقط به ما کلک زده! صد دفعه گفتم، بازم میگم... من... نِ ..می..دو..نم...! بفهم! من نمیدونم؛ نه اسمِ اون رابط رو نه آدرسِ اون گوری که دانیال توش دفنه... ⏪ #ادامہ_دارد... @asraredarun اسرار درون

💐🍃🌿🌸🍃🌼 🍃🌺🍂 🌿🍂 🌸 #فنجـانی_چـاے_بـا_خـدا #قسمت_چـهـل_و_نـهـم ✍عثمان در سکوت به صورتِ حسام خیره شد. از سکوتش ترسیدم. ناگهان سیلی محکمی بر صورتِ حسام نشست؛ انقدر محکم که سرش به دیوارِ کناری خورد. -باید باور کنم که اسم اون رابط رو نمیدونی؟ تو فکر کردی با یه مشت احمق طرفی؟ تو میگی نمیدونم، منم میگم طفلی گناه داره، یه دست کت و شلوار مارک تنش کنید بره خونه اش؟ خودتم میدونی دانیال هیچ ارزشی برام نداره، مهم یه اسمه که فرق نمیکنه از زبون تو بشنوم یا دانیال. تنها فرقش اینجاست که اگه تو الان بگی، هم خودت زنده میمونی، هم این دختر، هم اون دانیال عوضی اما اگه نگی، دیگه شرایط عوض میشه... چرخی به دورم زد باورم نمیشد این همان عثمانِ مهربان باشد! دو زانو روبه رویِ حسام نشست: اگه نگی اول تو رو میفرستم اون دنیا بعد این خانوم خانوما رو از مرز خارج میکنم و انقدر شکنجه اش میکنم تا دانیال خودشو برسونه. میدونی که وقتی پایِ خواهرش وسط باشه تا خودِ کره ی ماه هم شده، میره! خب نظرت چیه؟ قلبم تحملِ این همه هیجان را نداشت. چرا هیچکس برایم توضیح نمیداد که ماجرا از چه قرار است؟ حسام با ضعفِ نمایان در چهره اش به چشمانِ عثمان نگاه کرد: فکر کردی خیلی زرنگی؟ تو اون سازمان چی بهتون یاد میدن هان؟ من چرا باید اسمِ اون رابط رو بدونم؟ خیال کردی بچه بازیه که همه خبر داشته باشن؟ شهرِ هِرته؟ آنها از کدام سازمان حرف میزدند؟ جریان رابط چه بود؟ صوفی با عصبانیت به رویِ حسام خم شد، گلویش را فشار داد و جملاتی را از بین دندانهایِ گره خورده اش بیان کرد: با ما بازی نکن ما میدونیم شما خوونواده ی دانیال رو آوردین ایران! من اون دانیالِ آشغال رو میخوام، خوده خودشو... و باز حسام خندید: کجایِ کارین ابله ها؟ اون دانیال عوضی به ما هم نارو زد. خوونوادشو با کلک و زبون خوش کشیدیم ایران تا بتونیم خودشو پیدا کنیم... به قول خودتون اون به خاطر خواهرش تا کره ی ماه هم میره. در واقع مادر و خواهرش دست ما گروگان بودن! با دهانی باز به حسام زل زدم. یعنی او هم حیوانی بی قید بود؟ بازیگری ماهر مانند عثمان؟ باورش از هر دروغی دشوارتر بود. با حرفهایش حس تنفر را دوباره در دلم زنده کرد. مسلمانان همه شان دروغگو و وحشی صفت بودند و حسام هم یکی از آنها... ⏪ #ادامہ_دارد... نویسنده:زهرا اسعد بلند دوست @asraredarun اسرار درون

💐🍃🌿🌸🍃🌼 🍃🌺🍂 🌿🍂 🌸 #فنجـانی_چـاے_بـا_خـدا #قسمت_پنـجـاه ✍عثمان کلافه در اتاق راه میرفت. رو به صوفی کرد: ارنست تماس نگرفت؟ صوفی سری به نشانه ی منفی تکان داد. هر جور پازلها را کنار یکدیگر میگذاشتم، به هیچ نتیجه ای نمیرسیدم. حسام، صوفی، عثمان، یان، و اسمی جدید به نام ارنست... اما حالا خوب میدانستم که تنهایِ تنها هستم. در مقابلِ گله ای از دشمن. راستی کجایِ این زمین امن بود؟ عثمان سری تکان داد: ارنست خیلی عصبانیه... به قولِ خودش اومده ایران که کارو یه سره کنه! صوفی! تمامِ این افتضاحات تقصیر توئه... پس خودتم درستش کن. تو رو نمیدونم اما من دوست ندارم بالا دستیا به چشم یه احمقِ بی دست و پا نگام کنن... چون نبودم و نیستم. میفهمی که چی میگم؟ این ماجرا خیلی واسه سازمان حیاتیه! صوفی مانندِ گرگی وحشی به حسام حمله ور شد: مثل سگ داری دروغ میگی! مطمئنم همه چیزو میدونی! هم جایِ دانیال رو، هم اسم اون رابط رو... عثمان با آرامشی نفرت انگیز صوفی را از حسامِ نیمه جان جدا کرد: هی هی! آروم باش دختر... انگار یادت رفته، ارزشِ این جوونور بیشتر از دانیال نباشه، کمتر نیست! ناگهان گوشی عثمان زنگ خورد و او با چند جمله ی تلگرافی مکالمه را قطع کرد. سری تکان داد: ارنست رسید ایران! میدونی که دلِ خوشی از تو نداره، پس حواستو جمع کن. هر دو از اتاق خارج شدند. و باز من ماندم و حسام... دیگر حتی دوست نداشتم صدایِ قرآنش را بشنوم، اما درد مهلت نمیداد... با چشمانی نیمه باز، حسام را برانداز کردم. صدایم حجم نداشت: نمیخوای زبون باز کنی؟ توام یه عوضی هستی لنگه ی اونا، درسته؟ یان این وسط چیکارست؟ رفیق تو یا عثمان؟ اونم الاناست که پیداش بشه، نه؟ رمقی در تارهایِ صوتی اش نبود: یان مُرده! همینا کشتنش... اگرم میبینی من الان زندم، چون اطلاعات میخوان، اینا اهل ریسک نیستن، تا دانیال پیداش نشه، من و شما نفس میکشیم. باورم نمیشد! یان، دیوانه ترین روانشناس دنیا مرده بود؟ زبانم بند آمده بود: چ.. چرا کشتنش؟ ناگهان صوفی با فریاد و به شدت در اتاق را باز کرد. اسلحه ای رویِ سرم قرار داد و عصبی و مسلسل وار از حسام میخواست تا بگوید دانیال در کجا پنهان شده. مرگ را در چند قدمی ام میدیدم. از شدتِ ترس، دردی حس نمیکردم. وحشت تکه تکه یخ میشد در مسیرِ رگهایم و فریادهایِ گوش خراشِ صوفی که ناخن میکشید بر تخته سیاهِ احساسِ امنیتم. به نفس نفس افتاده بودم. لحظه ای از حسام چشم برنمیداشتم. انگار او هم ترسیده بود. فریاد میزد که نمیداند که از هیچ چیز خبر ندارد، که دانیال او را هم پیچانده، که اگر مرا بکشد دیگر برگه برنده ای برایِ گیر انداختنِ دانیال ندارد. فریادهایش بلند بود و مردانه، عمیق و گوش خراش... عثمان در تمامِ این دقایق، گوشه ای ایستاده بود و با آرامشی غیرِ عادی ما را تماشا میکرد. صوفی اسلحه اش را مسلح کرد: میکشمش! اگه دهنتو باز نکنی میکشمش! و حسام که انگار حالا اشک میریخت، اما با صلابت فریاد میزد که: چیزی نمیدانم... صوفی انقدر ترسناک شده بود که امیدی برایِ رهایی نداشتم. شروع به شمردن کرد، حسام تا شماره ی پنج وقت داشت جانم را نجات دهد ولی لجبازانه حرفی نمیزد. یک.. دو.. سه.. چهار.. چشمانم را با تمامِ قدرت بستم، انقدر پلکهایم را روی هم فشار دادم که حسِ فلجی به صورتم تزریق شد. ..پنج.. صدای شلیکی خفه و فریاد بلندِ حسام... ⏪ #ادامہ_دارد... 📝نوسینده:زهرا اسعد بلند دوست @asraredarun اسرار درون